بر اساس تحقیقی بریتانیایی، افراد مبتلا به اختلالات خودایمنی (شرایطی که در آن سیستم ایمنی فرد علیه خود بدن فعالیت می کند) مانند بیماری ام اس و پسوریازیس به نظر می رسد بیشتر در خطر ابتلا به آلزایمر هستند.
دکتر میشل گلداکر استاد بهداشت عمومی در دانشگاه آکسفورد عنوان کرد محققین دریافته اند 18 مورد از 25 بیماری اختلال خود ایمنی مانند لوپوس، پسوریازیس و مالتیپل اسکلروزیس به لحاظ آماری ارتباط معنی داری با آلزایمر دارد. اما دکتر گلداکر و سایر متخصصین تاکید کردند این تحقیق اثبات نمی کند که بیماری خود ایمنی منجر به آلزایمر می گردد. محققین تنها نشان دادند که این شرایط با ریسک بالای آلزایمر ارتباط دارد.
به طور خاص این تحقیق نشان داد افراد مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس یا ام اس دو برابر بیشتر در خطر ابتلا به آلزایمر قرار دارند و پسوریازیس با افزایش ریسک 29 درصدی ابتلا به آلزایمر ارتباط داشت و لوپوس نیز با افزایش ریسک 46 درصدی ارتباط داشت و ارتباط روماتوئید آرتریت نیز 13 درصد بود و همچنین بیماری کرون با افزایش ریسک 10 درصدی همراه بود.
گلداکر عنوان کرد این که چطور بیماری خود ایمنی می تواند بر مغز تاثیر داشته باشد را نمی دانیم، اگر چه برخی مطرح کرده اند التهاب مزمن، تاثیرات خودایمنی احتمالی و یا احتمال هر دو این شرایط می تواند در ایجاد آلزایمر نقش داشته باشد.
در این تحقیق محققین اطلاعات بیش از 1.8 میلیون نفر در انگلیس را بررسی کردند. همه این افراد در ساله ای 1998 تا 2012 به دلیل بیماری خود ایمنی در بیمارستان بستری شده بودند.
در مقایسه با افرادی که به سایر علل مختلف در بیمارستان بستری شده بودند، بیماران مبتلا به اختلال خود ایمنی 20 درصد بیشتر در خطر بازگشت به بیمارستان در اثر ابتلا به آلزایمر قرار داشتند.
به هر حال زمانی که محققین یافته های شان را بر اساس نوع آلزایمر طبقه بندی کردند دریافتند بیماری خودایمنی ریسک ابتلا به آلزایمر را تنها 6 درصد افزایش می دهد.
بیماری های خودایمنی تاثیر قوی تری بر ریسک آلزایمر عروقی دارد. ریسک ابتلا به آلزایمر عروقی در بین افراد مبتلا به بیماری های خودایمنی 28 درصد بیشتر بود. افراد مبتلا به آلزایمر عروقی افت در مهارت های تفکر را به دلیل انسداد جریان عروق مغزی یا کاهش اکسیژن رسانی به سلول های مغزی تجربه می کنند.
بنا به گفته محققین به نظر می رسد افزایش ریسک آلزایمر عروقی به دلیل تاثیر بیماری های خودایمنی بر سیستم گردش خون باشد. این تحقیق نشان داد افراد مبتلا به بیماری های خودایمنی 53 درصد بیشتر در خطر بستری شدن به دلیل بیماری های قلبی قرار دارند. افراد مبتلا به اختلال خود ایمنی 46 درصد بیشتر در خطر سکته مغزی قرار دارند.
به گفته دکتر جیمز هندریکس ارتباط بین آلزایمر عروقی و بیماری های خودایمنی یافته ای جدید می باشد. ایشان خود عضو انجمن آلزایمر در شیکاگو می باشد.
این ارتباط نشان می دهد التهاب مزمن می تواند در ایجاد آلزایمر پیشرونده دخالت داشته باشد.
هندریکس توضیح می دهد فردی که در ناحیه مچ پا دچار پیچ خوردگی می شود التهاب و تورمی را در اثر پاسخ سیستم ایمنی به آسیب تجربه می کند. اگر التهاب برای مدت طولانی ادامه داشته باشد در آن صورت فرد با آسیب مفصلی و آرتریت رو به رو می شود. ما به این مطلب می اندیشیم که التهاب نورونی نیز شبیه همین روند باشد.
هندریکس و گلداکر هر دو متذکر شدند این تحقیق مشاهده ای بوده و بنابراین ارتباط مستقیمی را اثبات نکرده است. علاوه بر این گلداکر عنوان کرد اندازه ارتباطی که در این تحقیق به دست آورده ایم اندک است و باید این موضوع مورد توجه تحقیقات آینده قرار داشته باشد.
دکتر والتر روکا متخصص اپیدمیولوژی و نورولوژی در مایوکلینیک در روچستر عنوان کرد این یافته ها مهم است اما با توجه به این که محققین تنها بر افراد بستری شده در بیمارستان تمرکز داشته اند باید در تفسیر نتایج دقت کرد. روکا در ادامه توضیح داد خیلی از افراد مبتلا به بیماری های خودایمنی ممکن است هرگز در بیمارستان بستری نشوند و خیلی از افراد مبتلا به آلزایمر نیز هرگز در بیمارستان بستری نمی شوند. این اطلاعات ناقص است در نتیجه ممکن است اعتبار یافته ها را کاهش دهد.
روکا هم چنین متذکر شد 25 بیماری خود ایمنی که در این تحقیق در نظر گرفته شده است بسیار متفاوت از دیگری می باشد. برای مثال برخی از بیماری ها به مفاصل و یا غدد اندوکراین حمله می کنند در حالی که بیماری مانند مالتیپل اسکلروزیس مستقیما بر مغز تاثیر می گذارد.
یافته های این تحقیق در تاریخ یک مارچ در ژورنال Epidemiology & Community Health منتشر شده است.
