ولوواژینیت در واقع التهاب یا عفونت ولوو و واژن است. این مشکل در خانم ها و دختران در تمام سنین ایجاد می شود و علل گوناگونی دارد. در بیشتر موارد عوامل عفونی (باکتری و قارچ) موجب ولوواژینیت می شوند. این در حالی است که محرک های بسیاری موجب بروز عفونت در ولوو و واژن می گردند. درمان ولوواژینیت بر اساس علت آن انجام می گیرد. درماتیت و پسوریازیس، آتروفی واژن و کاندیدیاز مزمن ولوواژینال از جمله علل ولوواژینیت هستند.
پسوریازیس و درماتیت
برخی تغییرات در سبک زندگی اولین و مهم ترین قدم برای درمان ولوواژینیت است. باید از استفاده از مواد آسیب رسان همانند صابون، روغن های عطری، کرم های ضد قارچ، دستمال توالت عطری، اسپری ها و پوشیدن پوشش های مسدود کننده همچون شلوار جین تنگ، جوراب شلواری، لباس زیر پلاستیکی، پوشش ورزشی و پد باید به صورت کامل خودداری کرد. برای کمک به درمان ولوواژینیت می توان از لباس زیر نخی و تامپون استفاده کرد. بیمار می تواند برای پیشگیری از خشکی و ترک خوردن این نواحی روزانه از مرطوب کننده ملایم که موجب خارش نمی شود استفاده کند. باید از تمام آلرژن های احتمالی دوری کرد. برای اطمینان از این که یک آلرژن می تواند موجب واکنش شدید شود، می توان مقداری از آن را به بازو مالید و بعد از 48 ساعت واکنش ایجاد شده را مشاهده کرد. در مواردی که فرد هنگام مقاربت دچار درد می شود، بهتر است تا زمان بهبودی از تماس جنسی خودداری کند.
اگر تست بر روی پوست ولوو و واژن نشان دهنده یک عفونت مشخص باشد، درمان به کمک آنتی بیوتیک ها انجام می گیرد. استروئیدهای موضعی گزینه درمانی برای پسوریازیس و درماتیت هستند. درمان به کمک یک استروئید موضعی قوی مانند متیل پردنیزولون یا پماد بتامتازون والرات انجام می شود تا زمانی که علائم برطرف گردند. سپس پزشک قبل از قطع درمان داروی هیدروکورتیزون 1 درصد را برای ماه بعدی درمان ولوواژینیت تجویز می کند. اگر این مشکلات پوستی بازگشت کنند و بازگشت خفیف باشد، بلافاصله با هیدروکورتیزون 1 درصد و در صورت شدید بودن با پماد قوی تر درمان می شوند. اگر در یک هفته اول درمان پاسخی مشاهده نشود، بیمار باید به پزشک مراجعه کرده و خود درمانی نکند. باید در نظر داشت که استفاده طولانی مدت از پماد استروئیدی قوی بر روی پوست ولوو، موجب آتروفی پوستی، استریا و کاندیدیاز ثانویه می شود. استفاده برای چند هفته مشکلی ندارد و موجب بهبودی وضعیت بیمار می گردد. درمان پسوریازیس در ابتدا مانند درماتیت است اما درمان نگه دارنده تنها به کمک هیدروکورتیزون 1 درصد ممکن نیست. افزودن ترکیبات ذغالی به رژیم درمان انتخاب مناسبی است.
آتروفی واژن
درمان آتروفی واژن شامل استفاده از استروژن موضعی در مواردی است که تنها ولویت رخ داده. اگر بیمار علائم سیستمیک داشته باشد، از هورمون درمانی جایگزین برای درمان ولوواژینیت استفاده می شود. کرم ها یا پساری های استروژن در ابتدا روزانه برای دو هفته و سپس یک یا دو هفته یک بار بسته به پاسخ بیمار به کار می روند. در بیشتر موارد بهبودی ظرف یک ماه حاصل می شود و در غیر این صورت، وضعیت بیمار مجددا باید بررسی گردد. در مواردی که درماتیت نیز به طور هم زمان وجود دارد، پماد یک درصد هیدروکورتیزون باید روزانه به همراه یک امولسیون مرطوب کننده و یک صابون استفاده شود. کورتیکواستروئیدهای موضعی قوی تر آتروفی را تشدید می کنند و نباید استفاده شوند. اگر با وجود درماتیت مصرف کرم موجب سوزش شود، پساری استروژن توصیه می گردد.
کاندیدیاز مزمن ولوواژینال
کاندیدیاز مزمن با نوع حاد این عفونت متفاوت است و به یک دوره درمان با ضد قارچ موضعی پاسخ نمی دهد. این بیماران مشکل جدی با ریشه کن کردن این عامل عفونی دارند. با این که در بیشتر موارد سیستم ایمنی این بیماران مشکلی ندارد، بیماری دیابت و آنمی فقر آهن نیز باید بررسی شود. تشخیص کاندیداز مزمن دشوار است. ترکیبی از علائم عفونت مزمن در ولوو (خصوصا هنگامی که وضعیت قبل از قاعدگی یا در اثر مصرف آنتی بیوتیک های خوراکی تشدید شده است) و نتایج مثبت سواب واژینال نشان دهنده کاندیدیاز ولوواژینال مزمن هستند. معاینه نشان می دهد که واژن بسیار ملتهب است و راشی در لابیا ایجاد شده است که برخی مواقع به راحتی دیده نمی شود. هنگامی که پزشک به این عفونت مشکوک است، درمان را با ضد قارچ خوراکی آغاز می کند که موثر است و احتمال استفاده از ضد قارچ های موضعی تحریک کننده را کاهش می دهد؛ اغلب داروهایی چون ایتراکنازول، فلوکنازول یا کتوکنازول تجویز می شوند. داروها باید تا زمانی که علائم رفع شوند روزانه مصرف گردند و سه ماه بعد به صورت هفتگی استفاده شوند.
دکتر غزال همتی
تایید شده: توسط دکتر غزال همتی
برگرفته از: وبسایت https://www.nps.org.au
