منتشر شده در مجله درماتولوژی جاما- 8 آگوست 2018
تحقیقات اخیر نشان می دهند که مصرف دی پپتیدیل پپتیداز 4 موجب افزایش چشمگیر خطر ابتلا به عارضه پوستی تاولی مزمن به نام پمفیگوس تاولی می شود.
داده های جدید نشان می دهند که میزان شیوع پمفیگوس بولوس در سال های اخیر با مصرف برخی داروها و خصوصا مهار کننده های پپتیدیل پپتیداز 4 به عنوان داروهای دیابت نوع دو افزایش یافته است.
مطالعه ای دیگر نیز نشان دهنده ارتباط بین مهار کننده های دی پپتیدیل پپتیداز 4 و بروز پمفیگوس تاولی از گزارش های ژاپن است. هر دو این مطالعات حاکی از افزایش خطر پمفیگوس بولوس در اثر مصرف ویداگلیپتین و لیناگلیپتین هستند اما این اثر با مصرف سیتاگلیپتین دیده نشده است.
پزشکانی که این دسته دارویی را تجویز می کنند باید از این ارتباط و قطع مصرف دارو در صورت بروز پمفیگوس تاولی آگاه باشند.
خالف کریدین پزشک گروه پوستی در بیمارستان کمپوس اسرائیل معتقد است که محدود بودن اندازه مطالعه انجام شده ممکن است برای نتیجه گیری های کلی کافی نباشد اما توصیه ما قطع مهار کننده های دی پپتیدیل پپتیداز 4 در صورت تایید تشخیص پمفیگوس تاولی است. قطع این داروها قطعا موجب بروز تظاهرات بالینی بهتری خواهد شد.
کریدین همچنین توصیه می کند که این دسته دارویی در افرادی که در معرض خطر بالای ابتلا به پمفیگوس قرار دارند مانند افراد مسن یا مبتلا به بیماری های نورولوژیک، باید با احتیاط بیشتری مصرف شوند.
بیماری پمفیگوس تاولی یک بیماری التهابی، زیر پوستی و تاولی است. در صورت عدم درمان پمفیگوس، این بیماری با دوره های تخفیف و تشدید برای ماه ها یا سال ها ادامه می یابد. این بیماری خصوصا در بیماران ناتوان کشنده خواهد بود.
در این مطالعه 82 بیمار دیابتی که بین سال های 2011-2017 بیماری پمفیگوس بولوس در آن ها تشخیص داده شده است مورد بررسی قرار گرفتند که سن، جنسیت و نژاد آن ها با 328 نفر مبتلا به دیابت که به بیماری پمفیگوس مبتلا نبودند (گروه کنترل) مطابقت داده شد.
در یک پیگیری دو ساله، بروز بیماری پمفیگوس بولوس به طور چشمگیری در بیماران دریافت کننده مهار کننده های دی پپتیدیل پپتیداز 4 افزایش یافته بود. قوی ترین ارتباط در میان افراد جوان تر از 70 سال دیده شد. این ارتباط همچنین میان مردان شدید تر از زنان بود.
در میان داروهای مختلف این دسته دارویی، ویداگلیپتین با شدت بیشتری و بعد از آن لیناگلیپتین موجب بروز بیماری پمفیگوس تاولی می شدند. ارتباطی میان مصرف داروی سیتاگلیپتین و بیماری پمفیگوس مشاهده نشد؛ دارویی که در واقع به میزان کمتری در افراد مبتلا به این بیماری در مقایسه با افراد غیر بیمار مصرف می شود.
با در نظر گرفتن فاکتورهای خطر دیگر مانند برخی شرایط عصبی و استفاده از متفورمین، به نظر می رسد که مهار کننده های دی پپتیدیل پپتیداز 4 به طور مستقل خطر ابتلا به پمفیگوس بولوس را بالا می برند.
مکانیسم دقیق مصرف این دسته دارویی و بروز بیماری پمفیگوس مشخص نیست اما اثر مهار کنندگی دی پپتیدیل پپتیداز ها می تواند تغییراتی را در آنتی ژنیسیته پوستی ایجاد کند.
