استئومیلیت علائم، علل، تشخیص و درمان
استئومیلیت چیست؟ استئومیلیت به عفونت در استخوان اشاره دارد. عفونت در استئومیلیت می تواند از جریان خون و یا از طریق بافت های اطراف به استخوان منتقل شوند. هم چنین در صورتی که استخوان آسیب دیده و در معرض میکروب ها قرار گیرد احتمال عفونی شدن استخوان و در نتیجه بروز استئومیلیت وجود خواهد داشت.
استئومیلیت در اطفال اغلب استخوان های دراز پا و بخش بالایی بازو را تحت تاثیر قرار می دهد. استئومیلیت در بزرگسالان عمدتا استخوان های ستون فقرات را درگیر می کند. افرادی که به دیابت مبتلا هستند ممکن است در صورت وجود زخم هایی در پا دچار عفونت استخوان یا استئومیلیت در آن ناحیه شوند.
استئومیلیت (عفونت استخوان) زمانی قابل درمان نبود اما امروزه به طور موفقیت آمیزی قابل درمان می باشد. اغلب افراد مبتلا به استئومیلیت بخش هایی از استخوان مرده را با استفاده از جراحی خارج می کنند و پس از آن از آنتی بیوتیک های قوی استفاده می کنند. آنتی بیوتیک ها اغلب به صورت وریدی حداقل به مدت چهار تا شش هفته برای درمان استئومیلیت استفاده می شوند.
علایم استئومیلیت
علائم عفونت استخوان چیست؟ علایم استئومیلیت (عفونت استخوان) عبارت است از:
- تب و لرز
- تحریک پذیری یا بی حالی در کودکان
- درد در ناحیه عفونت
- تورم، داغ شدن و قرمزی در ناحیه عفونت
برخی اوقات استئومیلیت علائمی ندارد و یا علائم آن به دشواری از سایر مشکلات قابل تمیز می باشد که در این شرایط تشخیص استئومیلیت آسان نخواهد بود.
چه زمان باید به پزشک مراجعه کرد؟
وجود درد در استخوان توام با تب می تواند از علایم استئومیلیت محسوب شود. اگر اخیرا جراحی انجام داده و یا دچار آسیب شده اید در خطر ابتلا به عفونت قرار دارید. اگر متوجه علائمی از عفونت در خود یا کودکتان شدید فورا به پزشک مراجعه فرمایید.
علت استئومیلیت
عامل ایجاد استئومیلیت
عامل ایجاد استئومیلیت باکتری استافیلوکوکوس می باشد که عمدتا روی پوست یا بینی افراد و حتی افراد سالم یافت می شود. این باکتری به طرق مختلفی می تواند وارد بدن شود:
- جریان خون: باکتری (برای مثال در ریه ها ناشی از پنومونی یا در مثانه ناشی از آسیب مسیر ادراری) می تواند از طریق جریان خون وارد نقاط تضعیف شده استخوان شود. استئومیلیت در اطفال اغلب در نواحی نرم تر به نام صفحات رشد ایجاد می شود که در پایانه استخوان های دراز بازو و پا قرار دارند.
- بافت آسیب دیده یا مفصل پرتز آلوده شده: زخم های شدید می تواند حامل میکروب هایی باشد. اگر محل آسیب عفونی شود میکروب ها می توانند به استخوان اطراف منتشر شوند و ایجاد استئومیلیت کنند.
- زخم های باز: میکروب ها می توانند در صورت شکستگی شدید استخوان که با آسیب پوستی همراه باشد وارد بدن شوند. آلودگی مستقیم می تواند در طول جراحی هایی به منظور جایگزین کردن مفاصل و یا ترمیم شکستگی اتفاق بیفتد.
فاکتورهای خطر در استئومیلیت
استخوان ها به طور معمول نسبت به عفونت مقاوم اند. برای بروز بیماری استئومیلیت باید موقعیتی وجود داشته باشد که استخوان ها را آسیب پذیر سازد.
- شکستگی شدید استخوان یا زخم های عمیق راهی برای ورود عفونت به استخوان یا بافت های اطراف و بروز استئومیلیت فراهم می کند.
- جراحی برای ترمیم استخوان های شکسته و یا جایگزین ساختن مفاصل فرسوده می تواند مسیری را برای ورود میکروب به استخوان فراهم کند.
- ابزارهای ایمپلنت ارتوپدیک فاکتور خطری برای ابتلا به عفونت استخوان یا استئومیلیت محسوب می شوند.
- گاز گرفتگی عمیق حیوانات نیز می تواند مسیری را برای ورود عفونت به استخوان و بروز بیماری استئومیلیت فراهم کند.
اختلالاتی در گردش خون
زمانی که عروق خونی آسیب دیده و یا مسدود می شوند، بدن در توزیع سلول های مبارز خونی با مشکل رو به رو می شود در نتیجه عفونت فرصت رشد می یابد. بیماری هایی که گردش خون را مختل می کند عبارت است از:
- دیابتی که به طور ضعیف کنترل می شود.
- بیماری شریان محیطی که اغلب با سیگار کشیدن ارتباط دارد.
- بیماری سلول داسی شکل
مشکلاتی که به لاین های وریدی یا کاتتر نیاز دارد
شرایطی وجود دارد که در آن بیمار نیاز به لوله یا اتصالاتی دارد که دنیای بیرون را به داخل بدن متصل می کند. اما این لوله ها می تواند راهی برای ورود میکروب به بدن باشد و ریسک ایجاد عفونت را به طور کلی افزایش دهد و به ایجاد بیماری استئومیلیت بیانجامد.
مثال هایی از این شرایط عبارت است از:
- لوله های دیالیز
- سوندهای ادراری
- لوله های درون وریدی که برای طولانی مدت کار گذاشته می شوند.
شرایطی که سیستم ایمنی را مختل می کند
اگر سیستم ایمنی شما تحت تاثیر بیماری یا دارویی قرار گیرد در آن صورت ریسک ابتلا به استئومیلیت بیشتر خواهد شد. فاکتورهایی که می تواند سیستم ایمنی را سرکوب کند و شرایط را برای ابتلا به استئومیلیت فراهم کند عبارت است از:
- شیمی درمانی
- دیابتی که به طور ضعیف کنترل می شود.
- نیاز به مصرف کورتیکواستروئیدها یا داروهایی به نام مهار کننده فاکتور نکروز توموری
داروهای مخدر
افرادی که از داروهای مخدر استفاده می کنند بیشتر در خطر ابتلا به استئومیلیت قرار دارند؛ زیرا این افراد معمولا از سوزن های غیر استریل استفاده می کنند و پوست خود را قبل از تزریق استریل نمی کنند.
عوارض استئومیلیت
عوارض استئومیلیت عبارت است از:
- مرگ استخوان یا استئونکروز: عفونت در استخوان یا استتئومیلیت می تواند گردش خون در استخوان را مختل کند و به مرگ استخوان منتج گردد. با برداشتن استخوان مرده، استخوان می تواند بهبود یابد. اگر بخش زیادی از استخوان در اثر استئومیلیت از بین برود باید برای پیشگیری از عفونت قطع عضو صورت بگیرد.
- آرتریت سپتیک: در برخی موارد عفونت داخل استخوان می تواند به مفصل اطراف وارد شود.
- اختلال در رشد: در کودکان موقعیت استئومیلیت در نواحی نرم تر به نام صفحات رشد می باشد که در پایانه بازوها و پاها قرار دارد. در صورت عفونی شدن این صفحات در استئومیلیت، رشد نرمال کودک می تواند مختل شود.
- سرطان پوست: اگر استئومیلیت ناشی از زخم باز حاوی چرک باشد، پوست اطراف آن در خطر ابتلا به سرطان سلول سنگفرشی قرار دارد.
تشخیص استئومیلیت
پزشک ممکن است نواحی اطراف استخوان را به لحاظ ورم و یا داغ شدن بررسی کند. پزشک برای تشخیص استئومیلیت و نوع میکروبی که سبب ایجاد عفونت استخوانی شده است تست های زیرا را انجام دهد:
آزمایش خون
آزمایش خون می تواند افزایش تعداد سلول های سفید خون و سایر فاکتورهایی را که نشان دهنده وجود عفونت (مانند استئومیلیت) هستند، بررسی کند. آزمایش خون وجود یا عدم وجود استئومیلیت را نشان نمی دهند بلکه سرنخ هایی را در اختیار قرار می دهد تا پزشک تصمیم بگیرد چه تست های بیشتری باید انجام شود.
تست های تصویربرداری
- اشعه ایکس: تصویربرداری با استفاده از اشعه ایکس برای تشخیص استئومیلیت به کار می رود که می تواند آسیب به استخوان را نشان دهد. اما آسیب ممکن است تا چند هفته مشخص نشود. اگر اخیرا استئومیلیت ایجاد شده باشد تست های تصویربرداری دقیق تری مورد نیاز خواهد بود.
- توموگرافی کامپیوتری شده یا سی تی اسکن: این اسکن ها از زوایای مختلفی انجام می شود و دید بهتر و جزئی تری را از ارگان های داخلی نشان می دهد در نتیجه به تشخیص قطعی تر استئومیلیت کم می کند.
- تصویر برداری رزونانس مغناطیسی: با استفاده از امواج رادیویی و میدان مغناطیسی قوی اسکن های ام آر آی انجام می شود و تصاویر جزئی از استخوان ها و بافت های نرم اطراف آن ایجاد می شود.
بیوپسی استخوان
بیوپسی استخوان استاندارد طلایی برای تشخیص استئومیلیت محسوب می شود؛ زیرا می تواند نشان دهد چه نوع میکروبی استخوان را آلوده کرده است. دانستن نوع میکروب این امکان را می دهد که آنتی بیوتیک مناسب برای درمان عفونت استخوان یا استئومیلیت انتخاب شود.
در استئومیلیت، بیوپسی به بیهوشی و جراحی برای دستیابی به استخوان نیاز دارد. در برخی موارد جراح سوزن درازی را از طریق پوست وارد استخوان می کند تا نمونه برداری را انجام دهد. این روش به بی حسی موضعی برای ورود سوزن نیاز دارد. استفاده از اشعه ایکس و سایر تکنیک های تصویربرداری می تواند برای راهنمایی مورد استفاده قرار گیرد تا موقعیت مناسب نمونه برداری به دست آید.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
در صورت بروز مشکلات استخوانی به متخصص بیماری های عفونی یا ارتوپد ارجاع داده خواهید شد. در ادامه اطلاعاتی وجود دارد که شما را برای ملاقات با پزشک آماده می کند.
- علائمی که تجربه می کنید یا علائمی که کودک شما تجربه می کند و حتی علائم غیر مرتبط را یادداشت بفرمایید.
- لیستی از داروها، ویتامین ها یا مکمل های مصرفی آماده کنید.
- سوالات احتمالی که از پزشک دارید را لیست کنید.
در مورد بیماری استئومیلیت برخی سوالات پایه ای عبارت است از:
- علت بروز این علائم در من (یا فرزندم) چیست؟
- چه علل احتمالی دیگری برای این علائم وجود دارد؟
- چه تست هایی را باید برای تشخیص استئومیلیت انجام دهم؟ آیا انجام این تست ها به آمادگی خاصی نیاز دارد؟
- چه درمان هایی برای درمان استئومیلیت وجود دارد و شما چه درمانی را توصیه می کنید؟
- آیا انجام جراحی ضروری خواهد بود؟
- این درمان ها چه عوارض جانبی را در پی دارد؟
- آیا بروشور یا وب سایتی وجود دارد تا برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد استئومیلیت (عفونت استخوانی) به آن مراجعه کنم؟
چه انتظاراتی باید از پزشک داشته باشیم:
پزشک نیز احتمالا سوالاتی از شما در مورد بیماری استئومیلیت خواهد پرسید. برخی سوالات احتمالی پزشک عبارت است از:
- چه زمانی برای اولین بار متوجه علائم شدید؟
- آیا به تب و لرز دچارید؟
- آیا چیزی وجود دارد که علائم را بهتر یا بدتر کند؟
- آیا بریدگی یا آسیبی را این اواخر داشته اید؟
- آیا اخیرا جراحی انجام داده اید؟
- آیا به دیابت مبتلا هستید؟ آیا دچار زخم در ناحیه پا هستید؟
درمان استئومیلیت
متداول ترین درمان استئومیلیت انجام جراحی به منظور برداشتن بخش های عفونی و مرده استخوان می باشد و پس از آن از آنتی بیوتیک ها استفاده می شود. معمولا لازم است برای درمان استئومیلیت، فرد در بیمارستان بستری شود.
جراحی
بسته به شدت عفونت جراحی استئومیلیت می تواند یک یا بیش از یک مورد زیر را در برگیرد:
- تخلیه بخش عفونی: باز کردن نواحی اطراف استخوان آلوده امکان تخلیه چرک و ترشحات جمع شده در پاسخ به عفونت در استخوان یا استئومیلیت را برای جراح فراهم می کند.
- برداشتن بافت و استخوان آلوده: در این روش که debridement نامیده می شود جراح استخوان بیمار را تا حد ممکن بر می دارد و برای اطمینان از درمان کامل استئومیلیت، حاشیه ای از استخوان سالم را نیز بر می دارد. بافت های اطراف که علائمی از عفونت را نشان دهد نیز باید برداشته شود.
- بازگرداندن جریان خون به استخوان: جراح می تواند فضای خالی ایجاد شده ناشی از debridement را با تکه ای استخوان یا بافت هایی مانند پوست و ماهیچه که از بخش دیگری از بدن به دست آمده است بپوشاند.
برخی اوقات می توان از پر کننده های موقتی استفاده کرد تا فرد برای پیوند استخوان و پیوند بافت آماده شود. این پیوند ها به ترمیم عروق خونی آسیب دیده و تشکیل استخوان جدید کمک می کنند.
- برداشت هر گونه جسم خارجی: در برخی موارد اجسام خارجی مانند صفحه های جراحی ناشی از جراحی های قبلی استئومیلیت باید برداشته شوند.
- قطع عضو: در نهایت ممکن است جراح ناچار شود تا برای پیشگیری از انتشار بیشتر عفونت استخوان، عضو آسیب دیده را قطع کند.
داروها برای درمان استئومیلیت
بیوپسی استخوان نشان می دهد چه میکروبی منجر به ایجاد عفونت استخوانی یا شاید استئومیلیت شده است بنابراین پزشک می تواند انتخاب کند چه آنتی بیوتیکی برای این نوع عفونت مناسب است. آنتی بیوتیک ها عموما به طریق وریدی در بازو وارد بدن می شوند و درمان با آنتی بیوتیک برای استئومیلیت، حداقل چهار تا شش هفته زمان خواهد برد.
ممکن است در صورتی که عفونت استخوان یا استئومیلیت بسیار شدید باشد استفاده از آنتی بیوتیک های خوراکی نیز ضروری باشد.
پیشگیری از استئومیلیت
اگر بدانید که در خطر ابتلا به عفونت استخوان یا بیماری استئومیلیت قرار دارید باید در مورد راه هایی پیشگیری از عفونت یا عود آن از پزشک راهنمایی بخواهید. هر چه ریسک ابتلا به عفونت کاهش یابد ریسک ابتلا به استئومیلیت نیز کاهش می یابد.
به طور کلی، باید از بریدگی و خراش اجتناب کنید؛ زیرا این موارد راه ورودی برای میکروب ها به بدن فراهم می کنند. اگر دچار بریدگی یا خراش شدید محل آن را تمیز کرده و با بانداژی مناسب بپوشانید. زخم را به لحاظ وجود علائم عفونت به طور مرتب چک کنید.