دانشمندان عنوان می کنند که توانستند رشد جنین موش را تا یک ماه در آزمایشگاه متوقف کنند، قبل از این که از رشد نرمال او مطمئن شوند.
بر اساس گفته تیم تحقیقاتی دانشگاه کالیفرنیا، سانفرانسیسکو (UCSF) این تحقیق می تواند در کمک باروری، احیا و حتی سرطان موثر باشد.
محققین از داروهایی استفاده کردند تا فعالیت تنظیم کننده رشد سلولی به نام Mtor را کاهش داده و جنین موش (بلاستوسیت ها) را در حالت معلق و برگشت پذیری به مدت 4 هفته نگاه دارند. وقتی که مهارکننده های mTOR دیگر در محیط نبودند سلول های جنین سریعا رشد نرمال خود را از سر گرفتند.
مسئول این تحقیقات Aydan Bulut-Karslioglu در اخبار دانشگاه عنوان کرد به طور معمول بلاستوسیت ها تنها یک یا دو روز در آزمایشگاه باقی می مانند. اما بلاستوسیت هایی که در معرض مهار کننده های mTOR قرار داشتند توانستند تا چهار هفته زنده بمانند. او خود محقق فوق دکتری و استادیار زنان و زایمان در دانشگاه UCSF می باشد.
این یافته ها محققین را شگفت زده کرده است این که چطور این داروهای مهار کننده رشد سلولی بلاستوسیت ها را کاهش می دهد.
او هم چنین عنوان کرد این مشاهده برای ما کاملا تعجب آور بود، در اتاق کشت ایستاده و با تعجب نگاه می کردیم که چطور چنین چیزی را انجام دادیم. او توضیح داد بارداری موش 20 روز به طول می انجامد و در 30 روزگی از شیر گرفته می شود اما در این مورد آن ها خیلی دیر اجازه داشتند تا رشد نرمال خود را از سر گیرند.
او هم چنین توضیح داد بلاستوسیت های خفته زمانی که از برخی متابولیت های ضروری دور بمانند در نهایت می میرند. اگر ما بتوانیم این مواد مغذی ضروری را در محیط کشت آن ها قرار دهیم می توانیم آن ها را تامین کرده و باید بتوانیم آن ها را به مدت بیشتری نگاه داریم. ما فقط دقیقا نمی دانیم که آن ها به چه چیزی نیاز دارند.
این تحقیق می تواند در کمک باروری برای انسان مفید باشد، در مواردی که جنین به مرحله بلاستوسیت میرسد اما سریعا تجزیه می شود. می توانیم با توقف رشد بلاستوسیت ها از ضرورت انجماد جنین جلوگیری کرده و به پزشک زمان بیشتری دهیم تا بلاستوسیت های بارور را برای بررسی بیشتر به لحاظ وجود نواقص ژنتیکی قبل از لانه گزینی آن ها مورد مطالعه قرار دهد.
به هر حال دانشندان متذکر شدند مطالعات حیوانی روی انسان ممکن است همین نتایج را در بر نداشته باشد.
هم چنین متذکر شدند این یافته ها نشان می دهد مهار کننده های mTOR که در کارآزمایی های بالینی که به منظور درمان برخی فرم های سرطان استفاده می شود می تواند خطر بالقوه ای داشته باشد. نتایج این تحقیق نشان داد مهار کننده های dormant ممکن است به خوبی رشد سلول های سرطانی را کند کرده و تومورها را کوچک کند، اما ممکن است بعد از قطع درمان این سلول های خاموش دوباره رشد خود را از سر گیرند. ممکن است لازم باشد از داروهای خط دوم یا سوم درمانی برای کشتن سلول هایی که آن ها را خاموش نگاه داشته ایم، استفاده شود.
این تحقیق به صورت آن لاین در 23 نوامبر در ژورنال نیچر منتشر شده است.
