بیماری دست- پا- دهان

بیماری دست- پا- دهان نوعی بثورات پوستی مونومورف می باشد که در اثر ویروس های خانواده Picornaviridae ایجاد می شود. اگر چه انتروویروس ها می توانند سبب طبقه بندی بثورات پوستی ناشی از ویروس شوند اما بیماری دست- پا- دهان تظاهرات بالینی قابل تشخیص و شایعی دارد. شایع ترین پاتوژن ویروس Coxsackie A16 می باشد اما سایر ویروس های Coxsackie و اینتروویروس ها نیز ممکن است دخالت داشته باشند. مخصوصا این که به نظر می رسد اینتروویروس انسانی 71 مسئول اپیدمیک های اخیر بیماری دست- پا- دهان در بخش هایی از آسیا و اقیانوس آرام می باشد. عفونت دوره انکوباسیون 3 تا 7 روزه دارد. تظاهرات اصلی آن تب، لنفوادنوپاتی، وزیکل های خاکستری در کف دست و پا، مخاط بوکال و زبان بعد از یک تا دو روز می باشد. این وزیکل ها اغلب به موازات درماتوگلایف ها مرتب می شوند و ممکن است یک هاله قرمزی پیرامون خود داشته باشند. ضایعات پاپولار و وزیکولار می تواند در سایر بخش های بدن نیز اتفاق بیفتد و کفل ها نیز ممکن است قبل از بروز بثورات پوستی وزیکولار تظاهرات غیر اختصاصی را نشان دهند. راش های مخاطی داخل دهان می تواند به تشخیص بیماری دست- پا- دهان از سایر بثورات پوستی کودکان کمک کند اگر چه مواردی نیز وجود دارند که در آن ها ضایعات دهانی وجود ندارد. تشخیص افتراقی عبارت است از استوماتیت آفتی، واریسلا، عفونت HSV و هرپانگینا.

اغلب موارد بیماری دست- پا- دهان تنها به درمان حمایتی نیاز دارد. در این نوع از بثورات پوستی به ندرت عوارض قلبی ریوی و نورولوژیک ممکن است اتفاق بیفتد عوارضی مانند منینژوانسفالیت یا میوکاردیتیت. بیماری دست- پا- دهان بدون عارضه معمولا ظرف 5 تا 7 روز از بین می رود. نرخ مرگ و میر برای این بیماری 0.06 تا 0.11 درصد می باشد. مخصوصا این که عفونت اینتروویروس 71 با نتایج کشنده همراه است.

تشخیص بیماری دست- پا- دهان بر اساس موارد بالینی مشخص می شود. تایید تشخیص با استفاده از ایزوله کردن ویروس به دست آمده از وزیکل ها، ترشحات  نازوفارنکس، مایع مغزی نخاعی، خون یا بیوپسی انجام می شود. درمان عمدتا حمایتی می باشد. کودکان تا زمان محو شدن تاول ها عفونی هستند. جداسازی کودک از مدرسه یا مهد کودک کاربردی ندارد زیرا ویروس تا چند هفته در مدفوع وجود خواهد داشت.