اریتما اینفکتیوزوم (Erythema Infectiosum)

اریتما اینفکتیوزوم بیماری شایع در کودکان می باشد که ناشی از پاروویروس B19 می باشد که متعلق به خانواده Parvoviridae است. نام B19 از کد بانک خون گرفته شده است جایی که نمونه اصلی سرم مثبت این ویروس نام گذاری شد. این تنها پاروویروسی است که مستقیما بیماری را در انسان ایجاد می کند. اگر چه عفونت B19 می تواند تظاهرات بالینی متفاوتی داشته باشد اما اریتما اینفکتیوزوم یک بثورا پوستی بسیار شناخته شده است.

اریتما اینفکتیوزوم یا EI در سه مرحله ظاهر می شود. بعد از دوره انکوباسیون که یک تا دو هفته به طول می انجامد بیماران اریتما قرمز آتشینی را در چهره خود نشان می دهند که روی گونه ها ظاهر می شود. در مرحله دوم یک تا چهار روز بعد از اریتما در ناحیه گونه فرد دچار بثورات پوستی urticarial می شود و این راش ها عمدتا در اندام های پروگزیمال دیده می شود. در فاز سوم بثورات به طور متناوب در پاسخ به محرک هایی مانند تحریک موضعی، دمای بالا و استرس های عاطفی روانی عود می کند. در شصت درصد افراد بالغ مبتلا به EI آرتروپاتی می تواند اتفاق بیفتد در حالی که این عارضه تنها در ده درصد اطفال با علائم مفصلی اتفاق می افتد. در کودکان آرتروپاتی بر مفاصل بزرگ تر مانند زانوها، مچ ها و با الگویی نامتقارن تاثیر می گذارد.

تشخیص افتراقی می تواند واکنش دارویی، سایر بثورات پوستی سرخک و یا عفونت اینتروویروس و روزئولا اینفانتوم باشد. عوارض EI در نتیجه وابستگی پارو ویروس B19 برای پیش سازی های اریتروئید می باشد. عفونت B19 می تواند تولید سلول های قرمز خونی را متوقف کند، سبب بحران آپلاستیک موقتی شود و آپلازی سلول قرمز مزمن یا کم خونی مادرزادی را به دنبال داشته باشد. این عوارض اغلب در افرادی رخ می دهد که به بیماری هایی مبتلا هستند که طول عمر اریتروسایت ها را در آن ها کاهش می دهد بیماری هایی مانند آنمی ناشی از فقر آهن، اچ آی وی، بیماری گلبول قرمز داسی شکل، تالاسمی و اسفروسیتوزیس (Spherocytosis). درمان این عفونت به صورت حمایتی می باشد، در بیماران پر خطر احتمال ایمونوگلوبین تراپی وجود دارد.

تشخیص EI معمولا به صورت بالینی انجام می شود. الایزا تکنیکی است که با حساسیت بالا می تواند به تشخیص کمک کند اما نتایج مثبت کاذب نیز ممکن است بسته به کراس ریکشن با سایر ویروس ها یا فاکتور روماتوئید اتفاق بیفتد. پی سی آر نیز می تواند دی ان آ ویروس را در نمونه های بالینی ادرار، ترشحات تنفسی، بافت و سرم بدن نشان دهد.