تعریف:

تومور خوش خیم میومتر رحم.

اتیولوژی:

نامشخص. احتمالا عملکرد استروژن و پروژسترون، در عضله صاف رحم نقش دارد. آسیب DAN (بر بسیاری از فیبروئید‌ها، اختلالات کروزومی دیده می شود).

ریسک فاکتور‌ها:

• تعداد کم زایمان‌ها
• چاقی
• زنان سیاه پوست
• افزایش رشد در دوران بارداری
• کاهش ریسک با مصرف سیگار، مصرف OCP و زایمان‌های متعدد

اپیدمیولوژی:

بیش از یک سوم زنان بالای 30 سال.

شرح حال:

• بدون علامت (50 درصد از موارد)
• منوراژی (در یک سوم موارد، به ویژه در فیبروئید‌های زیر مخاطی)
• IMB (به ویژه فیبروئید‌های داخل جداری)
• آنمی
• اثرات فشاری (تکرار ادرار، تنسموس)
• ادم پاها (در نتیجه‌ء فشار بر ورید ایلیاک مشترک)
• درد
• ناباروری
• ممکن است به صورت درد لگنی حاد تظاهر یابد (در نتیجه‌ء فشار و یا دژنراسیون قرمز)

معاینه بالینی:

معاینه شکم: اتساع

معاینه لگن:  معاینه دودستی: بزرگی غیر قرینه و ندولار رحم. رحم اغلب غیر حساس است، مگر آن که دژنراسیون قرمز ایجاد شود (بیشتر در دوران بارداری شایع است).

جابجایی سرویکس.

پاتولوژی:

• ماکروسکوپیک: فیبروطید‌ها ممکن است به صورت داخل جداری، سروزی یا ساب‌موکوزال باشند.
• میکروسکوپیک:  حاوی لایه‌های عضلانی صاف، همراه با بافت همبندی است.

فیبروئید‌ها ممکن است، دستخوش برخی تغییرات زیر شوند:

1. دژنراسیون هیالن: تجمع موکوپلی‌‌ساکارید‌ها در اطراف در اطراف فیبرهای عضلانی، که شایع‌ترین تغییر است.
2. اغلب پس از منوپوز شایع است.
3. دژنراسیون قرمز²:  نکروز انعقادی که به طور شایع، در دوران بارداری دیده می شود.
4. تغییرات کیستیک: تشکیل مایع و نواحی کیستی.

ارزیابی‌ها:

آزمایشات خونی: FBC (افزایش و یا کاهش هموگلوبین).

سایر بررسی‌ها: سونوگرافی لگن،هیستروسکوپی و لاپاراسکوپی (در موارد فیبروئید‌های بزرگ).

درمان:

تنها در موارد علامت‌دار، درمان صورت می گیرد.

درمان طبی: درمان روتین منوراژی (نظیر استفاده از NSAIDs و OCP)، ممکن است برای کنترل علایم ناشی از فیبروئید‌ها، کافی نباشد. استفاده از آنالوگ‌های GnRH (به دلیل افزایش ریسک استئوپروز، حداکثر تا مدت 6 ماه باید استفاده شوند)، را باید در نظر گرفت. می توان قبل از عمل جراحی، ترجیحا سایز و واسکولاریته فیبروئید‌ها را کاهش داد. فیبروئید‌ها ممکن است، پس از قطع درمان مجددا رشد کنند.

درمان جراحی: برخی روش‌ها عبارتند از:

1. برداشتن فیبروئید در طی هیستروسکوپی (در صورتی که سایز آن کوچک باشد)
2. میومکتومی (شانس خون‌ریزی را افزایش می دهد)
3. آمبولیزاسیون شریان رحمی
4. هیسترکتومی (به عنوان آخرین خط درمان)

عوارض:

• آنمی فقر آهن
• پلی‌سیتمی (در موارد لیومیوم‌های بزرگ)
• پیچ خوردگی و انفارکت
• ناباروری
• تغییرات بدخیمی به سمت تشکیل لیومیوسارکوم (در 0.5 درصد از موارد)

عوارض در دوران بارداری:

• دژنراسیون قرمز
• انسداد جنین
• اختلال در پرزانتاسیون
• خون‌ریزی پس از زایمان
• عفونت پس از زایمان

پیش آگهی:

با افزایش سن و در طول دوران بارداری، فیبروئید‌ها اغلب بزرگ‌ تر و مشکل ساز‌تر خواهند شد و اغلب پس از دوران منوپوز، دچار چروک‌خوردگی و کلسیفیکاسیون می شوند (به دلیل کاهش سطوح استروژن). پس از درمان (به جز در موارد هیسترکتومی)، در حدود 1 درصد از موارد، عود مجدد دیده می شود.