دروانا:

گزینه های درمانی بیماری پسوریازیس

در حالی که درمانی برای بیماری پسوریازیس وجود ندارد، درمان پسوریازیس می تواند رشد سریع سلول های پوستی را متوقف کند که بدین ترتیب التهاب و تشکیل پچ های پوستی خشک، برآمده و قرمز (پلاک های پسوریازیس) کاهش می یابد. درمان پسوریازیس همچنین فلس های پوستی را از بین می برد و پوست را صاف می کند.

پزشک متخصص پوست بر اساس شدت بیماری پسوریازیس در شما و نواحی درگیر در بدن، یک برنامه برای درمان پسوریازیس تجویز می کند.

شما می توانید برای صحبت مفید تر با پزشک متخصص پوست خود، اطلاعاتی از راه های درمان پسوریازیس که اکنون در دسترس هستند، داشته باشید. در زیر به بررسی گزینه های درمانی موجود برای بیماری پسوریازیس می پردازیم.

روش های درمان پسوریازیس

درمان بیماری پسوریازیس به کمک پماد ها و کرم ها، نور درمانی، قرص ها و داروهای تزریقی انجام می گیرد.

کرم ها و پماد ها (درمان موضعی پسوریازیس)

پزشک متخصص پوست ممکن است درمان موضعی پسوریازیس را در موارد خفیف و یا در موارد شدید در کنار سایر راه های درمان پسوریازیس تجویز کند. گزینه های درمان پسوریازیس به طور موضعی شامل موارد زیر است:

• کورتیکواستروئید های موضعی: کورتیکواستروئید های موضعی ضعیف برای نواحی حساس مانند صورت مورد استفاده قرار می گیرد. داروهای قوی تر برای نواحی کوچک، پلاک های مقاوم روی دست ها و پاها و در مواقعی که روش های درمان پسوریازیس دیگر موثر نبودند، به کار می روند. استفاده زیاد یا طولانی مدت از کورتیکواستروئید های قوی، پوست را نازک می سازد. سالیسیلیک اسید می تواند در کنار این داروها به منظور جدا کردن سلول های مرده برای درمان پسوریازیس استفاده شود.
• زغال سنگ: یک فرآورده جانبی از تولید محصولات زغالی برای کاهش پوسته پوسته شدن، خارش و التهاب ناشی از پسوریازیس به کار می رود. سالیسیلیک اسید می تواند در کنار زغال سنگ به منظور جدا کردن سلول های مرده برای درمان پسوریازیس استفاده شود.
• ترکیبات مشابه ویتامین دی: در این روش برای درمان پسوریازیس، داروهایی مانند کلسی پوترین، کلسی تریول اشال ساختگی از دیتامین دی هستند. این داروها برای درمان پسوریازیس خفیف تا متوسط تجویز می شوند. ترکیبات مشابه ویتامین دی موجب تحریک پوست می گردند.
• رتینوئید های موضعی: داروهایی همچون تازاروتن از مشتقات ویتامین آ هستند که برای درمان بیماری پسوریازیس به کار می روند. این داروهای ممکن است موجب تحریک پوستی و افزایش حساسیت آن به نور خورشید گردند. داروی تازاروتن برای خانم های باردار توصیه نمی شود. اگر در دوران شیردهی قرار دارید، برای مصرف این داروها با پزشک خود مشورت کنید.
• آنترالین: آنترالین فلس های ناشی از پسوریازیس را از بین می برد. این دارو ممکن است موجب تحریک پوستی شده و هر آن چه که در تماس با آن قرار گیرد را لکه دار کند.
• مهار کننده های کلسی نورین: این داروها شامل تاکرولیموس و پیمه کرولیموس در برخی موارد در درمان پسوریازیس موثر هستند. این دسته دارویی می تواند التهاب و شکل گیری پلاک ها در بیماری پسوریازیس را کاهش دهد. اما مهار کننده های کلسی نورین به دلیل افزایش خطر سرطان پوست و لنفوما، برای استفاده طولانی مدت یا مداوم توصیه نمی شوند.

نور درمانی پسوریازیس (فوتوتراپی)

نور درمانی پسوریازیس شامل قرار گیری پوست در معرض پرتوهای فرابنفش است که می تواند فلس های پوستی و التهاب را در این بیماری کاهش دهد. راه های نور درمانی پسوریازیس به شرح زیر است:

• نور خورشید: قرار گیری کوتاه به صورت روزانه در معرض مقدار کمی از نور خورشید در بهبودی بیماری پسوریازیس نقش دارد. در هر حال، قرار گیری در معرض نور خورشید شدید موجب حاد شدن علائم پسوریازیس و آسیب پوستی می شود.
• نور فرابنفش نوع بی مصنوعی: دوز کنترل شده از پرتو فرابنفش نوع بی از یک منبع نور مصنوعی ممکن است در بهبود علائم پسوریازیس خفیف تا متوسط موثر باشد.

نور درمانی با اشعه فرابنفش نوع بی می تواند در درمان پچ های تکی، پسوریازیس گسترده و پسوریازیسی که به درمان های موضعی مقاوم است مورد استفاده قرار گیرد.

عوارض جانبی کوتاه مدت این نوع از درمان پسوریازیس شامل قرمزی، خارش و خشکی پوست هستند.

درمان پسوریازیس با پرتوهای باریک فرابنفش نوع بی موثر از درمان با پرتوهای فرابنفش نوع بی است. اما درمان با پرتوهای باریک فرابنفش نوع بی ممکن است موجب سوختگی های شدید و طولانی مدت شود.

درمان پسوریازیس با پرتوفرابنفش ممکن است در ترکیب با درمان با زغال سنگ انجام گیرد که زغال سنگ پذیرش پوست برای پرتو فرابنفش نوع بی را افزایش می دهد.

• نور درمانی با پرتو فرابنفش نوع آ مصنوعی: نور شیمی درمانی یا پسورالن به همراه پرتو فرابنفش نوع آ شامل مصرف یک داروی حساس به نور یعنی پسورالن قبل از قرار گیری در معرض پرتو فرابنفش نوع آ است. پرتو فرابنفش نوع آ در مقایسه با نوع بی به عمق بیشتری از پوست نفوذ می کند و پسورالن پوست را برای دریافت پرتو نوع آ آماده تر می سازد. این نوع از درمان به طور قابل ملاحظه ای وضعیت پوست را بهبود می بخشد. برای درمان پسوریازیس متوسط تا شدید به کار می رود. عوارض جانبی کوتاه مدت استفاده از فرابنفش نوع آ برای درمان پسوریازیس شامل تهوع، سردرد، سوزش، خارش و حساسیت به نور خورشید می باشد. عوارض جانبی طولانی مدت این روش خشکی و چروک شدن پوست، کک و مک و افزایش خطر سرطان پوست هستند.

داروهای خوراکی و تزریقی

اگر شما به پسوریازیس شدید مبتلا باشید و یا پسوریازیس به سایر درمان ها مقاوم باشد، متخصص پوست ممکن است داروهای تزریقی یا خوراکی را تجویز کند. در هر حال، به علت عوارض جانبی شدید، برخی داروها تنها برای مدت زمان کوتاهی استفاده می شوند و اغلب با درمان های دیگر جایگزین می گردند. گزینه ها برای درمان خوراکی پسوریازیس و درمان تزریقی آن شامل:

• رتینوئید ها: این داروها مانند آسیترتین در صورت وجود پسوریازیس شدید که به سایر درمان ها پاسخ نمی دهد، تولید سلول های پوستی را کاهش می دهد. نشانه های و علائم پسوریازیس معمولا با قطع دارو بازمی گردند. عوارض جانبی این داروها شامل التهاب لب و ریزش مو است. داروی آسیترتین برای خانم های باردار، شیرده و یا آن هایی که برای 3 سال آینده قصد بارداری دارند توصیه نمی شود.
• متوترکسات: مصرف خوراکی داروهای متوترکسات تولید سلول های پوستی را کاهش می دهد و التهاب را مهار می کند. این دارو ممکن است موجب ناراحتی معده، کاهش اشتها و خستگی گردد. زمانی که متوترکسات برای مدت طولانی استفاده می شود، موجب آسیب کبدی شدید و کاهش تولید سلول های خونی قرمز و سفید و پلاکت ها می گردد. مصرف الکل به همراه این دارو توصیه نمی شود.
• سیکلوسپورین: این دارو سیستم ایمنی را مهار می کند و اثر گذاری مشابه متوترکسات دارد. سیکلوسپورین همچنین خطر بروز عفونت و سایر مشکلات مانند سرطان، مشکلات کلیوی و فشار خون بالا را افزایش می دهد.
• داروهای بیولوژیک که در سیستم ایمنی تغییر ایجاد می کنند: چندین داروی بیولوژیک در درمان پسوریازیس متوسط تا شدید به کار می روند مانند اتانرسپت، اینفلیکسیمب، ادلیمومب و اوستکینومب. این داروها تزریقی هستند و برای افرادی که به درمان های سنتی پاسخ نمی دهند به کار می روند. از آن جایی که این داروها عوارض جدی بر روی سیستم ایمنی می گذارند، ممکن است عفونت های مهلکی چون سل را به دنبال داشته باشند.
• تیوگوانین و هیدروکسی اوره: این داروهای زمانی برای درمان پسوریازیس به کار می روند که داروهای دیگر قابل تجویز نیستند. عوارض جانبی گوناگونی مانند سبک سری، تب و لزر و درد پشت و پهلو ممکن است ظاهر شوند.

راه های درمان پسوریازیس پیچیده هستند و موجب عوارض جانبی می گردند. در مورد انتخاب درمان مناسب با متخصص پوست مشورت کنید.