استئومیلیت علائم, علل، تشخیص و درمان
استئومیلیت چیست؟
استئومیلیت بروز عفونت در استخوان است. عفونت ها از طریق جریان خون یا گسترش از بافت های اطراف به استخوان راه پیدا می کنند. در صورتی که یک جراحت استخوان را در معرض میکروب ها قرار دهد، عفونت ها می توانند در خود استخوان آغاز شده و موجب بروز استئومیلیت شوند.
استئومیلیت در کودکان عموما استخوان های دراز پاها و بازوها را تحت تاثیر قرار می دهد. استئومیلیت در بزرگسالان ممکن است در استخوان های مهره ها (ستون فقرات) ایجاد شود (استئومیلیت ستون فقرات). افراد مبتلا به دیابت در صورت داشتن زخم های پا، ممکن است در پاهای خود دچار بیماری استئومیلیت گردند.
در حالی که زمانی استئومیلیت یک بیماری غیر قابل درمان در نظر گرفته می شد، در حال حاضر درمان استئومیلیت با موفقیت انجام می شود. بیشتر افراد مبتلا به استئومیلیت به کمک جراحی و برداشتن بافت مرده استخوان و به دنبال آن دریافت آنتی بیوتیک های قوی تزریقی به مدت حداقل چهار تا شش هفته درمان می شوند.
علائم استئومیلیت
نشانه ها و علائم استئومیلیت شامل:
- تب یا لزر
- آسیب پذیری یا بی قراری در کودکان
- درد در محل عفونت
- تورم، گرمی و قرمزی در نواحی اطراف عفونت
در برخی موارد بیماری استئومیلیت نشانه و علامتی ندارد و یا دارای نشانه ها و علائمی است که متمایز ساختن آن ها از سایر مشکلات دشوار است.
چه زمان باید به پزشک مراجعه کرد؟
در صورتی که دچار درد استخوانی شدید که تشدید می شود و با تب همراه است، به پزشک مراجعه کنید. اگر شما به علت وضعیت بالینی یا داشتن جراحی یا آسیب، در معرض خطر عفونت قرار گرفته اید، در صورت مشاهده علائم و نشانه های عفونت فورا به پزشک مراجعه کنید.
علت استئومیلیت
در بیشتر موارد بیماری استئومیلیت در اثر باکتری استافیلوکوکوس –انواعی از میکروارگانیسم ها که عموما روی پوست یا در بینی افراد سالم یافت می شوند- ایجاد می شود.
میکروارگانیسم ها به طرق مختلفی به داخل استخوان راه یافته و موجب استئومیلیت می شوند:
- جریان خون: میکروب های موجود در سایر قسمت های بدن برای مثال در ریه ها از نومونیا یا در مثانه از عفونت مجاری ادراری می توانند از طریق جریان خون به نقاط تضعیف شده در استخوان راه یابند. استئومیلیت در کودکان اغلب در نواحی نرم تر مانند صفحات رشد در انتهای استخوان های دراز بازو ها و پاها ایجاد می شود.
- بافت عفونی یا یک مفصل پروتزی آلوده: زخم های حفره دار شدید میکروارگانیسم ها را به نواحی عمیق بدن می برند. اگر این زخم ها عفونی گردند، میکروب ها می توانند به استخوان مجاور گسترش یابند.
- زخم های باز: در صورتی که شما دچار شکستگی شدید در استخوان شوید به گونه ای که بخشی از آن از پوست شما بیرون بزند، میکروب ها فرصت ورود به بدن شما را می یابند. آلودگی مستقیم نیز ممکن است در طول جراحی های جایگزین کردن مفصل ها یا ترمیم شکستگی ها اتفاق بیافتد.
فاکتورهای خطر استئومیلیت
استخوان های شما به طور طبیعی در برابر عفونت مقاوم هستند. برای ابتلا به بیماری استئومیلیت، باید شرایطی وجود داشته باشد که استخوان های شما مستعد ابتلا به عفونت کند.
جراحت یا جراحی ارتوپدی که اخیرا اتفاق افتاده باشد
شکستگی شدید استخوان یا زخم حفره دار عمیق راهی را برای ورود عامل عفونی به استخوان یا بافت اطراف فراهم می کنند. جراحی برای ترمیم استخوان های شکسته یا جایگزینی مفاصل ساییده شده نیز به طور اتفاقی امکان ورود میکروب ها به داخل استخوان را فراهم می کند.
ابزار ارتوپدی که به صورت ایمپلنت در استخوان قرار می گیرند فاکتور خطری برای ورود عامل عفونی و بروز استئومیلیت هستند. گاز گرفتن عمیق حیوانات نیز عاملی برای بروز عفونت در استخوان یا همان استئومیلیت است.
اختلالات جریان خون
زمانی ک عروق خونی آسیب دیده یا مسدود شوند، بدن شما در به گردش در آوردن سلول های مقابله کننده با عفونت که برای پیشگیری از گسترش یک عفونت کوچک مورد نیاز هستند، دچار مشکل می شود. در این صورت یک بریدگی کوچک می تواند به یک زخم عمیق تبدیل شده و بافت عمیق و استخوان را در معرض عفونت قرار دهد.
بیماری هایی که جریان خون را با مشکل روبه رو می کنند و زمینه ساز بروز بیماری استئومیلیت هستند شامل:
- دیابتی که به خوبی کنترل نمی شود.
- بیماری عروق محیطی که اغلب از سیگار کسیدن ناشی می شود.
- کم خونی داسی شکل
مشکلاتی که به رشته های درون رگی یا کاتاتر نیاز دارند
در برخی شرایط استفاده از میله های پزشکی برای ارتباط دادن دنیای بیرون با اندام های داخلی مورد نیاز هستند. در هر حال، این میله ها ممکن است راهی را برای ورود میکروارگانیسم ها به داخل بدن فراهم کنند، به طور کلی خطر ابتلا به عفونت را بالا ببرند و منجر به بیماری استئومیلیت شوند.
نمونه هایی از شرایطی که این لوله های پزشکی عاملی برای ورود میکروب و بروز استئومیلیت می شوند شامل:
- لوله دستگاه دیالیز
- کاتاتر های ادراری
- میله درون رگی طولانی مدت
شرایطی که سیستم ایمنی را مختل می کند
اگر سیستم ایمنی شما در اثر یک شرایط بالینی یا مصرف دارویی خاص تحت تاثیر قرار گیرد، خطر ابتلا به استئومیلیت در شما بالا می رود. فاکتورهایی که ممکن است سیستم ایمنی شما را مهار کنند شامل:
- شیمی درمانی
- دیابتی که به خوبی کنترل نمی شود.
- نیاز به دریافت کورتیکواستروئیدها یا داروهایی به نام مهار کننده های فاکتور نکروز توموری
- داروهای غیر مجاز
- افرادی که از داروهای غیر مجاز تزریقی استفاده می کنند بیشتر در معرض ابتلا به بیماری استئومیلیت قرار دارند؛ زیرا این افراد اغلب از سرنگ های غیر استریل استفاده کرده و قبل از تزریق پوست خود را تمیز نمی کنند.
عوارض استئومیلیت
در زیر به عوارض استئومیلیت اشاره می کنیم:
- مرگ استخوانی (استئونکروز): استئومیلیت یا همان وجود عفونت در استخوان در جریان یافتن خون در استخوان جلوگیری می کند و منجر به مرگ استخوانی می گردد. بعد از انجام جراحی به منظور برداشت بخش های کوچکی از استخوان مرده، استخوان بهبود می یابد. اگر بخش بزرگی از استخوان شما در اثر استئومیلیت از بین رفته باشد امکان قطع عضو درگیر استئومیلیت به منظور پیشگیری از گسترش عفونت وجود دارد.
- آرتریت سپتیک: در برخی موارد، عفونت استخوانی یا استئومیلیت می تواند به مفصل مجاور نیز گسترش یابد.
- اختلال در رشد: در کودکان، نواحی شایع که درگیر استئومیلیت می شوند نواحی نرم تر به نام صفحات رشد موجود در انتهای استخوان های دراز پاها و بازوها هستند. رشد طبیعی در استخوان های درگیر بیماری استئومیلیت از دست می رود.
- سرطان پوست: در صورتی که استئومیلیت در شما موجب ایجاد زخم بازی شده است که ترشحات چرکی دارد، پوست اطراف در معرض خطر بالای ابتلا به سرطان سلول های سنگفرشی قرار دارد.
تشخیص استئومیلیت
پزشک ممکن است متوجه ناراحتی، تورم یا گرمی در محل درگیر استئومیلیت شود. اگر شما در پای خود زخم دارید، پزشک می تواند محل استخوان موجود در نزدیکی زخم را مشخص کند.
پزشک ممکن است ترکیبی از تست ها و روش ها را برای تشخیص استئومیلیت و تعیین این که چه میکروارگانیسمی عامل استئومیلیت بوده است، استفاده کند. این تست ها شامل:
آزمایش های خون
آزمایش های خون بالا رفتن سطح گلبول های سفید خونی و سایر فاکتورهایی که ممکن است نشان دهنده مقابله بدن با عفونت باشند را مشخص می کنند. اگر استئومیلیت در اثر وجود یک عفونت در خون ایجاد شده باشد، آزمایش خون تعیین کننده نوع عامل عفونی نیز خواهد بود.
تست خونی که برای پزشک مشخص کند که آیا شما به استئومیلیت مبتلا هستید یا خیر وجود ندارد. در هر حال، آزمایش خون سرنخ هایی را در اختیار پزشک قرار می دهند تا براساس آن پزشک برای انجام تست های بیشتر تصمیم گیری کند.
تست های تصویربرداری
پرتو ایکس: اشعه ایکس آسیب وارده به استخوان شما را مشخص می کند. با این حال، آسیب تا زمانی که استئومیلیت برای چندین هفته در استخوان وجود نداشته باشد، قابل مشاهده نیست. اگر استئومیلیت در شما اخیرا ایجاد شده باشد، برای تشخیص آن به تست های تصویربرداری با جزئیات بیشتر نیاز است.
توموگرافی کامپیوتری: سی تی اسکن به کمک اشعه ایکس تصاویری از زوایای مختلف فراهم می کند و جزئیات بیشتری را از نماهای مختلف ساختارهای درونی فرد ارائه می نماید.
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی: ام آر آی با استفاده از امواج رادیویی و یک میدان مغناطیسی قوی، می تواند تصاویر بسیار دقیقی از استخوان ها و بافت های نرم اطراف آن ها ارائه دهد و بدین ترتیب در تشخیص استئومیلیت کمک کننده باشد.
نمونه برداری از استخوان
نمونه برداری از استخوان یک روش استاندارد برای تشخیص استئومیلیت است؛ زیرا این روش نوع عامل عفونی که موجب بیماری استئومیلیت شده را نیز مشخص می کند. مشخص شدن نوع میکروب عامل به پزشک در انتخاب آنتی بیوتیک مناسب که برای درمان این نوع عفونت موثر باشد، کمک می کند.
نمونه برداری از استخوان باز به کمک بیهوشی و انجام جراحی برای دسترسی به استخوان صورت می گیرد. در برخی مواقع، جراح یک سوزن بلند را از طریق پوست وارد استخوان کرده و بدین ترتیب نمونه برداری از استخوان را انجام می دهد. این روش به بی حسی موضعی برای بی حس کردن ناحیه ای که سوزن وارد می شود، نیاز دارد. از روش های تصویر برداری نیز ممکن است به طور هم زمان استفاده شود.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
در صورتی که نشانه ها و علائم خود را برای پزشک خانوادگی خود بازگو کنید، ممکن است شما به پزشک متخصص بیماری های عفونی یا یک پزشک جراح ارتوپد ارجاع دهد.
در زیر اطلاعاتی وجود دارد که شما را برای ملاقات با پزشک آماده می کند.
چیزی که شما می توانید انجام دهید:
- از محدودیت های خود قبل از ملاقات با پزشک آگاه باشید: زمانی که شما قرار ملاقاتی را با پزشک تنظیم می کنید، در مورد هر کاری که لازم است قبل از ملاقت انجام دهید مانند محدود کردن رژیم غذایی خود آگاه باشید.
- همه علائم خود حتی علائمی که به نظر نامرتبط هستند را یادداشت کنید.
- لیستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل های مصرفی خود تهیه کنید.
- تمام سوالاتی که از پزشک دارید را یادداشت کنید.
شما ممکن است برخی سوالات پایه در مورد استئومیلیت از پزشک بپرسید:
- علت احتمالی علائم من چیست؟
- آیا علل دیگری برای علائم من وجود دارند؟
- انجام چه تست هایی مورد نیاز است؟ آیا تست های تشخیص استئومیلیت به آمادگی خاصی نیاز دارند؟
- چه راه هایی برای درمان استئومیلیت وجود دارد؟ توصیه شما چیست؟
- آیا به جراحی استئومیلیت نیاز دارم؟
- درمان استئومیلیت چه عوارض جانبی به دنبال دارد؟
- چگونه می توانم استئومیلیت را در کنار بیماری دیگری که به آن مبتلا هستم کنترل کنم؟
- آیا نمونه ژنریک از دارویی که تجویز کرده اید وجود دارد؟
- آیا بروشور یا منایع چاپی دیگری برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد بیماری استئومیلیت وجود دارد؟ بدین منظور چه وب سایتی را پیشنهاد می کنید؟
انتظاراتی که از پزشک می رود:
پزشک نیز سوالاتی در مورد بیماری تان از شما می پرسد.
- چه زمان علائم شما آغاز شده اند؟
- آیا تب یا لزر دارید؟
- آیا چیزی علائم شما را بدتر یا بهتر می کند؟
- آیا اخیرا بریدگی، خراشیدگی یا جراحتی داشته اید؟
- آیا اخیرا جراحی کرده اید؟
- آیا تاکنون جراحی جایگزینی مفصل و یا ترمیم استخوان شکسته انجام داده اید؟
- آیا به دیابت مبتلا هستید؟ آیا در پاهای خود زخم دارید؟
درمان استئومیلیت
رایج ترین راه درمان استئومیلیت انجام جراحی است که به منظور برداشتن قسمت هایی از استخوان که عفونی شده یا از بین رفته صورت می گیرد و با آنتی بیوتیک درمانی ادامه پیدا می کند. در بیشتر موارد بیمار در بیمارستان بستری می شود.
جراحی استئومیلیت
بسته به شدت عفونت، جراحی استئومیلیت ممن است به کمک یک یا چند روش انجام شود:
- تخلیه ناحیه درگیر: باز کردن ناحیه ای در اطراف استخوان عفونی شده، امکان تخلیه هرگونه چرک یا مایع که در اثر استئومیلیت جمع شده اند را توسط پزشک فراهم می کند.
- برداشتن بافت و استخوان درگیر عفونت: در روشی به نام دبریدمنت، جراح بخش زیادی از استخوان درگیر را به همراه حاشیه ای از بافت سالم استخوانی به منظور اطمینان از این که استخوان عفونی به طور کامل برداشته شده است، بر می دارد. بافت احاطه کننده ای که علائمی از عفونت ظاهر کرده است نیز برداشته می شود.
- برقراری جریان خون در استخوان: جراح ممکن است هر حفره ای که در اثر جراحی دبریمنت خالی باقی مانده است را با بافت استخوانی یا بافت های دیگری مانند پوست یا ماهیچه از سایر قسمت های بدن پر کند.
در برخی موارد تا زمانی که وضعیت سلامتی شما در حدی باشد که بتوانید پیوند استخوان یا پیوند بافت انجام دهید، پر کننده های موقت در یک کیسه ای قرار می گیرند. پیوند استخوان و بافت به بدن شما در ترمیم عروق خونی آسیب دیده و ساخت استخوان جدید کمک می کند.
- برداشتن ضایعات اضافی: در برخی موارد، اشیا خارجی مانند صفحات و پیچ های جراحی باقی مانده از جراحی قبلی، باید طی جراحی استئومیلیت برداشته شوند.
- قطع عضو: جراحان ممکن است اندام درگیر استئومیلیت را برای پیشگیری از انتشار بیشتر عفونت قطع کنند.
داروهای استئومیلیت
نمونه برداری از استخوان تعیین کننده نوع عامل عفونی است که موجب بروز استئومیلیت شده است. بنابراین پزشک می تواند یک آنتی بیوتیک را به این عفونت را به خوبی کنترل می کند، انتخاب کند. آنتی بیوتیک ها برای درمان استئومیلیت اغلب از طریق ورید ساعد به مدت حداقل چهار تا شش هفته تزریق می شوند.
در عفونت های شدید استئومیلیت، یک دوره اضافی درمان استئومیلیت با آنتی بیوتیک ها انجام می گیرد.
پیشگیری از استئومیلیت
در صورتی که در معرض خطر بالای ابتلا به عفونت قرار دارید، در مورد راه های پیشگیری از ابتلا به عفونت با پزشک مشورت کنید. کاهش خطر ابتلا به عفونت موجب کاهش خطر ابتلا به استئومیلیت نیز می گردد.
در مجموع، برای پیشگیری از بروز بریدگی یا خراشیدگی احتیاط کنید، محل آسیب دیده را به سرعت تمیز کنید و از یک پانسمان تمیز استفاده نمایید. زخم ها را برای وجود علائم عفونت مرتبا بررسی کنید.
منبع: وبسایت http://www.mayoclinic.org