عفونت مقاربتی دیگری به نام مایکو پلاسما ژنیتالیوم (Mycoplasma genitalium) وجود دارد که پزشکان و بیماران باید آن را در نظر داشته باشند.
تحقیقی جدید در انگلیس نشان داد مایکوپلاسما ژنیتالیوم یا به اختصار MG می تواند از طریق رابطه جنسی منتقل شود. تا به امروز محققین درباره نحوه انتقال این عفونت که اغلب بی علامت است و در اوایل سال 1980 شناسایی شد، مطمئن نبودند.
اما در مطالعه ای که اخیرا انجام شده و در آن بیش از 4500 نفر ساکن بریتانیا حضور داشتند، این موضوع مورد بررسی بیشتر قرار گرفت، یک درصد شرکت کنندگان به MG مبتلا بودند، این افراد در یک سال گذشته رفتارهای پرخطری به لحاظ جنسی داشتند، از جمله داشتن چند شریک جنسی و رفتارهای جنسی خطرناک.
بر اساس گفته های پروفسور Betsy Foxman متخصص بیماری های عفونی از دانشگاه میشیگان این یافته ها نشان داد باید عفونت MG بیشتر مورد توجه قرار بگیرد.
Foxman که خود درگیر تحقیقی جدید در این زمینه است، گفت برداشت من این است که عفونت MG در چکاپ روتین مورد توجه پزشکان نیست اما با توجه به شیوع یک درصدی آن باید اطلاعات بیشتری در این باره به دست آورد.
این باکتری غشاء مخاطی مجرای ادرار، دهانه رحم، گلو یا مقعد را آلوده می کند. بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها در آمریکا، این عفونت در صورت عدم درمان در بین مردان می تواند منجر به عفونت مجرای ادراری (اورتریت) شود. این عفونت در خانم ها ریسک ناباروری، زایمان زودرس یا بارداری اکتوپیک (بارداری خارج از رحم) را افزایش می دهد. در تحقیقی جدید محققین از دانشگاه کالج لندن در انگلیس، نمونه های ادرار هزاران نفر را در سال های 2010 و 2012 در انگلیس مورد آنالیز قرار دادند. بازه سنی شرکت کنندگان 16 تا 44 سال بود و همگی شان تجربه جنسی داشتند.
نمونه ها نرخ عفونت مشابهی را در مردان و زنان نشان داد، به ترتیب 1.2 و 1.3 درصد.
در بین پسران 16 تا 19 ساله عفونتی مشاهده نشد. در مقابل 2.4 درصد دختران 16 تا 19 ساله آلوده بودند و بیشترین گروه سنی آلوده در بین زنان محسوب می شدند.
نرخ بروز عفونت بعد از سن 19 سالگی در خانم ها به طور پیوسته کاهش می یافت، در حالی که بیشترین نرخ آلودگی در مردان در بازه سنی 25 تا 34 سال بود و این گروه سنی احتمالا در تلاش برای کاهش بیماری های مقاربتی، جز گروه هدف قرار ندارند.
شرکت کنندگان کمی وجود داشتند که علائم بالینی نشان داده بودند.
نزدیک به 95% مردان آلوده علامت بالینی از جمله سوزش آلت تناسلی، التهاب، ترشح، درد یا بویی را گزارش ندادند. به همین نسبت 56 درصد خانم های آلوده به MG نیز علائمی مانند سوزش، التهاب، خونریزی و یا ترشح را نشان ندادند.
گزارش شد برخی خانم ها بعد از نزدیکی دچار خونریزی شدند.
محققین نتایج را آنالیز کرده و این چنین جمع بندی کردند که با وجود علائم معمول بیماری های مقاربتی، عفونت MG قویا با فعالیت جنسی ارتباط دارد.
بنا به نوشته محققین در ژورنال بین المللی اپیدمیولوژی، MG باید به عنوان بیماری مقاربتی جنسی در نظر گرفته شود.
Philip Tierno پروفسور میکروبیولوژی و پاتولوژی در دانشکده پزشکی NYC در شهر نیویورک گفت خیلی از کلینیک های آمریکایی وجود MG را تست می کنند. این ارگانیسمی است که به سادگی قابل تشخیص نبود و برای رشد به روزها و هفته ها زمان نیاز بود اما امروزه به راحتی قابل تشخیص است.
اخیرا وقتی پزشک مشکوک به وجود بیماری های مقاربتی است، MG نیز در استاندارهای آنالیز مولکولی بیماری های مقاربتی قرار دارد. این بدان معناست که در کنار کلامیدیا، سوزاک، سیفلیس، هرپس سیمپلکس نوع یک و دو و چندین عفونت دیگر، MG نیز مورد بررسی قرار می گیرد.
محققین بر اساس این نتایج نشان دادند که تنها تست کردن افرادی که علائمی بالینی از خود نشان می دهند کافی نخواهد بود، زیرا بیشتر افراد مبتلا به این عفونت، علامتی را به لحاظ بالینی نشان نمی دهند.
اما در مورد پیشگیری چه باید کرد؟ پروفسور فاکسمن و تیرنو موافق بودند که همانند هر بیماری مقاربتی دیگری، داشتن فعالیت جنسی بیشتر شما را در خطر بیشتری قرار می دهد.
پروفسور تیرنو متذکر شد موثر بودن کاندوم محدود است، حتی دست زدن به کاندوم بعد از نزدیکی می تواند فرد را در معرض MG قرار دهد. اما فاکسمن گفت استفاده از کاندوم و رابطه جنسی سالم می تواند این ریسک را به حداقل برساند.
برای درمان این عفونت آنتی بیوتیک آزیترومایسین انتخاب مناسبی است. در برخی موارد ممکن است بروز مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک سبب شود پزشکان به دنبال جایگزین هایی مانند ماکسی فلوکساسین باشند.
