تعریف:

بی اختیاری غیرارادی ادرار، زمانی که فشار داخل مثانه به بالاتر از ماکزیمم فشار بسته شدن پیشابراه در غیاب فعالیت عضله دتروسور، خواهد رسید.

بی اختیاری ادراری استرسی اورودینامیک در گذشته تحت عنوان بی اختیاری استرسی حقیقی خوانده می شد.

جهت کسب اطلاعات بیشتر در رابطه با بی اختیاری ادراری به مطلب زیر مراجعه نمایید:

• بی اختیاری ادرار - از دیدگاه مایوکلینیک

اتیولوژی:

انواع مکانیزم هایی که منجر به بی اختیاری استرسی اورودینامیک می شوند، عبارتند از:

1. عدم توانایی کف لگن در محافظت از گردن مثانه و قسمت پروگزیمال پیشابراه.
2. کاهش حداکثر فشار بسته شدن پیشابراه (به عنوان مثال، در نتیجه تنگی پیشابراه و یا اسکار)

عواملی که منجر به این اختلال خواهند شد، عبارتند از:

1. عوامل مادرزادی: نقایص کلاژن، اپی سپادیاز¹ (نوعی نقص مادرزادی پیشابراه به طوری که پیشابراه در پشت آلت تناسلی باز خواهد شد).
2. آسیب کف لگن: تولد نوزاد، عمل جراحی لگن.
3. آسیب پیشابراه: رادیوتراپی، عفونت های ادراری مکرر، عمل جراحی پیشابراه.
4. افزایش مزمن و طولانی مدت فشار داخل شکمی: سرفه مزمن، یبوست، توده لگن.
5. منوپوز

ریسک فاکتورها:

• طولانی شدن مرحله دوم زایمان
• نوزاد بالای 4 کیلوگرم
• زایمان به وسیله ابزار
• زایمان های متعدد
• چاقی، بالا بودن سن

اپیدمیولوژی:

در بیش از 10 درصد از زنان به دنبال تولد نوزاد دیده می شود. بیش از 50 درصد از موارد بی اختیاری ادرار ناشی از بی اختیاری استرسی اورودینامیک است.

شرح حال:

• بی اختیاری استرسی (بی اختیاری ادرار به دنبال خندیدن، سرفه کردن و غیره)
• بی اختیاری فوریتی در دفع ادرار (بی اختیاری ادرار همراه با احساس ناگهانی ادرار کردن)
• تکرر ادرار (دفع ادرار روزانه در بیش از 6 نوبت)
• در موارد وجود پرولاپس احساس بیرون زدگی وجود دارد

معاینه بالینی:

در معاینه با اسپکولوم سیم، پرولاپس و بی اختیاری در زمان سرفه کردن دیده می شود.

پاتولوژی:

نوع مادرزادی: اپی سپادیاز: نقص در اتصال قسمت میانی مزودرم که منجر به گشادشدگی گردن مثانه، جدا شدن سمفیزیس پوبیس و کوتاه شدگی پیشابراه خواهد شد.

نفص در ساختارهای کلاژنی در صورت نقص در سنتز کلاژن دیده می شود برای مثال در موارد سندرم اهلر-دانلوس و استئوژنز ایمپرفکتا.

نوع اکتسابی: ناشناخته است. آسیب عصب پودندال و یا آسیب ایسکمیک در طی مرحله دوم زایمان دیده می شود.

ارزیابی ها:

• MSU (رد وجود عفونت ادراری)
• Dipstick (از نظر وجود گلوکوزوری و هماچوری)
• ثبت تعداد دفعات دفع ادرار به صورت روزانه
• تست پد² (یک ساعته)
• سیستومتری (برای تعیین میزان ادرار دفع شده بدون افزایش در فشار دتروسور)
• ثبت فشار پیشابراه
• اوروفلومتری
• سونوگرافی پس از دفع ادرار و کاتتریزاسیون

درمان:

درمان محافظه کارانه: در مواردی که بیمار کاندید عمل جراحی نباشد و تمایلی به انجام عمل جراحی نداشته باشد، در موارد وجود علایم خفیف، همراهی با افزایش فعالیت دتروسور این درمان به کار می رود. برخی روش های آن عبارتند از:

1. تمرینات ورزشی کف لگن (همراه با پرینه متری)
2. مخروط های واژینال
3. تحریک الکتریکی
4. استفاده از ابزارهای داخل واژن (تامپون های اسنفجی، پروتزهای داخل گردن مثانه)
5. ابزارهای داخل پیشابراه (ابزار Reliance)
6. عوامل دارویی (نظیر آگونیست های آلفاآدرنرژیک)

درمان جراحی: بهترین روش برای درمان بیماران است. هدف اصلی بالا بردن گردن مثانه است. پروسه مورد استفاده براساس خود بیمار متفاوت است. برخی از روش های آن عبارتند از:

1. کولپوسوسپانسیون برچ³
2. نوارهای واژینال غیرفشارنده
3. پروسه ترمیم قدامی از راه واژن
4. ماکروپلاستیک
5. پروسه های راز⁴، پرریا⁵، استیمی⁶

بیشترین پروسه های مورد استفاده، پروسه های 1 تا 3 هستند.

عوارض:

عوارض روانی: مشکلات اجتماعی، اختلالات جنسی.

عوارض جراحی: احتباس ادراری، آسیب پیشابراه، ناپایداری دتروسور و غیره.

پیش آگهی:

در موارد بیماری خفیف 40 تا 60 درصد از بیماران به کمک درمان محافظه کارانه بهبود می یابند. بیشتر بیماران با علایم جدی نیازمند عمل جراحی خواهند بود (بیش از 90 درصد از موارد احتمال موفقیت وجود دارد). اثرات پروسه های Stamey و RAZ برای حدود 2 سال ادامه خواهند یافت.