درمان آبسه کبدی

عدم درمان آبسه کبدی در اثر ایجاد عواقبی چون آمپیم یا پریتونیت در اثر پارگی آبسه در فضای جنبی یا پری تونئال و گسترش آبسه کبدی به فضای پشت پریتونئوم می تواند کشنده باشد. درمان آبسه کبدی به کمک تخلیه پوستی یا جراحی انجام می گیرد.

درمان دارویی آبسه کبدی

درمان آبسه کبدی با آنتی بیوتیک روش درمانی غیر معمولی است؛ با این حال موارد موفقیت آمیز کمی نیز گزارش شده است. آنتی بیوتیک درمانی در مواردی برای درمان آبسه استفاده می شود که بیمار قادر به تحمل روش های تهاجمی نیست و یا در مواردی که چندین آبسه کبدی وجود دارد که امکان تخلیه پوستی یا جراحی را نمی دهند. در این شرایط، بیمار به چندین ماه آنتی بیوتیک درمانی به همراه انجام تصویر برداری های منظم و تحت نظر بودن نیاز دارد. آنتی بیوتیک درمانی یک درمان کمکی در کنار تخلیه پوستی یا جراحی است.

ترکیب بتا لاکتام ها/ مهارکننده های بتالاکتاماز، کارباپنم ها و یا نسل دوم سفالوسپورین ها از جمله آنتی بیوتیک هایی هستند که در رژیم درمانی آبسه کبدی باکتریایی تجویز می شوند. در مواردی ممکن است مترونیدازول یا کلیندامایسین نیز برای مهار بهتر باکتری های عامل، به رژیم درمانی اضافه شوند.

درمان آبسه آمیبی کبدی به کمک داروی میتروتیدازول انجام می گیرد. درمان آبسه کبدی آمیبی به کمک میترونیدازول بعد از انجام تست های خونی لازم، آغاز می گردد. افرادی که به میترونیدازول برای درمان این نوع آبسه پاسخ نمی دهند، داروی کلروکین را به تنهایی و یا به همراه امتین یا دهیدرو امتین دریافت می کنند.

داروهای ضد قارچ سیستمیک در درمان آبسه کبدی قارچی و بعد از تخلیه آبسه به کمک تخلیه پوستی یا جراحی به کار می روند. در ابتدا داروی آمفوتریسین بی برای درمان آبسه کبدی قارچی به کار گرفته می شود. گزارشاتی مبنی بر درمان موفقیت آمیز آبسه کبدی قارچی به کمک فلوکونازول در مواردی که آمفوتریسین بی موثر واقع نشده است، وجود دارد. در هر حال استفاده از فلوکونازول به عنوان خط اول درمان، به مطالعه بیشتری نیاز دارد.

دوره درمان کوتاه مدت (دو هفته) بعد از تخلیه پوستی آبسه کبدی در تعداد کمی از بیماران موثر بوده است و در بیشتر موارد حتی بعد از دوره درمان طولانی تر، امکان بازگشت آبسه کبدی وجود دارد. دوره درمان 4-6 هفته عموما برای آبسه های کبدی که به خوبی تخلیه شده اند توصیه می شود. در مواردی که چندین آبسه کبدی وجود دارد معمولا به درمان 12 هفته ای نیاز است. در بیشتر موارد، وضعیت بالینی بیمار و بررسی های رادیولوژیکی تعیین کننده طول دوره درمان آبسه کبدی هستند.

جراحی آبسه کبدی

تخلیه آبسه کبدی به کمک جراحی تا زمانی که تکنیک تخلیه پوستی آبسه ارائه شود، به عنوان روشی استاندارد بدین منظور شناخته می شود. با پیشرفت تدریجی روش های تصویر برداری، تخلیه پوستی آبسه کبدی به عنوان روش درمانی استاندارد شناخته شد.

کاربردهای رایج روش جراحی در درمان آبسه کبدی، درمان مشکلات زمینه ای درون شکمی مانند علائم پریتونیت، آبسه دیورتیکولیت، عدم موفقیت در تخلیه های قبلی آبسه کبدی و وجود یک آبسه چند قطبی با دیواره ضخیم پر شده از چرک غلیظ، است.

جراحی باز در درمان آبسه کبدی به کمک یکی از روش های زیر انجام می گیرد:

یک روش ترانس پریتونئال که امکان تخلیه آبسه کبدی و بررسی شکم به منظور تشخیص آبسه های شناسایی نشده و مشخص کردن موقعیت عاملی که موجب آبسه شده را فراهم می کند.

برای از بین بردن ضایعات خلفی، از روش ترانس پلورال خلفی برای جراحی آبسه کبدی استفاده می شود. در این روش دسترسی به آبسه کبدی راحت تر است؛ با این حال امکان تشخیص ضایعات دیگر و بررسی هم زمان مشکلات درون شکمی وجود ندارد.

روش لاپاروسکوپی نیز برای جراحی آبسه به کار گرفته می شود. این یک روش جراحی با تهاجم کمتر است که امکان بررسی کامل شکم را فراهم می کند و احساس ناراحتی ناشی از جراحی را به طور چشمگیری کاهش می دهد.

پیامدهای بعد از جراحی رایج هستند و شامل آبسه کبدی برگشت پذیر، آبسه های درون شکمی، نارسایی کبدی یا نارسایی کلیوی و عفونت زخم جراحی می شوند.

منبع: وبسایت https://emedicine.medscape.com