در کودکان مبتلا به پسوریازیس استفاده از مهارکننده های فاکتور نکروز توموری در مقایسه با متوترکسات تاثیرات جانبی کمتری را در پی دارد اما مصرف فولیک اسید می تواند عوارض گوارشی بعدی را کاهش دهد.
دکتر آمی پالر از دانشگاه نورت وسترن واقع در شیکاگو به بخش سلامت رویترز اظهار داشته است درک ما از تغییرات ایمنی پوستی که منجر به پسوریازیس می شود رو به افزایش است و منجر به ایجاد درمان های هدفمند برای افرادی گردیده است که به پسوریازیس متوسط تا شدید مبتلا هستند. اغلب این درمان های هدفمند برای افراد بالغ مناسب می باشد اما هنوز در مورد کودکان نگرانی هایی وجود دارد.
برای بررسی الگوی استفاده و خطرات درمان سیستمیک پسوریازیس در کودکان دکتر پالر و همکارانش داده های حاصل از 20 مرکز درمانی در شمال آمریکا و اروپا را از سال های 1990 تا 2014 مورد بررسی قرار دادند. در این مراکز کودکانی با پسوریازیس متوسط تا شدید داروهای سیستمیک را به مدت حداقل سه ماه دریافت می کردند.
بر اساس گزارشی که به صورت آن لاین در تاریخ سیزدهم سپتامبر در ژورنال JAMA درماتولوژی منتشر شد 203 دختر و 187 پسر با متوسط سنی 8.5 سال مورد آنالیز قرار گرفتند. متوسط بازه زمانی بین تشخیص بیماری تا شروع درمان سیستمیک 3 سال بود.
متوترکسات در 69 درصد کودکان استفاده شد. حدود 19 درصد کودکان از بیش از یک دارو استفاده می کردند.
نزدیک به نیمی از کودکان یک یا بیش از یک عارضه جانبی را در ارتباط با متوترکسات گزارش کردند و عمده تاثیرات جانبی مربوط به مسیر گوارشی بود. مصرف فولیک اسید به طور روزانه آن ها را علیه اثرات گوارشی محافظت می کرد. دکتر پالر عنوان داشت این یافته ها منجر به تغییر عملکرد در اروپا می شود، در آن جا پزشکان عموما فولیک اسید را به طور هفتگی و نه روزانه تجویز می کنند.
افزایش آنزیم های کبدی ناشی از مصرف متوترکسات با چاقی (در 13 درصد کودکان) ارتباط داشت اما با فولیک اسید چنین نبود.
حدود 19 درصد کودکانی که با مهار کننده های فاکتور نکروز تومور درمان می شدند در محل تزریق دارو دچار واکنش می شدند اما این تاثیرات منجر به قطع درمان نگردید.
کوکانی که از متوترکسات برای درمان پسوریازیس استفاده می کردند در مقایسه با فاکتور نکروز توموری عوارض گوارشی بیشتری تجربه کردند، احتمال قطع درمان در آن ها بیشتر بود هم چنین ناهنجاری هایی در نتایج آزمایشگاهی آن ها دیده شد اما مصرف کنندگان متوترکسات کمتر به عفونت مجاری هوایی فوقانی دچار شدند.
هیچ یک از کودکان به توبرکلوزیس و یا نئوپلاسم بدخیم دچار نشد.
بنا به گفته پالر نتایج این تحقیق نشان می دهد هر دو داروی متوترکسات و مهار کننده فاکتور نکروز توموری می تواند در اکثر کودکان بی خطر باشد. با توجه به این یافته ها ما نمی خواهیم کودکان را برای چندین سال روی درمان با متوترکسات نگاه داریم زیرا نگرانی هایی در مورد افزایش سمیت دارد وجود دارد. علاوه بر این شواهدی نوظهوری نشان می دهد مهار کننده های فاکتور نکروز توموری می تواند به لحاظ اثربخشی و عملکرد سریع تر بهتر از متوترکسات باشد.
اما او خاطر نشان کرد هزینه درمان با این داروها در مقایسه با متوترکسات بیشتر می باشد. دکتر عدنان میر متخصص درماتولوژی اطفال در بیمارستان کودکان دالاس، تگزایس عنوان داشت تصمیم گیری برای درمان کودک در طولانی مدت آن هم با دارویی که تاثیرات بالقوه خطرناکی دارد هرگز آسان نیست. ما سعی می کنیم کودکان مبتلا به پسوریازیس را با استفاده از داروهای موضعی درمان کنیم اما در مورد کودکانی که به پسوریازیس شدید مبتلا هستند برای نجات زندگی آن ها ناچاریم به درمان سیستمیک روی آوریم.
متوترکسات دارویی است که مدت هاست در خط اول درمان پسوریازیس در کودکان قرار دارد و تاثیرات جانبی شناخته شده است دارد. اما محققین دسته های دارویی جدیدتری را نشان می دهند که ممکن است تاثیرات جانبی کمتری داشته باشد. ایشان این طور جمع بندی کردند که ما در واقع می دانیم برخی از این داروهای جدید در سایر بیماری های اطفال و توسط سایر متخصصین استفاده می شود و ممکن است در درمان پسوریازیش موثرتر از متوترکسات باشد. بنابراین با توجه به این شواهد ممکن است در آینده نزدیک استرتژی درمانی تغییراتی پیدا کند.
لازم به ذکر است اغلب هزینه های این تحقیق توسط کمپانی تولید کننده داروهای مهارکننده فاکتور نکروز توموری تامین شده است.
