سرطان به طور کلی به رشد خارج از کنترل سلول ها اشاره دارد. سلول ها در نقاط مختلفی از بدن ممکن است سرطانی شده و به سایر بخش ها منتشر گردند. لنفوم غیر هوچکین سرطانی است که در سلول های سفید خونی به نام لنفوسیت ها ایجاد می گردد. لنفوسیت ها بخشی از سیستم ایمنی انسان را تشکیل می دهند. لنفوم غیر هوچکین اغلب در افراد بالغ ایجاد می شود. این سرطان معمولا از غدد لنفاوی یا سایر بافت های لنفی آغاز شده اما در برخی موارد نیز ممکن است بر پوست تاثیر بگذارد. لنفوم بر سیستم لنفاوی تاثیر خواهد داشت. سیستم لنفاوی بخشی از سیستم ایمنی است که بدن را در مبارزه با عفونت ها و سایر بیماری ها یاری می سازد. سیستم لنفاوی همچنین به حرکت مایعات در بدن کمک می کند. لنفوم ممکن است در هر بخشی از بدن که بافت لنفاوی در آن وجود دارد ایجاد شود اما بیشترین بخش هایی که ممکن است دچار لنفوم شوند عبارتند از:
- غدد لنفاوی: غدد لنفاوی مجموعی از لنفوسیت ها و سایر سلول های سیستم ایمنی می باشد که در سرتاسر بدن از جمله قفسه سینه، شکم و لگن یافت می شوند. غدد لنفاوی از طریق عروق لنفاوی به هم متصل می گردند.
- طحال: طحال ارگانی است که زیر دنده ها در طرف چپ بدن قرار دارد. طحال منجر به تولید لنفوسیت ها و سایر سلول های سیستم ایمنی می شود. این ارگان در ذخیره سلول های خونی سالم همچنین فیلتر کردن سلول های خونی آلوده، باکتری و ضایعات سلولی نقش دارد.
- مغز استخوان: مغز استخوان بافتی اسفنجی می باشد که داخل استخوان قرار داشته و منجر به تولید سلول های جدید خونی می گردد.
- تیموس: تیموس ارگان کوچکی است که در جلوی قلب قرار داشته و در ایجاد لنفوسیت های نوع تی نقش دارد.
- مسیر گوارشی: معده، روده و بسیاری از ارگان های دیگر نیز دارای بافت لنفاوی هستند.
لنفوم غیر هوچکین: علت و فاکتورهای خطر
درمان لنفوم غیر هوچکین بستگی به نوع لنفوم دارد. نوع لنفوم نیز بر اساس نوع سلول لنفوسیتی که آسیب دیده و برخی فاکتورهای دیگر تعیین می شود. علت دقیق ابتلا به لنفوم غیر هوچکین چندان مشخص نیست اما برخی عوامل در ایجاد لنفوم غیر هوچکین نقش دارد. دانشمندان اطلاعات زیادی در این مورد دارند که چگونه تغییرات DNA منجر به ایجاد لنفوم غیر هوچکین می شود. DNA ساختاری است که آرایش ژن ها را ایجاد می کند و در کنترل عملکرد سلولی نقش دارد. تغییراتی که در ساختار DNA ایجاد می شود به عنوان جهش خوانده می شود. ژن هایی که در رشد و تقسیم سلولی نقش دارند به عنوان انکوژن نامگذاری می گردند. ژن هایی نیز وجود دارند که تقسیم سلولی را مهار می کنند. برخی جهش های ژنتیکی سبب می شوند انکوژن ها بیش از حد فعال شده و ژن های سرکوب کننده تقسیم سلولی از فعالیت باز مانند که نتیجه چنین رویدادی ایجاد سرطان می باشد. برخی جهش های ژنتیکی به صورت ارثی و برخی دیگر به صورت اکتسابی ایجاد می شوند. به نظر می رسد جهش های مربوط به لنفوم غیرهوچکین اکتسابی هستند. جهش های اکتسابی در اثر قرار گرفتن در معرض تابش های مضر، عفونت ها و برخی مواد شیمیایی ایجاد می شود. تغییر در سیستم ایمنی نیز در ایجاد لنفوم غیر هوچکین دخالت دارد. افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف، افراد مبتلا به بیماری های خودایمنی همچنین افراد مبتلا به عفونت های مزمن بیشتر در خطر ابتلا به لنفوم غیر هوچکین قرار دارند.
لنفوم غیر هوچکین: پیشگیری
راهی برای پیشگیری از ابتلا به لنفوم غیر هوچکین وجود ندارد. ابتلا به عفونت هایی مانند ایدز احتمال ابتلا به لنفوم غیر هوچکین را افزایش می دهد. بنابراین به نظر می رسد کاهش احتمال ابتلا به ایدز از طریق رفتارهایی مانند عدم مصرف داروهای مخدر تزریقی و عدم داشتن رفتارهای جنسی پرخطر می تواند در کاهش احتمال ابتلا به لنفوم غیر هوچکین موثر باشد. ابتلا به لنفوم غیر هوچکین ممکن است در اثر درمان سایر سرطان ها با استفاده از تابش و شیمی درمانی یا از طریق مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی ایجاد شود. بنابراین پزشکان باید به دنبال راههای بهتری برای درمان سرطان و پیشگیری از رد پیوند باشند. ممکن است بین چاقی و احتمال ابتلا به لنفوم غیر هوچکین ارتباطی وجود داشته باشد. بنابراین کاهش وزن ممکن است راه مناسبی برای کاهش احتمال ابتلا به لنفوم غیر هوچکین باشد.
