درمان بیماری کرون

آیا بیماری کرون درمان دارد؟ در پاسخ باید عنوان داشت درمان قطعی کرون مشخص نیست. همچنین هیچ درمان واحدی وجود ندارد که برای همه بیماران مبتلا به بیماری کرون موثر باشد. هدف درمان کرون کاهش التهابی است که سبب بروز علائم بیماری کرون می شود. در بهترین حالت دوره هایی که علائم بیماری کرون در فرد فروکش پیدا می کند افزایش می یابد.

• داروهای ضد التهاب

داروهای ضد التهاب اغلب در خط اول درمان بیماری های التهابی روده قرار دارد. از جمله داروهای ضد التهابی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• کورتیکواستروئیدها: کورتیکواستروئیدهایی مانند پردنیزون می تواند به کاهش التهاب در بدن کمک کند اما این داروها برای تمامی افراد مبتلا به بیماری کرون موثر نمی باشد. اگر سایر داروهای التهابی در رفع علائم بیماری کرون موثر نباشد پزشک متخصص گوارش کورتیکواستروئیدها را تجویز خواهد کرد. کورتیکواستروئیدها معمولا برای علائم کوتاه مدت مورد استفاده قرار می گیرند. کورتیکواستروئید ها ممکن است همزمان با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی به کار روند.
• 5-آمینوسالیسیلات خوراکی: این داروها شامل سولفاسالازین می باشند که حاوی سولفا و مسالازین است. این دسته از داروها در گذشته به طور گسترده در درمان کرون استفاده می شدند و معمولا منافع به دست آمده از این دسته داروها محدود می باشد.
• سرکوب کننده های سیستم ایمنی

این داروها به کاهش التهاب کمک کرده از طرفی سیستم ایمنی که ممکن است در ایجاد پاسخ التهابی دخیل باشد را نیز سرکوب می کنند. در برخی بیماران مبتلا به بیماری کرون ترکیبی از این داروها به طور موثری اثر می کند اما در برخی دیگر از بیماران مبتلا به بیماری کرون تنها یک دارو از این دسته موثر می باشد. داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی عبارتند از:

• آزاتیوپرین و مرکاپتوپورین: این داروها به طور گسترده ای در درمان بیماری های التهابی روده به کار می رود. استفاده از این داروها مستلزم نظارت و مانیتورینگ دقیق از سوی پزشک می باشد تا احتمال بروز عوارض جانبی مانند آسیب های کبدی بررسی شود. حالت تهوع و استفراغ نیز از عوارض این داروها محسوب می شود.
• Infliximab، adalimumab و certolizumab pegol: این داروها که به نام مهارکننده TNFشناخته می شوند با خنثی کردن پروتئین شناخته شده ای در سیستم ایمنی به نام فاکتور نکروزدهنده توموری یا TNFعمل می کنند.
• متوترکسیت: این دارو در برخی موارد که بیمار به سایر درمان ها پاسخ نمی دهد برای درمان کرون مورد توجه قرار می گیرد. به هنگام مصرف این دارو باید به لحاظ احتمال بروز عوارض جانبی تحت نظارت پزشک قرار داشته باشید.
• Natalizumab و vedolizumab: این داروها مانع از اتصال مولکول هایی به نام اینتگرین ها می شوند. اینتگرین ها در سیستم ایمنی نقش دارند.
• Ustekinumab: این دارو برای درمان پسوریازیس استفاده می شود. تحقیقات نشان داده است این دارو در درمان علائم بیماری کرون نیز می تواند موثر واقع شود البته اگر سایر گزینه ها که در خط اول درمان بیماری کرون قرار دارند تاثیرات مناسبی نشان ندهند.
• آنتی بیوتیک ها:

آنتی بیوتیک ها می تواند مقدار ترشحات را کاهش دهد و به بهبود آبسه و فیستولا در بیماران مبتلا به بیماری کرون کمک کند. برخی محققین تصور می کنند آنتی بیوتیک ها در کاهش باکتری های مضر روده نیز نقش دارند. سیپروفلوکساسین و مترونیدازول از جمله آنتی بیوتیک هایی هستند که به طور مکرر در بیماری کرون نسخه می شوند.

• سایر داروها

علاوه بر کنترل التهاب برخی داروها در تخفیف علائم بیماری کرون نقش دارند. بسته به شدت علائم بیماری کرون پزشک ممکن است داروهای زیر را در نظر داشته باشد:

• داروهای ضد اسهال: مکمل فیبر مانند پودر پسلیوم یا متیل سلولز می تواند در تخفیف اسهال خفیف تا متوسط موتر باشد. در مواردی که اسهال شدید است، لوپراماید می تواند موثر واقع شود.
• مسکن ها: در مورد دردهای متوسط پزشک داروهایی مانند استامینوفن را در نظر خواهد داشت و از مسکن هایی مانند ایبوپروفن و ناپروکسن سدیم استفاده نخواهد کرد. این داروها احتمالا سبب تشدید علائم بیماری کرون می شود.
• مکمل های آهن: در صورتی که خونریزی مزمن روده وجود داشته باشد برای پیشگیری از احتمال فقر آهن از مکمل آهن استفاده می شود.
• تزریق ویتامین ب 12: بیماری کرون می تواند فقر ویتامین ب 12 را به دنبال داشته باشد. ویتامین ب 12 مانع از بروز آنمی می شود و برای عملکرد مناسب عصبی نیز ضروری می باشد.
• مکمل های کلسیم و ویتامین دی: بیماری کرون و استفاده از استروئیدها ریسک ایجاد پوکی استخوان را در بیماران مبتلا به کرون افزایش می دهد. بنابراین مصرف مکمل کلسیم و ویتامین دی می تواند در پیشگیری از بروز پوکی استخوان موثر باشد.

سایر راه های درمان بیماری کرون

• تغذیه درمانی: پزشک ممکن است با استفاده از لوله تغذیه و یا تزریق وریدی به غذا رسانی بدن در بیماران مبتلا به بیماری کرون کمک کند تا به این ترتیب بدن تغذیه مناسب را دریافت کرده و روده ها کمی استراحت کنند. استراحت روده می تواند التهاب را در مدت کوتاهی تخفیف دهد. تغذیه درمانی می تواند در مدت کوتاهی و در ترکیب با سایر داروها (مانند سرکوب کننده های سستم ایمنی) در درمان بیماری کرون مورد استفاده قرار بگیرد. پزشک ممکن است رژیم غذایی کم فیبر را برای کاهش انسداد روده ای تجویز کند. رژیمی با فیبر اندک سبب می شود حجم مدفوع کاهش یابد.
• جراحی: اگر رژیم غذایی و اعمال اصلاحاتی در شیوه زندگی همچنین دارودرمانی در درمان کرون موثر نباشد در آن صورت انجام جراحی به عنوان گزینه ای برای درمان بیماری کرون توصیه می شود. تقریبا نیمی از بیماران مبتلا به بیماری کرون حداقل یک بار به انجام جراحی نیاز خواهند داشت. اما جراحی به معنی درمان قطعی کرون نمی باشد. در طول جراحی جراح بخش های آسیب دیده مسیر گوارشی را خارج ساخته و بافت سالم را دوباره بهم پیوند می دهد. جراحی معمولا برای بستن فیستولا و آبسه های دارای ترشح استفاده می شود. مزیت حاصل شده از جراحی بیماری کرون موقتی است. بیماری کرون اغلب عود می کند. بهترین رویکرد در کنترل علائم بیماری کرون استفاده از داروها پس از جراحی به منظور کنترل علائم می باشد.