برای تشخیص عفونت استخوان یا استئومیلیت، پزشک ممکن است حساسیت به درد، تورم یا گرمی را در محدوده استخوان درگیر مورد بررسی قرار دهد. در صورتی که بیمار دچار زخم پا شده باشد، پزشک از یک ابزار جراحی برای تعیین نزدیکی استخوان درگیر استفاده می کند. پزشک مجموعه ای از تست ها و روش ها را برای تشخیص عفونت استخوان و تعیین عامل بروز عفونت، به کار می گیرد که می توان به موارد زیر اشاره کرد:
آزمایش های خون
آزمایش های خون ممکن است نشان دهنده بالا بودن سطح گلبول های سفید خون و سایر فاکتورهایی باشند که نشان دهنده مقابله بدن با یک عفونت هستند. اگر استئومیلیت در اثر وجود یک عفونت در خون ایجاد شده باشد، کشت خون عوامل عفونی مسئول را مشخص می کنند. هیچ یک از آزمایش های خون به تنهایی نمی توانند به طور دقیق ابتلا یا عدم ابتلا به عفونت استخوانی را مشخص کنند. این آزمایش ها نشانه هایی را در اختیار پزشک قرار می دهند که بر اساس آن ها بتواند تست ها و روش های مورد نیاز دیگر را توصیه نماید.
تست های تصویربرداری
- رادیوگرافی استخوانی: پرتوهای ایکس می توانند آسیب های وارده به استخوان را نشان دهند. با این حال، ممکن است آسیب های ناشی از عفونت استخوان تا چند هفته پس از آن قابل مشاهده نباشند. اگر عفونت استخوان اخیرا ایجاد شده باشد، تصویربرداری هایی با وضوح بیشتر مورد نیاز خواهند بود.
- ام آر آی: ام آر آی با استفاده از امواج رادیویی و میدان مغناطیسی قوی می توانند تصاویری با وضوح بالا را از استخوان ها و بافت های نرمی که آن ها را احاطه کرده اند، ایجاد کند و سبب تشخیص استئومیلیت در مراحل اولیه بیماری گردد.
- سی تی اسکن: این روش تصویربرداری برای تشخیص عفونت استخوان، تصویربرداری را از زوایای مختلف انجام داده و تصاویر عرضی از ساختارهای داخلی فراهم می کند. معمولا در مواردی که فرد قادر به انجام ام آر آی نیست، سی تی اسکن انجام شود.
بیوپسی استخوان
نمونه برداری از استخوان می تواند نوع عامل عفونی که موجب عفونت استخوان شده است را مشخص کند. تشخیص نوع عامل عفونت این امکان را به پزشک می دهد که آنتی بیوتیک مناسبی که به طور خاص بر روی این عفونت موثر است را انتخاب کند که می تواند به شیوه بسته از راه پوست یا به روش باز در اتاق عمل انجام شود. یک بیوپسی باز به بیهوشی و انجام جراحی برای دسترسی به استخوان نیاز دارد. در برخی مواقع، جراح یک سرنگ بلند را از طریق پوست وارد استخوان کرده و نمونه برداری را انجام می دهد. این روش به بی حسی موضعی نیاز دارد که محل ورود سرنگ را بی حس کند. تصویربرداری اشعه ایکس یا سایر اسکن های تصویربرداری نیز برای هدایت سرنگ مورد استفاده قرار می گیرند.
درمان عفونت استخوان
تجویز آنتی بیوتیک مناسب به صورت طولانی مدت می باشد که بسته به حاد، تحت حاد یا مزمن بودن عفونت، دوره درمانی متغیر خواهد بود و گاه لازم است ماه ها آنتی بیوتیک ادامه یابد. در موارد خاص و مزمن عفونت استخوان در کنار تجویز آنتی بیوتیک مناسب، مداخله جراحی بسیار کمک کننده خواهد بود که شامل موارد زیر است:
- تخلیه کانون عفونی. باز کردن نواحی اطراف استخوان درگیر عفونت این امکان را به جراح می دهد که هر گونه چرک یا مایعی که در پاسخ به عفونت تجمع یافته است را تخلیه کند.
- برداشت بافت و استخوان عفونی. در روشی به نام دبریدمان، جراح تا حد امکان بافت استخوان درگیر به همراه حاشیه ای از استخوان سالم را برمی دارد تا از این که نواحی عفونی به طور کامل برداشته شده اند اطمینان حاصل کند. در صورتی که بافت اطراف نشانه های عفونت را ظاهر کرده باشد، این ناحیه نیز در جراحی برداشته می شود.
- بازسازی جریان خون به استخوان. پزشک ممکن است فضای خالی باقی مانده بدنبال دبریدمان را با قطعه ای استخوان یا بافت دیگر مانند پوست یا ماهیچه از سایر بخش های بدن پر کند. برخی مواقع پر کننده های موقتی در کیسه ای قرار می گیرند تا زمانی که سلامتی بیمار در وضعیتی باشد که بتواند پیوند استخوان یا پیوند بافت انجام دهد. پیوند به بدن کمک می کند تا عروق خونی آسیب دیده را ترمیم کرده و استخوان جدید تولید کند.
- برداشت اجسام خارجی. در برخی موارد، اجسام خارجی همانند صفحات یا پیچ های جراحی که در جراحی قبلی قرار گرفته اند، باید برداشته شوند.
- قطع عضو. به عنوان آخرین گزینه، پزشک ممکن است اندام درگیر بیماری را قطع کند تا از انتشار عفونت به نواحی دیگر پیشگیری نماید.
