تعریف:

همچنین تحت عنوان عدم پایداری دتروسور و یا فعالیت بیش از حد دتروسور خوانده می شود و عبارت است از: انقباضات خودبخودی و مهار نشده مثانه.

اتیولوژی:

در اغلب موارد ایدیوپاتیک است. ممکن است در نتیجه انسداد قسمت خروجی مثانه ایجاد شود و یا علامتی از یک بیماری نورولوژیک باشد.

ریسک فاکتورها:

ناشناخته است، نقش عوامل روانشناسی به درستی مشخص نیست.

اپیدمیولوژی:

دومین فرم شایع بی اختیاری ادرار پس از بی اختیاری ادرار ناشی از استرس در کشورهای توسعه یافته به شمار می رود. اغلب در زنان منوپوز دیده می شود.

شرح حال:

• تکرر ادرار
• فوریت در دفع ادرار
• بی اختیاری ادرار
• ناکچوری
• اختلال در دفع ادرار
• علایمی از وجود بیماری زمینه ای نورولوژیک

معاینه بالینی:

معاینه بالینی اغلب طبیعی است. وجود پرولاپس واژن، توده لگنی (به ویژه در موارد بارداری) و علل نورولوژیک (معاینه کامل عصبی) را باید رد کرد.

پاتولوژی:

انقباضات غیرارادی عضله دتروسور به طور خودبخودی و یا در طی پر شدن مثانه، رخ می دهند.

ارزیابی ها:

MSU: وجود عفونت ادرار، گلوکوزوری (از نظر دیابت) را رد کنید. سیستوسکوپی (برای رد کردن سنگ و تومور مثانه)، اورودینامیک (سیستومتری در ضمن پر شدن مثانه) که در این روش، مثانه از طریق یک کاتتر پر شده و فشار عضله دتروسور از طریق کسر کردن فشار داخل شکمی (که از طریق یک وسیله اندازه گیری کننده فشار داخل رکتوم اندازه گیری می شود) از فشار داخل مثانه (که از طریق یک کاتتر اندازه گرفته می شود) اندازه گیری می شود. به طور تیپیک در این اختلال، فشار بالای عضله دتروسور در زمان پر شدن مثانه همراه با فعالیت بیش از حد دتروسور وجود دارد.

درمان:

درمان طبی: داروهای آنتی کولینرژیک (نظیر پروپنتالین، آمی تریپتیلین) و به ویژه تولترودین1 (دتروسیتول) و شل کننده های عضلانی (نظیر اکسی بوتینین) که سبب کاهش تکرر و فوریت در دفع ادرار می شوند. با وجود این مصرف آنها به دلیل عوارض جانبی فراوان، محدود است. دسموپرسین (در کاهش ناکچوری از طریق کاهش حجم ادرار موثر است)، استروژن درمانی موضعی (در برخی زنان منوپوز، موثر است).

درمان جراحی: به ندرت مورد استفاده قرار می گیرد. در موارد غیر پاسخ دهنده به درمان طبی (به صورت سیتوپلاستی و یا هدایت از راه ایلیال).

سایر روش های درمانی: تمرین دادن به مثانه: برنامه منظم ادراری همراه با افزایش فواصل زمانی برای تمرین دادن به مثانه جهت حفظ حجم های بالاتر ادرار، عدم استفاده از دیورتیک ها نظیر الکل، کافئین، محدودیت مصرف مایعات (به ویژه قبل از خواب)، تمرینات ورزشی عضلات کف لگن، اطمینان بخشی، ارجاع به تیم متخصص در درمان بی اختیاری ادرار، استفاده از روش های کمک کننده به بی اختیاری ادرار در صورت لزوم.

عوارض:

عوارض روانی بی اختیاری ادرار.

پیش آگهی:

علایم ممکن است دوباره عود کنند اما درمان دوباره امکان پذیر خواهد بود.