تشخیص سیروز کبدی
افراد مبتلا به مراحل اولیه سیروز کبدی معمولا علایم بالینی نشان نمی دهند. در اغلب موارد تشخیص سیروز کبدی با استفاده از آزمایش خون انجام می شود.
تست های آزمایشگاهی برای تشخیص سیروز کبدی عبارت است از:
- عملکرد کبدی: برای تشخیص سیروز کبدی ابتدا خون به لحاظ مقدار بیلی روبین بررسی خواهد شد. بیلی روبین در اثر تجزیه سلول های خونی ایجاد می شود. همچنین آنزیم های دیگری نیز وجود دارند که اندازه گیری مقدار آن ها می تواند احتمال آسیب کبدی را نشان دهد.
- عملکرد کلیه: بررسی عملکرد کلیه در تشخیص سیروز کبدی موثر خواهد بود. نمونه خون به منظور ارزیابی عملکرد کلیه بررسی خواهد شد زیرا در مراحل حاد سیروز کبدی کلیه ها عملکرد مناسب خود را از دست می دهند.
- تست هپاتیت بی و سی: نمونه خون به منظور بررسی هپاتیت های ویروسی مورد بررسی قرار خواهد گرفت. این یافته به تشخیص سیروز کبدی کمک خواهد کرد.
- بررسی توانایی لخته شدن: به این منظور INR اندازه گیری خواهد شد.
در برخی موارد به منظور تشخیص سیروز کبدی از تست های تصویربرداری استفاده می شود:
- Magnetic resonance elastography یا transient elastography: این روش های تصویربرداری غیر تهاجمی سفت شدگی کبد را نشان داده و در برخی موارد نیاز برای نمونه برداری کبد را از بین می برند.
- سایر تست های تصویربرداری: ام آر آی یا سی تی اسکن همچنین سونوگرافی تصاویری را از کبد ایجاد می کنند.
- نمونه برداری: روش نمونه برداری الزاما برای تشخیص سیروز کبدی استفاده نمی شود. اما در برخی موارد پزشک برای ارزیابی شدت و میزان آسیب ناشی از سیروز کبدی از این روش استفاده خواهد کرد.
اگر تشخیص سیروز کبدی تایید شود پزشک برای مانیتور علائم پیشرفت بیماری و بررسی عواضی مانند واریس مری و سرطان کبد انجام تست های تشخیصی مکرر را در نظر خواهد داشت.
موارد تشخیص افتراقی در مورد سیروز کبدی عبارت است از:
- سیروز صفراوی اولیه
- سیروز صفراوی ثانویه
- فیبروز کبدی غیر سیروزی (ناشی از نارسایی قلب یا پریکاردیت فشارنده)
- ترمبوز ورید کبدی
- فیبروز کبدی مادرزادی
- تغییر نسبی ندول ها
- ترمبوز ورید پورت (مثلا پس از پانکراتیت)