گزارش شده از مجله پوست جاما- 10 ژانویه 2018
منتشر شده در مد اسکیپ- 22 ژانویه 2018
Morgellons یک اختلال نادر است که موجب التهاب منافذ پوستی توسط میکروب ها یا مواد غیر زنده می شود. علائم عموما شامل احساس شدید خارش و احساس حرکت چیزی زیر پوست (احساس حرکت جانوار روی پوست)، راش های پوستی، ایجاد خراش در اثر خاراندن و خستگی می شوند.
برنیک یان از کالج پزشکی Weill Cornell در نیویورک می گوید ما دریافته ایم که ترکیبی از مشاوره فکری، درمان آسیب های پوستی و استفاده از دوز پایین تری فلوئوپرازین یک درمان امن، موثر و مقرون به صرفه برای بیماران مبتلا به بیماری مورژلونز است.
تیم مطالعاتی اطلاعات پزشکی بیماران کالج کورنل را که بین سال های 2006-2011 حداقل دو بار برای ملاقات با پزشک به دپارتمان درماتولوژی مراجعه کردند را مورد بررسی قرار داد.
25 بیمار با متوسط سنی 57 سال که 75 % آن ها خانم بودند در مطالعه شرکت داشتند که به مدت 11.2 ماه مورد پیگیری قرار گرفتند. همه آن ها مشاوره شدند و تری فلوئوپرازین را در ابتدا با دوز 1 میلی گرم/روز در زمان خواب و بعد بسته به علائم، افزایش دوز تا 1 میلی گرم/روز در هر ماه دریافت کردند. همه بیماران از لحاظ نشانه های خارج هرمی (اعصاب حرکتی که از قشر مغز به سمت ستون فقرات پایین میایند و جزء سیستم هرمی نیستند) مورد بررسی قرار گرفتند.
29 درصد از بیماران مبتلا به بیماری مورژلونز به عمکلرد عادی خود بازگشتند (بعد از 10 ماه) 63 درصد از آن ها تا 50 درصد شاهد بهبودی بودند.
50-90 درصد بهبودی (در مدت زمان 2.4 ماه) به کمک دوز میانگین 1.9 میلی گرم/روز از تری فلوئوپرازین و بهبودی حداقل 90 درصد (در مدت زمان 6.6 ماه) به کمک دوز میانگین 2.3 میلی گرم/روز به دست آمد.
17 درصد از بیماران عارضه جانبی سرگیجه در اثر مصرف این دارو برای درمان مورژلونز را گزارش کردند که با گذشت زمان برطرف شد.
یان معتقد است که روانپزشکان باید از این یافته ها آگاه باشند، همان طور که تجربه زیادی در تجویز تری فلوئوپورازین برای بیماری های دیگر دارند و بیماران مبتلا به بیماری مورژلونز نیز باید از این درمان بهره مند شوند. من فکر می کم سطح آگاهی با فراهم کردن مراقبت با کیفیت و بیمار محور و همکاری تیم های پزشکی چند رشته ای، بالا می رود.
هنگامی که ارائه دهندگان از طیف گسترده ای از گزینه های موجود برای مدیریت این بیماری پیچیده استقبال می کنند، ممکن است اساس توانایی بیشتری در مشاوره دادن به بیماران و ارجاعات لازم داشته باشند.
دکتر دونالد گوف، معاون پژوهشی گروه روانپزشکی در NYU Langone Health در نیویورک می گوید این مطالعه نشان می دهد که داروهای آنتی سایکوتیک نسل اول مانند تری فلوئوپرازین در بسیاری از بیماران مبتلا به بیماری مورژلونز موثر و قابل تحمل هستند.
با اینکه این مطالعه یک مشارکت مهم است، این روش رویکرد درمانی جدیدی را نشان نمی دهد - صرفا یک مجموعه نسبتا بزرگ از موارد گزارشی است که نتایج را توصیف می کنند.
این زمینه نیاز به یک آزمایش کنترل شده تصادفی تشکیل شده از دو گروه دریافت کننده یک آنتی سایکوتیک جدید تر و دارو نما در دوز های ثابت دارد که بتوان نتایج آن را به تاثیر گذاری نسبی و تحمل داروهای مختلف در دوزهای مختلف تعمیم داد.
دوزهای بالا از تری فلئوپرازین اثرات جانبی عصبی بیشتری را در مقایسه با آنتی سایکوتیک های جدید تر به دنبال دارد.
در این اثرات جانبی بیماری با حرکات سریع و خشک در صورت و بدن و ناهنجاری های برگشت ناپذیر حرکتی مانند آنچه با آنتی سایکوتیک های قدیمی ایجاد می شد، مشاهده نمی شود؛ ب این حال این یک عارضه خطرناک است که نباید در درمان مورژلونز به کمک تری فلوئوپرازین نادیده گرفته شود.
دکتر گوف اضافه می کند که داروهای آنتی سایکوتیک نسل اول عارضه های عصبی بیشتری نسبت به آنتی سایوتیک های نسل دوم می دهند و با کاهش دوز لزوما میزان خطر عارضه کاهش نمی یابد.
باید توجه بیشتری نسبت به داروهای آنتی سایکوتیک جدیدتر تحمل شده مانند آری پیپرپازول داشته باشیم که عوارض جانبی عصبی کمتری دارند.
دکتر گوف ادامه می دهد که بیماری مورژلونز می تواند رنج بزرگی ایجاد کند – یکی به دلیل پریشانی ناشی از اینکه یک فرد مبتلا به انگل ها مبتلا شده و دیگر به دلیل تلاش های بیماران برای از بین بردن این انگل هاست.
خطر نسبتا کم ابتلا به اختلالات حرکتی صورت و بدن ممکن است با درمانی که در بیشتر بیماران موثر و قابل توجه بوده است، قابل پذیرش باشد اما خطر موجود باید در نظر گرفته شود.