منتشر شده در مجله درماتولوژی جاما- 18 جولای 2018
گزارش شده در مد اسکیپ
یک مطالعه نشان می دهد بیماران سرطانی که ایمنوتراپی استاندارد را به کمک مهار کننده های PD1 دریافت می کنند ممکن است اثرات جانبی پوستی را برای مدت طولانی حتی بعد از متوقف شدن درمان نشان دهند.
امیلی یو چو استاد دانشکده پزشکی Perelman در دانشگاه پنسیلوانیا، فیلادلفیا معتقد است که بیماران باید قبل و بعد از اتمام ایمنوتراپی سرطان از لحاظ واکنش های پوستی تحت نظر باشند.
محققین دریافتند که ایمنی درمانی که به کمک آنتی PD1 انجام می گیرد مانند پمبرولیزومب و نیولومب یک روش درمانی استاندارد برای بیماران مبتلا به انواع زیادی از سرطان ها همچون سرطان ریه و ملانوما است. در حدود 40 درصد از این افراد دچار بیماری های خودایمنی می شوند که پوست را تحت تاثیر قرار می دهند از جمله این بیماری های پوستی اگزما، لوپوس، اریتما مولتی فرم و سارکوئیدوز هستند.
نیمه عمر دفع این دو دارو در حدود 26 روز است در حالی که اثرات آن ها برای مدت زمان طولانی تری باقی می مانند.
در این مطالعه 12 مرد و 6 خانم بیمار با میانگین سنی 68.6 سال مورد بررسی قرار گرفتند که بعد از آغاز درمان به کمک مهار کننده های PD1 (پمبرولیزومب، نیولومب و یا ترکیبی از نیولوب و ایپیلیمومب) برای مدت 2 هفته تا 38 ماه دچار واکنش های پوستی شدند. در پنج نفر از آن ها این عوارض بعد از قطع درمان از بین رفتند.
عوارض جانبی پوستی شامل درماتیت لیکنوئید، بولوس پمفیگوئید، اریتما مولتی فرم، اگزما، لوپوس و سارکوئیدوز هستند.
محققین اعلام می کنند که نمی توان به طور قطعی گفت که واکنش های پوستی ایجاد شده که بعد از درمان متوقف شده اند در اثر ایمنوتراپی ایجاد شده اند. در هر حال واکنش های پوستی ظاهر شده نوعی از واکنش هایی هستند که به دنبال مصرف داروهای آنتی PD1 ایجاد می شوند.
بیشتر واکنش های پوستی به کمک درمانی های محافظتی مانند استروئیدهای موضعی، مصرف کوتاه مدت استروئیدهای سیستمیک و قطع موقتی دارو برطرف می شوند.
پزشکان باید از این مسئله آگاه باشند که واکنش های پوستی ناشی از درمان با مهار کننده های PD1 ممکن است بعد از قطع درمان مجددا ظاهر شوند. این مسئله خصوصا برای متخصصین پوست و انکولوژیست ها که با این بیماران در تماس هستند بسیار مشهود است. این متخصصین با همکاری با یکدیگر می توانند برنامه درمانی مناسبی را برای عوارض جانبی پوستی تنظیم کنند.
آگاهی از چارچوب های زمانی وسیع برای این اثرات پوستی تاخیری، در مشاوره با بیمار ضروری است. رایج ترین چارچوب زمانی سه ماه یا بیشتر است.
داروهای جدید سرطان کمک زیادی در زمینه بیماری های پوستی به ما می کنند و می توانند دیدگاهی در مورد شرایط پوستی که در گذشته خود به خودی در نظر گرفته می شدند، ارائه دهند. همچنان که ما تجارب بالینی بیشتری با مهار کننده های PD1 و سایر درمان های سرطانی به دست می آوریم، بهتر می توانیم اثرات جانبی ناشی از آن ها تشخیص داده و درمان کنیم.
برگرفته از: وبسایت https://www.medscape.com
