هدف. هدف از این مطالعه بررسی اثر شوک درمانی خارج بدنی با شدت کم به عنوان گزینه درمانی برای آقایان مبتلا به اختلال نغوظ با منشا ارگانیگ، بوده است.
مواد و روش ها. این مطالعه آینده نگر، تصادفی، کنترل شده با دارونما شامل 112 مرد بوده است که به همراه مصرف دارو یا بدون آن قادر به تماس جنسی نیستند. اختلال نغوظ در غربالگری و 5, 12 و 24 هفته بعد از درمان مورد ارزیابی قرار گرفت. ارزیابی به کمک مصاحبه و استفاده از مقیاس سختی نغوظ و پرسشنامه شاخص بین المللی عملکرد نغوظ انجام گرفته است. مردان به صورت تصادفی در معرض شوک درمانی خارج بدنی با شدت کم (تعداد 51، گروه فعال) و دارونما (تعداد 54، گروه دارونما) قرار گرفتند. آن ها در طول پنج هفته چند درمان دریافت کردند. شرکت کنندگان و پزشکان درمان را تحت نظر داشتند. بعد از گذشت 10 هفته، گروه دارونما درمان فعال را دریافت کرد (گروه دارونمای فعال).
نتایج. 29 مرد (57 درصد گروه فعال) بعد از درمان می توانستند به نغوظ برسند و بدون استفاده از دارو مقاربت جنسی داشته باشند. در گروه دارونما، تنها پنج مرد (9 درصد) نتایج مشابه گروه فعال را نشان دادند. مقیاس سختی نغوظ بعد از گذشت پنج هفته نشان داده است که مردان تحت مطالعه در گروه فعال بهبودی چشمگیری را در اختلال نغوظ خود تجربه کرده اند اما نتایج قابب توجهی در شاخص بین المللی عملکرد نغوظ مشاهده نشده است.
نتیجه گیری ها. این مطالعه کنترل شده با دارونما در طول پنج هفته نشان می دهد که 57 درصد از مردانی که از اختلال نغوظ رنج می بردند، از شوک درمانی خارج بدنی با شدت کم بهره برده اند. بعد از 24 هفته، هفت (19 درصد، گروه فعال) و نه (23 درصد، گروه دارونما فعال) مرد بدون دریافت دارو می توانند مقاربت جنسی داشته باشند. این مطالعه حاکی درمان احتمالی در برخی بیماران است اما به تحقیق بیشتر و پیگیری طولانی تری در گروه دارونما و یک مطالعه بین المللی چند مرکزی تصادفی نیاز است.
