درمان ملانوما

ملانوما با استفاده  از اعداد رومی از یک تا چهار (I تا IV) طبقه بندی می شوند. مرحله I ملانوما کوچک است و نرخ موفقیت درمان بالاست. اما با افزایش اعداد و مرحله بیماری شانس بهبود کمتر می شود. مرحله IV بدان معناست که ملانوما به فراتر از پوست رسیده است و ارگان های دیگری مانند ریه ها و کبد را مورد حمله قرار داده است (ملانوما بدخیم).

کیفیت درمان سرطان ملانوما به سایز و مرحله سرطان، وضعیت کلی سلامت فرد و اولویت های شخصی او بستگی دارد.

درمان سرطان ملانوما در مراحل اولیه

درمان ملانوما در مراحل اولیه معمولا عبارت است از جراحی به منظور برداشت ملانوما. ملانومای بسیار نازک می تواند با استفاده از بیوپسی برداشته شود و نیازی به درمان های بیشتر نیست. در غیر این صورت با استفاده از جراحی، بافت سرطانی و بخشی از پوست نرمال برداشته می شود.

انتخاب های درمانی برای ملانوما بدخیم که از پوست فراتر رفته عبارت است از:

• جراحی به منظور برداشت غدد لنفاوی آسیب دیده. اگر ملانوما به غدد لنفاوی وارد شود در این صورت جراح می تواند غده لنفاوی آسیب دیده را بردارد. درمان های بیشتر قبل و بعد از جراحی توصیه می شود.
• شیمی درمانی: شیمی درمانی از داروهایی برای تخریب سلول های سرطانی استفاده می کند. شیمی درمانی می تواند به صورت وریدی، قرص و یا هر دو انجام شود. شیمی درمانی می تواند در رگ بازوها یا پا انجام شود که در آن صورت پرفیوژن اندام تحتانی ایزوله (isolated limb perfusion) نامیده می شود. در طول این روش خون در پا یا بازوها برای مدت کوتاهی به سایر بخش های بدن نمی رسد؛ بنابراین داروی شیمی درمانی مستقیما به نواحی پیرامون ملانوما می رسد و بر سایر بخش ها تاثیر نمی گذارد.

• رادیوتراپی: این درمان از پرتوهایی با قدرت بالا مانند اشعه ایکس استفاده می کند تا سلول های سرطانی را نابود کند. رادیوتراپی می تواند بعد از جراحی توصیه شود.
• درمان بیولوژیک: درمان بیولوژیک سیستم ایمنی بیمار را تقویت می کند و به بدن کمک می کند تا با سرطان ملانوما مبارزه کند. تاثیرات جانبی این درمان ها شبیه به آنفلوآنزا است و علائمی مانند تب، لرز، خستگی، سردرد و درد ماهیچه ای را به دنبال دارد. درمان های بیولوژیکی که برای ملانوما وجود دارد عبارت است از اینترفرون و اینترلوکین دوipilimumab، nivolumab و pembrolizumab.

• درمان هدفمند: داروهای این رویکرد درمانی برای درمان ملانوما به نحوی طراحی شده است که برخی اهداف آسیب پذیر در سلول های سرطانی را مورد توجه قرار می دهد. عوارض جانبی این روش درمانی بسیار نادر است اما به طور کلی مشکلات پوستی، تب، لرز و دهیدراسیون از عوارض جانبی آن می باشد. Vemurafenib، dabrafenib و trametinib از جمله داروهایی هستند که در ملانومای پیشرفته مورد استفاده قرار می گیرند. این داروها تنها در صورتی موثر هستند که سلول های سرطانی دارای جهش ژنتیکی خاص باشند. سلول های حاصل از ملانوما ابتدا تست می شوند تا مشخص شود آیا این داروها می توانند کمک کننده باشند یا خیر.