دروانا: 

بی اختیاری ادرار انواع متفاوتی دارد. در این مقاله تمرکز بر درمان بی اختیاری ادرار استرسی می باشد. در بی اختیاری ادرار استرسی نشتی ادرار حین خنده، سرفه، عطسه یا انجام فعالیت هایی مانند پیاده روی، دویدن و یا ورزش کردن روی می دهد. بی اختیاری ادرار استرسی نوعی اختلال در عضلات کف لگن می باشد. این گونه اختلالات زمانی روی می دهد که ماهیچه ها و بافت پشتیبان رحم، مجرای ادرار، مثانه یا رکتوم آسیب ببیند. در بی اختیاری ادرار استرسی ماهیچه اسفنکتر که مجرای ادرار را کنترل می کند تضعیف می گردد. این آسیب ها در نتیجه بارداری، زایمان و افزایش سن روی می دهد. برای درمان بی اختیاری ادرار استرسی تغییراتی در شیوه زندگی مانند مصرف مایعات اندک، محدود کردن مصرف کافئین، ترک سیگار و کاهش وزن می تواند کمک کننده باشد و دفعات نشت ادرار را کاهش دهد. انجام ورزش هایی به نام کگل و استفاده از دستگاهی موسوم به پساری گزینه دیگری است که در درمان بی اختیاری ادرار ما را یاری می دهد. اما درمان بی اختیاری ادرار از طریق جراحی نیز صورت می پذیرد. انواع مختلف جراحی به منظور درمان بی اختیاری ادرار عبارت است از تزریق، اسلینگ مجرای ادرار و کولپوساسپنشن. اسلینگ مجرای ادرار و کولپوساسپنشن که برای درمان بی اختیاری ادرار استفاده می شوند به شیوه شکمی، واژینال یا لاپاراسکوپیک قابل انجام می باشند. تزریق نیز به بافت های اطراف مجرای ادرار انجام می شود و نیازی به ایجاد برش نخواهد داشت. نوع جراحی که برای درمان بی اختیاری ادرار انتخاب می شود به فاکتورهای متعددی مانند سن، قصد فرد برای بچه دار شدن، شیوه زندگی، نیاز به هیسترکتومی یا درمان سایر مشکلات لگنی، سابقه پزشکی، وضعیت کلی سلامت فرد و علت مشکل بستگی دارد. قبل از انجام جراحی به منظورر درمان بی اختیاری ادرار باید خطرات و منافع آن مورد توجه قرار گیرد. 

در درمان بی اختیاری ادرار با استفاده از تزریق، ترکیباتی سنتتیک در بافت اطراف مجرای ادرار وارد می گردد تا پشتیبانی لازم را ایجاد کرده و دهانه گردن مثانه را سفت کند. این روش درمان بی اختیاری ادرار در مطب متخصص زنان انجام می شود و تنها به بی حسی موضعی نیاز خواهد داشت. انجام این تزریق 20 دقیقه به طول می انجامد و برای دریافت نتایج مطلوب به دو تا سه تزریق نیاز است. این روش درمان بی اختیاری ادرار به رفع علائم کمک می کند اما درمان بی اختیاری ادرار به طور کامل ایجاد نمی شود.

در درمان بی اختیاری ادرار با اسلینگ های مجاری ادرار از دو روش استفاده می شود. اسلینگ یک نوار باریک متشکل از شبکه یا مش سنتتیک می باشد که زیر مجرای ادرار قرار می گیرد و سبب لیفت مجرای ادرار و گردن مثانه می شود. در روش سنتی اسلینگ به صورت نواری که از بافت بخش انتهایی شکم ایجاد می شود مورد استفاده قرار می گیرد. پایانه های اسلینگ در محل به واسطه برشی که در شکم ایجاد شده بخیه می گردد. روش اول که در درمان بی اختیاری ادرار استفاده می شود در کمتر از 30 دقیقه و به صورت سرپایی انجام می شود، بنابراین دوره ریکاوری کوتاهی دارد. در این روش اگر از مش سنتتیک استفاد شود احتمال منحرف شدن آن، بروز عفونت و درد وجود دارد. در نتیجه ممکن است برای تصحیح موقعیت مش به انجام جراحی دیگری نیاز باشد. این روش درمان بی اختیاری ادرار احتمال آسیب به مثانه و سایر ارگان های لگن را همراه دارد. روش دوم چنین عوارضی را در پی ندارد اما دوره ریکاوری آن بیشتر از روش اول می باشد.

کولپوساسپنشن روش دیگری است که در درمان بی اختیاری ادرار مورد استفاده قرار دارد. در این روش درمان بی اختیاری ادرار، مجرای ادرار نزدیک ترین بخش به مثانه ترمیم شده و به موقعیت نرمال خود باز می گردد. کولپوساسپنشن به عنوان روشی برای درمان بی اختیاری ادرار به دو صورت شکمی و لاپاراسکوپیک انجام می شود. در روش لاپاراسکوپیک زمان ریکاوری کوتاه تر می باشد و اغلب فرد همان روز می تواند به خانه بازگردد.

برگرفته از: وبسایت https://www.acog.org