عفونت مخمر واژن که با نام کاندیدیاز واژن نیز شناخته می شود مشکلی شایع در بین زنان می باشد. عامل عفونت مخمر واژن کاندیدیا است که به طور معمول علائمی ندارد اما تغییر در محیط واژن به دلایل مختلف اعم از آسیب، مصرف برخی داروها همچنین مشکلاتی در سیستم ایمنی می تواند منجر به رشد بیش از حد این عامل قارچی و ایجاد عفونت مخمر واژن شود. متداول ترین علامت عفونت مخمر واژن خارش و تحریک ناحیه ولو و اطراف دهانه واژن است. از دیگر علائم عفونت مخمر واژن می توان به درد حین ادرار کردن، زخم ناحیه ولو، درد هنگام نزدیکی، قرمزی و تورم ناحیه بافت واژن و ولو همچنین ترشحات سفید رنگ یا آبکی واژن اشاره کرد. عفونت مخمر واژن عمدتا در خانم هایی روی می دهد که به طور ماهانه پریود می شوند و کمتر در دوران بعد از یائسگی مشخص می گردد. در اغلب خانم ها علت زمینه ای ابتلا به عفونت مخمر واژن مشخص نمی شود اما وجود برخی فاکتورهای خطر در این میان دخالت دارد. مصرف آنتی بیوتیک ها ممکن است منجر به از دست رفتن باکتری هایی شود که به طور طبیعی در واژن زندگی می کنند و محیط واژن را از رشد بیش از حد مخمرها در امان می دارند. کنتراسپتیوهای هورمونی حاوی استروژن به فرم قرص، پچ یا حلقه های واژینال نیز می تواند احتمال ابتلا به عفونت مخمر واژن را به دنبال داشته باشد. دستگاه درون رحمی آی یو دی نیز احتمال ابتلا به عفونت مخمر واژن را افزایش می دهد اما ترکیبات اسپرم کش معمولا منجر به ابتلا به عفونت مخمر واژن نمی گردد. ابتلا به عفونت مخمر واژن در افرادی با سیستم ایمنی ضعیف نیز متداول است. مصرف داروهای شیمی درمانی و استروئیدها نیز در ایجاد عفونت مخمر واژن دخیل است. ابتلا به دیابت نیز از دیگر فاکتورهای خطر ابتلا به عفونت مخمر واژن می باشد.
تشخیص عفونت مخمر واژن با معاینه ولو، واژن همچنین نمونه برداری از ترشحات واژن انجام می گیرد. درمان عفونت مخمر واژن نیز به صورت خوراکی و واژینال انجام می شود. درمان عفونت مخمر واژن به صورت کرم و یا قرص های واژینال در خط اول گزینه ها قرار دارد. به این ترتیب بیمار باید ترکیب واژینال را با استفاده از اپلیکاتور وارد واژن قرار دهد. دوره درمان در این شرایط 3 تا 7 روز می باشد. طول مدت درمان عفونت مخمر واژن بستگی به شدت عفونت دارد. فلوکونازول دارویی است که به فرم خوراکی در درمان عفونت مخمر واژن نقش دارد. اغلب خانم ها برای درمان عفونت مخمر واژن تنها به یک دوز از فلوکونازل نیاز دارند. در مورادی که عفونت مخمر واژن به طور مکرر عود می کند و یا شدت علائم زیاد می باشد ممکن است دوز دوم فلوکونازول 72 ساعت بعد از اولین دوز استفاده شود. عوارض جانبی فلوکونازول عبارت است از معده درد، سردرد و راش. مصرف فلوکونازول در بارداری توصیه نمی شود زیرا ممکن است برای جنین در حال رشد خطرناک باشد. اگر عفونت مخمر واژن 4 بار یا بیشتر در طول سال تکرار شود در آن صورت باید بررسی های دقیق تری انجام گیرد. در مواردی که عفونت مخمر واژن به طور مکرر روی می دهد ممکن است برخی از سویه های نه چندان شایع کاندیدیا مانند Candida glabrata و Candida kruseiمسئول ایجاد عفونت باشد. در این شرایط انجام کشت واژن می تواند ما را در تایید تشخیص و یافتن این سویه های نادر یاری سازد. همچنین ممکن است درمان عفونت مخمر واژن مزمن مستلزم مصرف چندین دوز فلوکونازول باشد که باید در طولانی مدت ادامه بیابد. لازم به ذکر است عفونت مخمر واژن بیماری مقاربتی نیست و به ندرت ممکن است به شریک جنسی منتقل شود بنابراین اکثر متخصصین درمان شریک جنسی را توصیه نمی کنند.
