درمان آرتریت روماتوئید می تواند در کاهش التهاب مفاصل، رفع درد، پیشگیری یا کند کردن آسیب مفصلی، کاهش ناتوانی و توانا کردن بیمار در انجام فعالیت های روزمره زندگی کمک کننده باشد. در حالی که درمان آرتریت روماتوئید به طور قطعی وجود ندارد، درمان و حمایت سریع (تغییرات شیوه زندگی، دارو، درمان های حمایتی و جراحی) می تواند خطر آسیب مفصلی را کاهش داده و عوارض بیماری آرتریت روماتوئید را محدود می کند.
داروهای بسیاری برای درمان آرتریت روماتوئید در دسترس هستند که از تشدید بیماری جلوگیری کرده و خطر مشکلات بعدی را کاهش می دهند.
درمان آرتریت روماتوئید: داروهای ضد روماتیسم تعدیل کننده بیماری
اگر آرتریت روماتوئید تشخیص داده شود، در ابتدا شما داروهای ضد روماتیسم اصلاح کننده بیماری را برای درمان آرتریت روماتوئید دریافت می کنید. این داروها به طور خاص در رفع علائم آرتریت روماتوئید و کند کردن روند پیشرفت آن موثر هستند. این دسته دارویی برای درمان آرتریت روماتوئید با مهار اثرات مواد شیمیایی آزاد شده از سیستم ایمنی در حمله به مفاصل عمل می کند که در غیر این صورت آسیب بیشتر به استخوان ها، تاندون ها، رباط ها و غضروف های اطراف اتفاق می افتد. انواع این داروها برای درمان آرتریت روماتوئید عبارتند از:
- متوترکسات
- لفلونامید (عوارض داروی لفلونامید شامل مسمومیت کبدی و مغز استخوان - ریزش مو - اسهال - عفونت - در حاملگی تراتوژن می باشد.)
- هیدروکسی کلروکین (عوارض داروی هیدروسکی کلروکین شامل تهوع - اسهال - سردرد میگرنی راشر - دیسکرازی خونی - مسمومیت قلبی می باشد.)
- سولفاسالازین (عوارض داروی سولفاسالازین شامل تهوع - اسهال - سردرد - کاهش سلول های خونی می باشد.)
متوترکسات اولین دارویی که اغلب به همراه سایر داروهای این دسته و دوره کوتاه مدت کورتیکواستروئیدها برای درمان آرتریت روماتوئید تجویز می شود. عوارض جانبی متوترکسات شامل:
- احساس ناخوشی
- بی اشتهایی
- تلخی دهان
- اسهال
- سردرد
- ریزش مو
- زخم دهان
- عوارض ریوی
در مواردی این دارو ممکن است تعداد سلول های خونی و کبد را تحت تاثیر قرار دهد بنابراین حین مصرف این دارو برای درمان آرتریت روماتوئید باید به طور مرتب آزمایش خون را انجام داد. این دارو برای چند ماه در درمان آرتریت روماتوئید به کار می رود؛ ادامه دوره درمان با متوترکسات بسیار اهمیت دارد حتی اگر در ابتدا اثرات آن قابل مشاهده نباشد. شما ممکن است برای یافتن داروی مناسب از این دسته برای درمان آرتریت روماتوئید 2 یا 3 نوع دارو را امتحان کنید. زمانی که پزشک فوق تخصص روماتولوژی داروی مناسب را تجویز نماید، می توانید به مدت طولانی از این دارو برای درمان آرتریت روماتوئید استفاده کنید.
درمان آرتریت روماتوئید: داروهای بیولوژیک
داروهای بیولوژیک داروهای جدیدی در درمان آرتریت روماتوئید هستند که شامل موارد زیر می باشند:
- اتانرسپت
- اینفلیکسیمب
- ادلیمومب
- سرتولیزومب
- گولیمومب
- ریتوکسیمب
- آباتاسپت
- توسیلیزومب
- ساریلومب
این داروها اغلب در ترکیب با متوترکسات یا سایر داروها در درمان آرتریت روماتوئید به کار می روند و در صورتی که دسته دارویی قبلی در درمان آرتریت روماتوئید موثر نباشند، به کار گرفته می شوند. داروهای بیولوژیک به صورت تزریقی تجویز می شود و با متوقف کردن تولید مواد شیمیایی که با فعال شدن سیستم ایمنی برای حمله به مفاصل وارد جریان خون می شوند، در درمان آرتریت روماتوئید کمک کننده هستند. عوارض جانبی داروهای بیولوژیک معمولا خفیف بوده و شامل موارد زیر هستند:
- واکنش های پوستی در محل تزریق
- عفونت
- احساس ناخوشی
- تب بالا
- سردرد
- افزایش ریسک عفونت از قارچ یا باکتری
- لوپوس دارویی
- عوارض نورولوژیک
برخی افراد در معرض خطرات جدی تر همچون فعال شدن مجدد عفونت هایی مانند سل قرار دارند.
درمان آرتریت روماتوئید: مهار کننده های جک (JAK inhibitors)
مهار کننده های جک برای درمان آرتریت روماتوئید متوسط تا شدید به کار می روند. این داروها به صورت قرص یک یا دو بار در روز و اغلب در ترکیب با متوترکسات برای درمان آرتریت روماتوئید مصرف می شوند. این داروها شامل:
- توفاسیتینیب
- باریسیتینیب
مهار کننده های جک برای درمان آرتریت روماتوئید در بزرگسالانی به کار می رود که داروهای بیولوژیک یا اصلاح کننده های بیماری را دریافت کرده اند اما نتیجه لازم را نگرفته اند. این داروها همچنین به تنهایی در درمان آرتریت روماتوئید در بزرگسالانی که قادر به مصرف متوترکسات نیستند، استفاده می شوند.
درمان آرتریت روماتوئید: داروهای ضد درد
علاوه بر داروهایی برای کنترل پیشرفت آرتریت روماتوئید، شما ممکن است داروهایی را اختصاصا برای رفع درد مصرف نمایید. برخی از این داروها در زیر آورده شده اند:
مسکن ها
در برخی موارد، شما ممکن است مسکن هایی چون استامینوفن یا استامینوفن کدئین را برای درمان آرتریت روماتوئید و درد آن دریافت کنید. این داروها التهاب زمینه ای مفاصل را درمان نمی کنند اما در مواردی می توانند در رفع درد کمک کننده باشند. برای مثال، زمانی که شما در انتظار ملاقات با پزشک هستید یا دوره های که علائم آرتریت روماتوئید عود می کنند مصرف این داروها توصیه می شود.
ضد التهاب های غیر استروئیدی
علاوه بر مسکن های ذکر شده در بالا، پزشک ممکن است داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی را تجویز کند. این داروها شامل ضد التهاب های قدیمی مانند ایبوپروفن، ناپروکسن یا دیکلوفناک یا داروهای جدید به نام مهار کننده های CoX-2 مانند سلکوکسیب یا اتوریکوکسیب هستند.
این داروها علاوه بر رفع درد، با کاهش التهاب مفاصل در درمان آرتریت روماتوئید نیز موثر هستند اما از تشدید بیماری در طول زمان پیشگیری نمی کنند. در مواردی این داروها خطر مشکلات معده مانند خونریزی داخلی را افزایش می دهند. به همین دلیل ضد التهاب های غیر استروئیدی در درمان آرتریت روماتوئید به همراه داروهایی چون مهار کننده های پمپ پروتونی تجویز می شوند. بدین ترتیب خطر بروز مشکلات معده کاهش می یابد.
کورتیکواستروئیدها
کورتیکواستروئیدها داروهای قوی هستند که با کاهش درد، التهاب و سفتی در درمان آرتریت روماتوئید موثر هستند. این داروها به صورت قرص (پردنیزولون)، تزریق مستقیم به مفصل دردناک و تزریق ماهیچه ای مصرف می شوند. این دسته دارویی اغلب در رفع درد سریع به کار می روند در حالی که اصلاح کننده های بیماری برای اثرگذاری به زمان بیشتری نیاز دارند. کورتیکواستروئیدها عموما در این موارد در درمان آرتریت روماتوئید کاربرد دارند؛ زیرا استفاده طولانی مدت از آن ها در دوز بالا عوارض جانبی جدی دارند که شامل:
- افزایش وزن
- پوکی استخوان
- به راحتی کبود شدن پوست
- ضعف ماهیچه ای
- نازک شدن پوست
- دیابت
- فشار خون
عوارض کورتیکو استروئیدها در دوز پایین:
- پوکی استخوان
- آب مروارید
