تعریف:

اختلال روانپزشکی پس از زایمان که با علایمی نظیر هذیان، توهم، اختلالات عاطفه و فقدان بینش تظاهر می یابد.

اتیولوژی:

کاهش ناگهانی سطوح استروژن و پروژسترون، افزایش در حساسیت رسپتور دوپامین.

ریسک فاکتورها:

سابقه خانوادگی و یا شخصی مثبت اختلال افکتیو، سابقه قبلی سایکوز، زایمان اول، زایمان به وسیله ابزار، زایمان سزارین، عفونت پس از زایمان، مرگ پره ناتال.

اپیدمیولوژی:

1 مورد در هر 1000 مادر دیده می شود.

شرح حال:

شروع ناگهانی، 2 تا 4 هفته پس از زایمان که در اکثر موارد به صورت افسردگی تظاهر می یابد ولی در یک سوم از موارد ممکن است به صورت مانیا (خلق بالا و تحریک پذیر، مهارناپذیری، حواس پرتی، فعالیت بیش از حد، ولخرجی بیش از حد، عصبانیت و پرخاشگری، تکلم پرفشار، پرش افکار، خواب ناکافی)، توهم، هذیان، گیجی و عدم وجود بینش نسبت به مشکل موجود، تظاهر کند.

معاینه بالینی:

مادر: مهارناپذیری، ظاهر نامتناسب.

کودک: علایم بی توجهی به کودک.

پاتولوژی:

پاتولوژی قابل شناسایی وجود ندارد.

ارزیابی ها:

آزمایش خاصی مورد نیاز نیست.

درمان:

ارزیابی روانشناختی (ارزیابی از نظر ریسک خودکشی و ریسک آسیب به نوزاد). بستری شدن در بخش روانپزشکی (در موارد لزوم بستری در واحد ویژه مراقبت از مادر و نوزاد باید انجام شود). داروهای خوراکی ضد افسردگی، نورولپتیک ها (در موارد شیردهی باید با احتیاط مصرف شوند)، شواهدی از موثر بودن مصرف استروژن وجود دارد، ETC.

عوارض:

• خودکشی
• عدم توجه به نوزاد
• مراقبت های ناکافی
• صدمات شدید جبران ناپذیر
• کشتن نوزاد

پیش آگهی:

پیش آگهی کوتاه مدت، اغلب خوب است. در 20 درصد از موارد احتمال عود سایکوز پس از زایمان وجود دارد. در 50 درصد از موارد، اپیزودهای سایکوتیک تکرار شونده وجود دارد.