دروانا:

کهیر فیزیکی چیست؟

کهیر فیزیکی اختلالی است که در آن کهیرها با محرک های محیطی مانند گرما، سرما، فشار وارده بر پوست، ورزش، آب، لرزش و نور خورشید تحریک می شوند. این وضعیت در اثر افزایش میزان حساسیت ماست سل ها به عوامل محیطی ایجاد می شود در حالی که علت دقیق کهیر فیزیکی مشخص نیست.

کهیر فیزیکی یک ضایعه خارش دار، برآمده، حاشیه دار و پلاک اریتماتوز است که محدوده قطر آن از چند میلی متر تا چند سانتی متر متغیر است. کهیر فیزیکی ممکن است بزرگ شده و در مواقعی مرکز روشن تر داشته و با سایر ضایعات مجاور یکی شوند. ضایعات کهیر فیزیکی معمولا به صورت خوشه ای ظاهر می شوند و اغلب عمر کوتاهی داشته و گسترده هستند و معمولا بدون بر جای گذاشتن اثری بر روی پوست ظرف چند ساعت برطرف می گردند. انواع کهیر فیزیکی به صورت اختلالات مختلف بروز می کند.

کهیر فیزیکی: برخی نکات

کهیر فیزیکی در واقع نوعی از کهیر مزمن است. در برخی بیماران، تنها یک محرک خاص فیزیکی آغازگر کهیرها است. بیماری کهیر فیزیکی تقریبا در 20-30 درصد از بزرگسالان مبتلا به کهیر مزمن دیده می شود؛ اختلالی که حدود یک درصد از بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می دهد. انواع کهیر فیزیکی ممکن است در کودکان نیز شایع باشد. شیوع انواع کهیر فیزیکی در جمعیت عمومی به خوبی مشخص نیست و  در بسیاری از موارد ممکن است خفیف بوده و به راحتی درمان گردد. در مقابل، گزارشات زیادی مبنی بر بیمارانی است که به مراکز درمانی مراجعه کرده اند و ممکن است شدت و تداوم این اختلالات را بیش از حد در نظر گرفته باشند.

برای دسته بندی انواع کهیر فیزیکی اختلافاتی میان متخصصین وجود دارد. دستورالعمل های دسته بندی و تشخیص انواع کهیر فیزیکی توسط مرکز متخصصین اروپا ارائه شده است. انواع کهیر فیزیکی به لحاظ میزان شدت با یکدیگر متفاوت هستند. علائم هر یک می تواند خفیف تا شدید باشد؛ برخی بیماران نیز علائم سیستمیک خطرناک را تجربه می کنند.

 برای تشخیص انواع کهیر فیزیکی راه های گوناگونی وجود دارد. در این روش ها از چالش های فیزیکی استفاده می شود؛ این چالش ها معمولا توسط متخصصین آلرژی استفاده می شود که در صورت بروز واکنش های سیستمی در آنافیلاکسی بتوانند آن را کنترل کنند. در طول این چالش ها برای تشخیص کهیر فیزیکی، محرک های فیزیکی برای مدت زمان مشخصی (معمولا چند دقیقه) بر روی پوست اعمال شده و سپس برداشته می شوند. کهیر فیزیکی معمولا بعد از برداشت محرک فیزیکی ظاهر می شود. نگه داشتن محرک در تماس با پوست تا زمانی که کهیر فیزیکی واقعا ظاهر شود موجب قرارگیری بیش از حد و بروز علائم سیستمیک می شود.

افرادی که مشکوک به داشتن بیماری کهیر فیزیکی هستند به متخصص ارجاع داده می شوند که تجربه بیشتری در زمینه این اختلالات دارند.

کهیر فیزیکی: درمان

درمان کهیر فیزیکی باید در یک شیوه نظارتی انجام گیرد. خودداری از تماس با محرک هایی که علائم کهیر فیزیکی را تشدید می کنند در ابتدا باید در نظر گرفته شود در حالی که خودداری کامل امکان پذیر نیست.

اغلب برای درمان کهیر فیزیکی به درمان دارویی نیاز است . برخی از انواع کهیر فیزیکی به آنتی هیستامین ها پاسخ می دهند در حالی که اشکال دیگر عموما مقاوم به درمان هستند. در هر حال، درمان کهیر فیزیکی باید بسته به وضعیت خاص بیمار و از طریق آزمون و خطا صورت گیرد. علاوه بر این، بیشتر مطالعات انجام شده برای درمان کهیر فیزیکی با نسل اول آنتی هیستامین ها انجام گرفته و اثرگذاری نسبی نسل دوم و سوم این داروها برای درمان کهیر فیزیکی مورد ارزیابی قرار نگرفته است.

در بیشتر بیماران مبتلا به کهیر فیزیکی که نمی توانند محرک ها را دریافت کنند، آزمایشی بر روی آنتی هیستامین ها انجام گرفته است. در این آزمایشات:

• ابتدا درمان کهیر فیزیکی با نسل دوم یا سوم آنتی هیستامین ها H1 با دوز استاندارد آغاز می شود اما به سرعت تا دو برابر دوز استاندارد افزایش می یابد (ستیریزین 10 میلی گرم دو بار در روز، فکسوفنادین 180 میلی گرم دو بار در روز یا لوراتادین 10 میلی گرم دو بار در روز)
• اگر علائم کهیر فیزیکی بهبود نیافتند، ما آنتی هیستامین های H2 را در دوز استاندارد اضافه می کنیم. اگر بهبودی چشمگیری حاصل نشود، آنتی هیستامین های H2 برای درمان کهیر فیزیکی متوقف می شوند.
• اگر پاسخ به درمان هنوز کافی نباشد، ما رژیم درمانی کهیر فیزیکی را از آنتی هیستامین های H1 نسل دوم به داروهای نسل اول تغییر می دهیم و دوز را تا جای ممکن افزایش می دهیم (مصرف هیدروکسی زین با 25 میلی گرم در زمان خواب آغاز می شود و به تدریج 100-200 میلی گرم در چهار دوز در روز افزایش می یابد).

زمانی که علائم کهیر فیزیکی با ترکیبی از آنتی هیستامین ها قابل کنترل نباشد، کورتیکواستروئیدهای خوراکی برای درمان کهیر فیزیکی در کوتاه مدت استفاده می شوند که معمولا بسیار موثر هستند. عموما درمان کهیر فیزیکی با آنتی هیستامین ها ادامه یافته و درمان با کورتیکواستروئید ها (پردنیزون 0.5-1 میلی گرم بر کیلوگرم در روز) آغاز می شود. در این رژیم درمان کهیر فیزیکی علائم ظرف چند روز بهبود می یابد. دوز داروها معمولا به تدریج در طول دو تا چهار هفته کاهش یافته و در نهایت متوقف می شوند و یا به حداقل کمتر از 10 میلی گرم در روز می رسند. اگر در روند درمان کهیر فیزیکی دوز پردنیزون ظرف دو تا چهار هفته به کمتر از 10 میلی گرم در روز نرسد و یا ظرف دو تا سه ماه به طور کامل متوقف نشود، یک داروی محافظت کننده از استروئیدها تجویز می شود چرا که عوارض طولانی مدت استروئیدها درمان را محدود می سازد.