تشخیص و درمان تاندونیت
تاندون ها نوارهای بافتی محکم و منعطف هستند که ماهیچه ها را به استخوان ها متصل می کنند. تاندون ها ممکن است کوچک باشند مانند نوارهای ظریف در دست ها یا بزرگ باشند مانند تارهای طناب مانند که بر روی ماهیچه های ساق پا یا ران قرار دارند. هنگامی که تاندون ها ملتهب شده، آسیب دیده یا دچار پارگی های ریز می شوند، این وضعیت تاندونیت نام می گیرد. در بیشتر موارد، علت تاندونیت مشخص نیست. در مواردی که علت مشکل مشخص است عواملی چون استفاده بیش از حد (یک حرکت خاص بدن بسیار تکرار می شود) و بار بیش از حد (سطح یک فعالیت خاص مانند بلند کردن اجسام به سرعت افزایش می یابد) موجب بروز تاندونیت می گردد.
محل های شایع برای تاندونیت
شانه
شایع ترین فرم تاندونیت در شانه تاندونیت روتاتور کاف است. این تاندونیت تاندون ماهیچه سوپرااسپیناتوس را درگیر می کند که به بخش بالایی استخوان بازو در مفصل شانه متصل می شود. برخی مواقع تاندون ماهیچه اینفرااسپیناتوس نیز درگیر می گردد. آسیب معمولا در اثر استفاده بیش از حد از این ناحیه خصوصا در شغل ها یا ورزش هایی که به بالا بردن مکرر بازو نیاز دارند، ایجاد می شود. افرادی که در معرض خطر تاندونیت شانه هستند عبارتند از: نجارها، نقاش ها، شناگران، جوشکارها، بازیکنان بیس بال و تنیس.
آرنج
دو نوع تاندونیت آرنج را درگیر می کند:
- اپی کوندیلیت جانبی که موجب درد آرنج در سمت خارجی مفصل آن می گردد. این وضعیت تقریبا 40 تا 50 درصد همه ورزشکاران بزرگسال که ورزش های راکتی انجام می دهند را درگیر می کند. اپی کوندیلیت جانبی همچنین در اثر هر فعالیتی که به پیچاندن مکرر مچ دست نیاز دارد همانند کشاورزی، استفاده از پیچ گوشتی یا حمل مکرر کیف دستی ایجاد می شود.
- اپی کوندیلیت داخلی موجب درد در سمت داخلی آرنج می گردد. بر خلاف نام آن، این وضعیت بیشتر در اثر داشتن شغلی که به حرکات مکرر آرنج نیاز دارد مانند کار ساختمانی ایجاد می شود. اگر این نوع تاندونیت آرنج در اثر آسیب ورزشی ایجاد شده باشد، اغلب در اثر چرخاندن مکرر دسته گلف یا پرتاب کردن بیس بال بروز می کند.
تشخیص تاندونیت
توصیف علائم توسط بیمار مهم ترین بخش تشخیص تاندونیت است. برای تشخیص دقیق تر و تصویر واضح تر از وضعیت بیمار، پزشک سوالاتی از او می پرسد. انجام معاینه فیزیکی نیز به تشخیص این مشکل کمک می کند. طی معاینه فیزیکی، پزشک حساسیت به درد، ورم، قرمزی، ضعف ماهیچه ای و محدودیت حرکت را در نزدیکی تاندونی که درد دارد بررسی می کند. او از بیمار می خواهد که حرکات مختلف انجام دهد؛ بازوی خود را بالا بیاورد یا مچ دست خود را خم کند. این حرکات ممکن است دردناک باشد اما در تشخیص این که کدام تاندون دچار مشکل شده است کمک کننده خواهند بود. در بیشتر موارد، تشخیص بر اساس پاسخ بیمار به سوالات و انجام معاینه فیزیکی صورت می گیرد. برخی بیماران برای بررسی سایر علل التهاب اطراف مفاصل همانند نقرس یا آرتریت روماتوئید باید آزمایش خون انجام بدهند. تصویربرداری با اشعه ایکس نیز برای تایید این که سائیدگی مفصل، شکستگی، جابجایی یا بیماری استخوانی وجود ندارد انجام می گیرد. در بیماران مبتلا به تاندونیت روتاتور کاف، سونوگرافی یا ام آر آی در ارزیابی میزان آسیب تاندونی کمک کننده است.
درمان تاندونیت
هر چه درمان تاندونیت سریع تر انجام گیرد، بهبودی آن نیز سریع تر آغاز می شود. اولین اقدام در درمان بی حرکتی نسبی مفصل است. بیمار باید برای چند روز تا چند هفته از ماهیچه ها و تاندون های درگیر استفاده نکند تا بدن زمان کافی برای ترمیم خود را داشته باشد. برای مثال، افرادی که به تاندونیت آرنج دچار هستند معمولا برای یک ماه برای درمان نیاز دارند. سرما درمانی دیگر راه تسکین است؛ قرار دادن کیسه های یخ برای دوره های 20 دقیقه ای سه تا چهار بار در روز در ناحیه ای که درد دارد به بهبود تاندونیت کمک می کند. بیمار همچنین باید بعد از هر فعالیتی که درد را تشدید می کند مانند بازی تنیس یا دویدن ناحیه درگیر را سرد کند.
استفاده از داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی مانند ایبوپروفن، ناپروکسن یا آسپیرین به رفع درد و ورم کمک می کند. اگر تاندونیت شدید باشد از فیزیوتراپی استفاده می شود که حرارت را به نواحی عمیق می رساند. در موارد نادر، تاندونیت با جراحی درمان می شود. اگر این بیماری به سایر درمان ها پاسخ ندهد یا تاندون شدیدا آسیب دیده باشد که با روش های دیگر بهتر نمی شود، جراحی برای درمان تاندونیت انجام می گیرد.
