دروانا: 

 درمان تهاجمی و غیر تهاجمی فیبروم رحم

فیبروم رحمی توده های غیر سرطانی هستند که در داخل رحم وجود دارند و اغلب در سنین باروری ظاهر می شوند. فیبروم رحمی را لیومیوم یا میوم می نامند. این بیماری احتمال ایجاد سرطان رحم را به دنبال ندارد و هرگز به سرطان تبدیل نمی شود. ممکن است یک یا چند فیبروم رحمی وجود داشته باشد. در موارد شدید چندین فیبروم می توانند به اندازه ای رشد کنند که تا قفسه سینه برسند.

اغلب خانم ها در طول زندگی خود به فیبروم رحمی دچار می شوند اما در بیشتر موارد فیبروم منجر به بروز علائم بالینی نمی شود. متخصص زنان با استفاده از معاینه لگن و یا سونوگرافی فیبروم رحمی را تشخیص خواهد داد. در مقاله پیش روز قصد داریم به گزینه هایی برای درمان فیبروم رحمی بپردازیم.

گزینه های متعددی برای درمان فیبروم رحمی وجود دارد، اما بهترین رویکرد در درمان فیبروم رحمی مشخص نیست. اغلب خانم های مبتلا به فیبروم علائم بالینی را تجربه نمی کنند، یا شدت علائمی که تجربه می کنند ملایم می باشد. در چنین مواردی بهترین گزینه برای درمان فیبروم رحمی کنترل علائم بدون درمان می باشد. فیبروم رحمی توده های سرطانی نیستند و به ندرت در بارداری اختلال ایجاد می نمایند. رشد فیبروم آهسته است و پس از دوران یائسگی نیز از حجم آن کاسته می شود.

درمان فیبروم رحمی: رویکرد غیر تهاجمی

سونوگرافی متمرکز با کمک ام آر آی یا FUS گزینه ای برای درمان فیبروم رحمی می باشد. این رویکرد درمانی غیر تهاجمی است و در آن رحم حفظ می شود و نیازی به انجام برش نمی باشد، همچنین به صورت سرپایی انجام می شود. در این روش در داخل اسکنر ام آر آی مجهز به مبدل سونوگرافی با انرژی بالا قرار خواهید گرفت. تصاویر به دست آمده موقعیت دقیقی از فیبروم رحمی را نشان می دهد. وقتی موقعیت فیبروم هدف گیری شد مبدل سونوگرافی امواج صوتی را به سمت فیبروم رحمی قرار می دهد به نحوی که سبب نابودی بخش های کوچکی از بافت فیبروم می گردد. داده ها تا به امروز نشان می دهد این روش به عنوان گزینه ای برای درمان فیبروم رحمی بی خطر و موثر است.

درمان فیبروم رحمی: رویکرد تهاجمی

برخی گزینه ها که در درمان فیبروم رحمی نقش دارند بدون برداشتن فیبروم رحمی سبب تخریب آن می شوند. گزینه های مورد استفاده در درمان فیبروم رحمی عبارت است از:

• آمبولیزاسیون شریان رحمی: در روش آمبولیزاسیون شریان رحمی به عنوان گزینه ای در درمان فیبروم رحمی ذرات کوچک تری وارد شریان رحمی می شود که سبب خونرسانی به فیبروم می گردد. تزریق این ذرات کوچک سبب قطع خونرسانی به فیبروم و کوچک شدن آن می شود. در طول آمبولیزاسیون شریان رحمی ممکن است خونرسانی به تخمدان ها و یا سایر ارگان ها مختل گردد و این از عوارض آمبولیزاسیون شریان رحمی محسوب می شود.
• میولیز: در این روش لاپاراسکوپیک با استفاده از انرژی رادیوفرکانسی بافت تخریب می گردد (عمل فیبروم رحم با لیزر).
• میومکتومی رباتیک لاپاراسکوپیک: در این نوع جراحی به عنوان گزینه ای برای درمان فیبروم رحمی جراح ضایعه را خارج کرده اما رحم را حفظ می کند. اگر تعداد فیبروم رحمی اندک باشد متخصص زنان می تواند با استفاده از جراحی رباتیک و تنها با استفاده از ایجاد برش هایی کوچک اقدام به برداشتن فیبروم از رحم کند.
• میومکتومی هیسترکتوپیک: این روش زمانی به عنوانی گزینه ای برای درمان فیبروم رحمی استفاده می شود که فیبروم ها به صورت ساب موکوزال باشند. در این روش متخصص زنان با استفاده از ابزاری که از طریق واژن و سرویکس وارد رحم می کند توده های فیبروم را خارج خواهد کرد.
• سایش اندومتر یا Endometrial ablation: در این روش ابزار مخصوصی وارد رحم می شود سپس با استفاده از حرارت، انرژی مایکروویو، آب داغ یا جریان الکتریکی دیواره داخلی رحم از بین برده می شود. در این گزینه از رویکردهایی که در درمان فیبروم رحمی استفاده می شود هدف کاهش حجم خونریزی های قاعدگی است. این روش در قطع خونریزی های غیر نرمال موثر است.

 درمان فیبروم رحمی: عمل فیبروم رحم

گزینه هایی که به منظور درمان فیبروم رحمی در عمل فیبروم رحم وجود دارد عبارت است از:

• میومکتومی شکمی: در صورت وجود چندین فیبروم رحمی و یا در صورت بزرگ بودن اندازه فیبروم جراح زنان با استفاده از جراحی باز اقدام به برداشتن فیبروم خواهد کرد. اما اسکار ناشی از جراحی ممکن است بر قدرت باروری در آینده تاثیر بگذارد.
• هیسترکتومی: در این روش رحم برداشته می شود. برداشتن رحم به عنوان گزینه ای برای درمان فیبروم رحمی جراحی بسیار سنگینی خواهد بود. هیسترکتومی بر توانایی بچه دار شدن تاثیر می گذارد. در برخی موارد جراح ناچار بر خارج کردن تخمدان ها خواهد بود. برداشتن تخمدان و رحم علائم یائسگی را به دنبال خواهد داشت. همچنین بعد از انجام هیسترکتومی احتمال ابتلا به بیماری های قلبی عروقی و برخی شرایط متابولیک افزایش می یابد، مخصوصا اگر هیسترکتومی قبل از 35 سالگی انجام شده باشد.