دروانا: 

 عفونت استرپتوكوك گروه b

باکتری که در ایجاد عفونت استرپتوكوك گروه b نقش دارد عموما در بخش پایینی مسیر گوارشی (کولون) و واژن خانم ها یافت می شود:

• تقریبا یک مورد از هر سه خانم باردار ناقل عفونت استرپتوكوك گروه b می باشد. افراد ناقل بیمار نیستند و در بارداری به درمان نیازی ندارند. اقدامی برای اجتناب از ناقل بودن وجود ندارد.
• خانم های بارداری که ناقل باکتری استرپتوكوك گروه b می باشند ممکن است به عفونت استرپتوكوك گروه b دچار شوند. باکتری استرپتوكوك گروه b ممکن است سبب ابتلا به عفونت های ادراری (مخصوصا در مثانه)، عفونت مایع آمنیوتیک (کیسه آب اطراف جنین) و عفونت رحم بعد از زایمان شود. عفونت استرپتوكوك گروه b در بارداری ممکن است منجر به زایمان زودرس و مرده زایی شود.
• خانم های باردار ناقل عفونت استرپتوكوك گروه b قادر به انتقال عفونت به جنین خود می باشند.

نوازدان آلوده به عفونت استرپتوكوك گروه b ممکن است دچار پنومونی (عفونت ریه)، سپتی سمی (عفونت خون) و مننژیت (عفونت غشاهای مغزی و مغر نخاع) شوند. به منظور پیشگیری از ابتلا به عفونت استرپتوكوك گروه b در نوزاد همچنین پیشگیری از ابتلا به عفونت رحم بعد از زایمان معمولا از آنتی بیوتیک های وریدی در طول وضع حمل در مورد خانم های ناقل باکتری استفاده می شود. در موارد زیر احتمال ناقل بودن افزایش می یابد:

• کشت ادرار در طول بارداری نشاندهنده عامل عفونت استرپتوكوك گروه b باشد
• کشت حاصل از نمونه مقعد یا واژن در طول بارداری نشاندهنده عامل عفونت استرپتوكوك گروه b باشد
• در گذشته سابقه تولد نوزاد مبتلا به عفونت استرپتوكوك گروه b وجود داشته باشد

اگر در طول بارداری کشت مربوط به باکتری را انجام نداده باشید و یا اگر سابقه قبلی در آلوده بودن نوزاد وجود نداشته باشد، در موارد زیر احتمال ابتلا به عفونت استرپتوكوك گروه b مطرح می شود:

• اگر به طور زودهنگامی وارد فاز وضع حمل شده باشید (بیش از سه هفته قبل از موعد زایمان)
• اگر فرد در طول وضع حمل به تب بالای 100.4 درجه فارنهایت دچار شده باشد
• اگر به مدت 18 ساعت یا بیشتر دچار پارگی غشا شده باشید

عفونت استرپتوكوك گروه b: پیشگیری

اغلب متخصصین زنان توصیه می کنند کشت ادرار در بارداری به منظور اطمینان از عدم ابتلا به عفونت مثانه انجام شود و انجام این کشت صرف نظر از وجود علائم بالینی می باشد. اگر کشت ادرار عامل عفونت استرپتوكوك گروه b یا سایر باکتری ها را نشان دهد در آن صورت درمان با آنتی بیوتیک های خوراکی آغاز می شود. اگر علائم عفونت ادراری مانند سوزش و درد حین ادرار کردن در هر زمانی از بارداری مشخص شود کشت ادرار باید انجام شود. اگر عفونت استرپتوكوك گروه b در کشت ادرار مشخص شود باید درمان با آنتی بیوتیک خوراکی آغاز شود همچنین در طول وضع حمل نیز باید از آنتی بیوتیک وریدی استفاده نمود. متخصصین توصیه می کنند همه خانم های باردار در هفته های 35 تا 37 بارداری کشت مربوط به عفونت استرپتوكوك گروه b را انجام دهند. این کشت با استفاده از نمونه واژن و مقعد انجام می شود. اگر نتایج مثبت باشد در آن صورت در طول وضع حمل از آنتی بیوتیک تزریقی استفاده می شود. اگر زایمان زودرس قبل از انجام تست روی دهد در آن صورت کشت سلولی زمانی انجام می شود که شما برای زایمان به بیمارستان وارد می شوید و استفاده از آنتی بیوتیک وریدی تا زمان تولد فرزند ادامه خواهد داشت.

برای پیشگیری از عفونت استرپتوكوك گروه b پنی سیلین انتخاب ارجحی می باشد و متداول ترین آنتی بیوتیکی است که در این مورد تجویز می گردد. اگر نتیجه کشت عفونت استرپتوكوك گروه b مثبت بوده و فرد به پنی سیلین آلرژی شدیدی داشته باشد (برای مثال علائمی مانند دشواری در تنفس، تورم صورت و یا کهیر ایجاد شود) در آن صورت برای تعیین نوع آنتی بیوتیک کشت میکروبی باید بررسی شود. اگر آلرژی به پنی سیلین تنها محدود به اندکی راش یا خارش شود همچنان استفاده از پنی سیلین در اولویت قرار دارد. درمان با آنتی بیوتیک در طول وضع حمل تا حد زیادی احتمال ابتلا به عوارض جدی ناشی از عفونت استرپتوكوك گروه b را در هفته اول بعد از زایمان در نوزاد کاهش می دهد. مهم است که توجه داشته باشیم احتمال ابتلا به سپتی سمی، مننژیت و سایر مشکلات ناشی از عفونت استرپتوكوك گروه b تا 3 ماهگی وجود دارد. درمان با آنتی بیوتیک در طول وضع حمل احتمال ابتلا به این عفونت ها را در هفته های اول زندگی کاهش نمی دهد. در حال حاضر راه شناخته شده ای برای پیشگیری از بیماری های مرتبط با عفونت استرپتوكوك گروه b در ماه های نخست زندگی نوزاد در دست نمی باشد.