درمان با اکسیژن پر فشار در مورد زخم های دیابتی چندان موثر نمی باشد:
بر اساس یافته های به دست آمده از کارآزمایی بالینی کنترل شده و تصادفی درمان با اكسيژن پرفشار یا Hyperbaric oxygen therapy به طور موثر و معنی داری سبب بهبود زخم هایی نمی شود که در دست و پاهای بیماران مبتلا به دیابت ایجاد می گردد.
اما به گفته دکتر Dirk T. Ubbink از مرکز پزشکی آکادمیک در آمستردام البته اکسیژن درمانی می تواند در برخی افراد که حداقل سی جلسه درمان با اکسیژن پر فشار را دنبال می کنند موثر باشد. در برخی موارد هم بیماران در همان جلسات اول بهبود یافته اند.
11 درصد بیماران مبتلا به دیابت سالانه به زخم های مزمن دچار می شوند. درمان این افراد می تواند شامل بهینه کردن مقدار گلوکز خون، انجام برخی جراحی ها و اقداماتی موضعی باشد. اما در اغلب موارد این درمان ها چندان موفقیت آمیز نمی باشد.
حدود 23 درصد بیماران دو سال بعد از انجام جراحی هایی که به منظور ترمیم سیستم عروقی انجام می شود، ناچار به قطع عضو هستند. این ایده وجود داشت که استفاده از اکسیژن می تواند روند بهبود زخم را تسریع کند. استفاده از اکسیژن پر فشار در برخی شرایط بالینی مورد استفاده قرار دارد اما به گفته محققین شواهد در مورد مزایای این روش درمانی پیچیده و چالش برانگیز است.
در کارآزمایی بالینی انجام شده Ubbink و تیم همکاران او 120 بیماران دیابت را در دو دسته قرار دادند. یکی از این گروه ها درمان استاندارد را دریافت می کردند و گروهی دیگر نیز علاوه بر دریافت درمان استاندارد پنج بار در هفته تحت جلسات اکسیژن درمانی قرار می گرفتند.
در طول 12 ماه 47 نفر از بیماران گروه اول در اندام های خود بهبودی را احساس کردند این آمار در گروهی که تحت اکسیژن درمانی بود به 53 نفر رسید.
در گروه اول 28 زخم و در گروه دوم 30 زخم بهبود یافت. 42 نفر از بیماران در گروه اول نیازی به قطع عضو نداشتند و این آمار در گروهی که اکسیژن درمانی را دریافت کرده بود به 49 بیمار رسید.
39 نفر از افراد در گروه اکسیژن درمانی، درمان خود را کامل کردند و حتی بیش از 30 جلسه تحت اکسیژن درمانی قرار گرفتند و یا اکسیژن درمانی را تا زمان بسته شدن زخم ادامه دادند. افرادی که دوره اکسیژن درمانی را کامل کردند کمتر تحت انجام قطع عضو قرار داشتند.
دکتر Ubbink در مصاحبه ای تلویزیونی عنوان داشت استفاده از اکسیژن در درمان زخم های دیابتی باید به عنوان آخرین راه نجات در نظر گرفته شود. هم چنین باید توجه داشت بیمارانی که اغلب به این زخم ها دچار می شوند به بیماری های دیگری نیز مبتلا هستد که روند تکمیل جلسان اکسیژن درمانی را برای شان دشوار می سازد.
به گفته دکتر Ubbink سوال بعدی که باید مورد توجه قرار بگیرد این است که چه گروهی از بیماران از این اکسیژن درمانی برای درمان زخم های دیابتی می توانند بهره مند شوند و چطور می توان این گروه از بیماران را شناسایی کرد؟
