تعریف:

زایمانی که بیش از 12 ساعت از زمان شروع فاز فعال زایمان به طول بیانجامد.

اتیولوژی:

اختلال عملکرد رحم (انقباضات رحمی هیپوتونیک و غیر مداوم)، ناشی از دهیدراسیون، اسیدوز، مصرف مسکن، مصرف داروهای ضد فشارخون، سایر علل زمینه ای: سایز و شکل غیر طبیعی لگن، مال پرزانتاسیون (نظیر پرزانتاسیون ابرو)، اختلال در موقعیت جنین (نظیر موقعیت اکسی پوت خلفی)، درد شدید و اضطراب (سبب رها شدن آدرنالین می شوند که خود نوعی توکولیتیک به شمار می رود)، دیس توشی سرویکس (ناشی از تروما و یا اعمال جراحی قبلی)، ماکروزومی جنین، انسداد ناشی از فیبروئیدها (به ندرت)، خستگی شدید مادر.

ریسک فاکتورها:

• زایمان اول (شانس طول کشیدن زایمان در زایمان اول دو برابر بیشتر است) و به ویژه هیپوتونی رحم
• عدم تناسب سر جنین با لگن (اغلب در ارتباط با سابقه قبلی اختلال در موقعیت جنین است)
• سابقه شکستگی قبلی لگن (شکل غیرطبیعی لگن)
• شکست در آنگاژمان سر قبل از زایمان
• بیهوشی اپیدورال

اپیدمیولوژی:

در 5 تا 8 درصد از موارد دیده می شود.

شرح حال:

زایمان طولانی:

فاز اول زایمان: طولانی شدن فاز نهفته (زمان شروع انقباضات تا دیلاتاسیون کامل سرویکس، به عنوان مثال در زایمان های اول با انقباضات رحمی ناکافی دیده می شود)، دیلاتاسیون سرویکس به میزان کمتر از 5 سانتی متر در ساعت (طولانی شدن فاز فعال زایمان برای مثال در زایمان اول با انقباضات رحمی ناکافی)، توقف ثانویه در دیلاتاسیون سرویکس (در مواردی نظیر انسداد)

فاز ثانویه: بیش از 3 ساعت به طول می انجامد و اغلب در همراهی با درد کمر ( به ویژه در موقعیت اکسی پوت-خلفی)، دیده می شود.

معاینه بالینی:

خستگی شدید مادر

معاینه شکم؟ شکم اسکافوئید (موقعیت اکسی پوت-خلفی)، لمس از نظر بررسی قرار جنین و پرزانتاسیون باید انجام شود، انقباضات را از نظر تناوب و قدرت ارزیابی کنید.

معاینه داخلی: میزان دیلاتاسیون سرویکس را ارزیابی کنید (اغلب در مرحله اول زایمان میزان متوسط دیلاتاسیون سرویکس در حدود 1 سانتی متر در ساعت است). میزان نزول عضو پرزانته را ارزیابی کنید، ارزیابی سایز لگن (از نظر عدم تناسب سر با لگن).

پاتولوژی:

نامشخص است.

ارزیابی ها:

آزمایشات خون: گروه خونی و ذخیره خون (در موارد نیاز به عمل جراحی).

CTG: ارزیابی سلامت جنین و تناوب، شدت، مدت و قدرت انقباضات رحمی. نمونه برداری از خون سر جنین و بررسی از نظر شواهد وجود دیسترس.

درمان:

سابقه قبلی سزارین در سگمان تحتانی رحم را به دقت و با احتیاط بررسی کنید (ریسک پارگی رحم)، هر گونه اختلال در موقعیت جنین و مال پرزانتاسیون را به دقت درمان کنید.

درمان محافظه کارانه: کاهش اضطراب مادر (و به دنبال آن کاهش در میزان آدرنالین)، نظیر حمایت روانی به وسیله همسر، سازگار کردن عوامل محیطی.

درمان طبی: آمنیوتومی، به ویژه در موارد طولانی شدن مرحله دوم زایمان، شروع القاء زایمان با کمک سنتوسینون داخل  وریدی که تا زمان برقراری سه انقباض در مدت 10 دقیقه و با احتیاط در موارد وجود اسکار قبلی سزارین در سگمان تحتانی رحم، تجویز می شود. سایر علل زمینه ای طول کشیده زایمان را رد کنید.

زایمان به کمک ابزار

درمان جراحی: سزارین زمانی که زایمان به کمک ابزار دشوار بوده و یا غیرممکن باشد و نیز در موارد دیس توشی سرویکس، انجام خواهد شد.

عوارض:

افزایش دخالت های زایمانی، افزایش خطر ناتوانی مادر، ترومای روانی مادر، افزایش خطر ناتوانی نوزاد، دیسترس جنین، خستگی مادر، دهیدراسیون مادر، عفونت مادری، افزایش خطر خون ریزی پس از زایمان، پارگی رحم، فیستول وزیکوواژینال.

پیش آگهی:

براساس عامل زمینه ای متفاوت است. به کمک مانیتورینگ و دخالت های موثر، پیش آگهی اغلب خوب است.