داروهای ضد ویروس آنفلوانزا
آنفلوانزا یک بیماری تنفسی مسری است که در اثر ویروس های آنفلوانزا ایجاد می شود. عواقب این عفونت ممکن است موجب بستری شدن در بیمارستان یا مرگ گردد. افراد مسن، کودکان و افراد مبتلا به شرایط خاص بیشتر در معرض خطر عواقب آنفلوانزا قرار دارند. دو نوع ویروس آنفلوانزا آ و ب موجب بیماری در انسان می شوند. خوشبختانه این عفونت قابل درمان است. برخی داروهای نسخه ای به نام داروهای ضد ویروس برای درمان عفونت آنفلوانزا تجویز می شوند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری درمان سریع را برای افرادی که دچار عفونت آنفلوانزا شده اند یا مشکوک به عفونت هستند و آن هایی که در معرض خطر عواقب آنفلوانزا قرار دارند همچون افراد مبتلا به آسم، دیابت یا بیماری قلب، توصیه می کند.
داروهای ضد ویروس داروهای نسخه ای هستند (قرص، مایع، پودر استنشاقی یا محلول درون رگی) که با ویروس آنفلوانزا موجود در بدن مقابله می کنند. داروهای ضد ویروس آنفلوانزا تنها با نسخه پزشک خریداری می شوند. این داروها با آنتی بیوتیک ها متفاوت هستند؛ آنتی بیوتیک ها با عفونت های باکتریایی مقابله می کنند. اگر فرد به عفونت آنفلوانزا مبتلا شده است، داروهای ضد ویروس یک گزینه درمانی هستند؛ اگر او در معرض خطر عواقب قرار دارد یا علائمی ظاهر ساخته است، باید سریعا به پزشک مراجعه کند. نشانه ها و علائم آنفلوانزا شامل احساس تب یا داشتن آن، سرفه، گلودرد، آبریزش بینی، بدن درد، سردرد، لرز و خستگی هستند.
اگر درمان با داروهای ضد ویروس آنفلوانزا اندکی بعد از آغاز بیماری، شروع شود این داروها بهتر عمل می کنند. هنگامی که درمان ظرف دو روز بعد از بروز علائم آنفلوانزا آغاز می شود، داروهای ضد ویروس تب و سایر علائم را کاهش می دهند و دوره بیماری را حدود یک روز کمتر می کنند. این داروها همچنین خطر بروز عواقب همانند عفونت های گوش در کودکان، عواقب تنفسی که با آنتی بیوتیک ها درمان می شوند و بستری شدن در بیمارستان را کاهش می دهند. اگر بیمارانی که در معرض خطر این عواقب قرار دارند سریع تر با داروهای ضد ویروس درمان شوند، شدت بیماری تا حد زیادی کاهش می یابد و نیازی به بستری شدن در بیمارستان نیست. درمان بیماران بستری با داروهای ضد ویروس آنفلوانزا نیز خطر بروز مرگ را کاهش می دهد.
انواع داروهای ضد ویروس آنفلوانزا
سازمان غذا و دارو آمریکا چهار داروی ضد ویروس را برای درمان عفونت آنفلوانزا تایید کرده است:
- اسلتامیویر فسفات
- زانامیویر
- پرامیویر
- بالوکساویر ماربوکسیل
داروی اسلتامیویر به صورت قرص و سوسپانسیون وجود دارد و به عنوان درمان اولیه آنفلوانزا در بیماران 14 سال به بالا تایید شده است. زانامیویر پودری است که استنشاق می شود و به عنوان خط اول درمان برای بیماران هفت سال به بالا تجویز می گردد؛ این دارو به صورت یک اسپری استنشاقی استفاده می شود و برای افراد مبتلا به بیماری های تنفسی مانند آسم یا اختلال مزمن تنفسی توصیه نمی گردد. پرامیویر توسط پزشک تزریق می شود و خط اول درمان آنفلوانزا در بیماران دو سال به بالا است. بالوکساویر قرصی است که به صورت تک دوز تجویز می شود و برای درمان آنفلوانزا در بیماران 12 سال به بالا تایید شده است؛ این دارو برای خانم های باردار، مادران شیرده، افراد مبتلا به بیماری پیچیده یا پیشرونده یا بیماران بستری توصیه نمی شود؛ زیرا اطلاعاتی برای استفاده از بالوکساویر برای این بیماران وجود ندارد. مدت زمان درمان با داروهای ضد ویروس آنفلوانزا به نوع دارو بستگی دارد. اسلتامیویر و زانامیویر دو بار در روز به مدت 5 روز تجویز می شوند؛ در حالی که بیماران بستری مبتلا به آنفلوانزا به بیش از 5 روز درمان نیاز دارند. پرامیویر تک دوز و به صورت درون رگی ظرف 15 تا 30 دقیقه تزریق می شود. بالوکساویر نیز داروی تک دوز خوراکی است.
عوارض جانبی داروهای ضد ویروس آنفلوانزا
عوارض جانبی برای هر نوع دارو متفاوت هستند. شایع ترین عوارض جانبی اسلتامیویر تهوع و استفراغ است. زانامیویر موجب برونکواسپاسم شده و پرامیویر سبب اسهال می گردد. سایر عوارض جانبی شیوع کمتری دارند و کمتر گزارش می شوند.
داروهای ضد ویروس آنفلوانزا در بارداری
اسلتامیویر خوراکی برای درمان خانم های باردار توصیه می شود؛ زیرا در مقایسه با سایر داروهای ضد ویروس مطالعات بیشتری پیرامون ایمنی مصرف آن در دوران بارداری انجام شده است. بالوکساویر برای خانم های باردار یا شیرده توصیه نمی شود.
