کولیت اولسراتیو نوعی التهاب مزمن در روده ها می باشد که ممکن است با ایجاد زخم هایی در دیواره داخلی روده بزرگ همراه باشد. کولیت اولسراتیو به تدریج آغاز شده و در طول زمان نیز تشدید می گردد. علائم کولیت اولسراتیو می تواند خفیف تا شدید باشد. بیماری کولیت اولسراتیو به گونه ای است که علائم در دوره ای از زمان آغاز شده و سپس فروکش می کند. هدف از درمان کولیت اولسراتیو طولانی کردن بازه ای است که علائم در آن فروکش کرده است. درمان کولیت اولسراتیو با استفاده از دارو یا جراحی انجام می شود. در درمان کولیت اولسراتیو گزینه های دارویی عبارت است از:
- آمینوسالیسیلات ها
- کورتیکواستروئیدها
- داروهای تنظیم کننده سیستم ایمنی
- داروهای بیولوژیک که با نام درمان های anti-TNF خوانده می شود
- سایر داروها
آمینوسالیسیلات ها یکی از دسته های دارویی مورد استفاده در درمان کولیت اولسراتیو می باشد. این داروها حاوی 5-آمینوسالیسیلات هستند که در کنترل التهاب نقش دارد. این دسته دارویی عموما زمانی در درمان کولیت اولسراتیو مورد توجه قرار دارد که علائم خفیف تا متوسط باشد، همچنین به افراد کمک می کند تا دوره فروکش کردن علائم بیشتر شود. آمینوسالیسیلات ها به صورت خوراکی یا موضعی (انما یا شیاف) نسخه می شوند. ترکیبی از درمان خوراکی و درمان موضعی می تواند در درمان کولیت اولسراتیو در افرادی موثر باشد که علائم شدیدی تجربه می کنند. آمینوسالیسیلات ها عموما به خوبی توسط بیمار تحمل می شود. سولفاسالازین و مزالازین از جمله داروهای موجود در این دسته می باشد که در درمان کولیت اولسراتیو مورد کاربرد قرار دارد. مادامی که بیمار از این دسته دارویی برای درمان کولیت اولسراتیو استفاده می کند باید آزمایش خون به منظور ارزیابی عملکرد کلیه ها انجام شود.
کورتیکواستروئید ها که با نام استروئیدها شناخته می شود و در کاهش فعالیت سیستم ایمنی و التهاب نقش دارند. در صورتی که علائم شدید باشد برای درمان کولیت اولسراتیو از این دسته دارویی استفاده می شود. همچنین اگر فرد به داروهای آمینوسالیسیلات پاسخ درمانی مناسبی نشان ندهد نیز این دسته دارویی مورد توجه قرار می گیرد. استفاده از داروهای این دسته برای مصرف طولانی مدت مناسب نمی باشد. هیدروکورتیزون، پردنیزولون و متیل پردنیزولون از جمله داروهای موجود در این دسته است. عوارض جانبی این داروها که در درمان کولیت اولسراتیو مورد توجه قرار دارد شامل آکنه، افزایش احتمال ابتلا به عفونت، افزایش قند خون، افزایش فشار خون، اضافه وزن و تغییرات خلقی می باشد.
داروهای تنظیم کننده سیستم ایمنی بر کاهش فعالیت سیستم ایمنی تمرکز دارد که نتیجه آن کاهش التهاب در کولون می باشد. شروع تاثیر این داروها در درمان کولیت اولسراتیو حدود 3 ماه به طول می انجامد. آزاتیوپرین از جمله داروهای این دسته است. عوارض جانبی این داروها عبارت است از: عفونت، احساس خستگی، تهوع، استفراغ، کاهش تعداد سلول های سفید خون، پانکراتیت و افزایش احتمال ابتلا به سرطان های پوستی غیر ملانوما. افرادی که برای درمان کولیت اولسراتیو از این دسته دارویی استفاده می کنند باید به طور مرتب به لحاظ بررسی عملکرد کبدی و شمارش سلول های خونی آزمایش دهند. داروهای بیولوژیک مانند اینفلیکسیماب پروتئینی را در بدن مورد هدف قرار می دهند که این پروتئین توسط سیستم ایمنی ایجاد می شود. این داروها در درمان کولیت اولسراتیو به کاهش التهاب در روده بزرگ کمک می کند. زمانی که فرد در درمان کولیت اولسراتیو به سایر داروها پاسخ نمی دهد استفاده از گزینه های بیولوژیک مورد توجه قرار می گیرد. پیش از شروع این داروها در درمان کولیت اولسراتیو بیمار باید غربالگری توبرکلوزیس و هپاتیت ب را انجام دهد. عوارض جانبی این دسته دارویی عبارت است از:
- احتمال ایجاد توبرکلوزیس یا عفونت های قارچی
- سرطان پوست – ملانوما
- پسوریازیس
داروهای دیگری نیز برای درمان کولیت اولسراتیو مورد تجویز قرار می گیرند. از جمله این داروها عبارتند از:
- استامینوفن به منظور تخفیف دردهای خفیف مورد استفاده قرار می گیرد. افراد مبتلا به کولیت اولسراتیو نباید ایبوپروفن، ناپروکسن و آسپرین مصرف کنند زیرا این داروها سبب تشدید علائم کولیت اولسراتیو می گردد.
- آنتی بیوتیک ها برای پیشگیری یا درمان عفونت مورد استفاده قرار می گیرند.
- لوپرامید دارویی است که به درمان اسهال کمک می کند. در اغلب موارد این دارو برای کوتاه مدت مورد استفاده قرار می گیرد زیرا احتمال ایجاد مگاکولون را افزایش می دهد.
- سیکلوسپورین: این دارو تنها در افرادی نسخه می شود که به کولیت اولسراتیو شدید مبتلا هستند زیرا عوارض جانبی آن زیاد است.
