دروانا:

التهاب ناشی از کولیت اولسراتیو اغلب بر ناحیه رکتوم و بخش تحتانی کولون تاثیر می گذارد اما ممکن است کل ساختار کولون را نیز درگیر سازد. درمانی برای کولیت اولسراتیو در دست نیست اما معمولا علائم آن قابل کنترل می باشد. به منظور کنترل کولیت اولسراتیو ضروری است که برخی داروها به طور مکرر استفاده شده و به طور دوره ای به متخصص بیماری های گوارش مراجعه گردد. کولیت اولسراتیو گروهی از بیماری های التهابی روده را شامل می شود. به خاطر داشته باشید بیماری التهابی روده همان بیماری سندرم روده تحریک پذیر نیست. علت کولیت اولسراتیو شناخته شده نمی باشد. به نظر می رسد سیستم ایمنی دیواره کولون را به عنوان سلولی بیگانه مورد حمله قرار می دهد که نتیجه آن ایجاد التهاب است. التهاب موجود در کولون سبب ایجاد زخم و خونریزی می گردد. به نظر می رسد علاوه بر فاکتورهای ژنتیکی فاکتورهای محیطی مانند عفونت ها نیز می تواند در ایجاد کولیت اولسراتیو دخالت داشته باشد اگر چه هیچ فاکتور واحدی را نمی توان برای آن تعریف کرد. علائم کولیت اولسراتیو می تواند خفیف، متوسط یا شدید باشد. خونریزی های متناوب رکتال، ترشحات مخاطی از رکتوم، اسهال، کرامپ های شکمی خفیف، زور زدن هنگام حرکات روده و بروز یبوست از جمله علائم خفیف کولیت اولسراتیو می باشد. در افرادی که به کولیت اولسراتیو شدید مبتلا هستند علائمی مانند مدفوع شل و خونی، آنمی، تب و کاهش وزن بروز می کند. به دلایلی که چندان واضح نیست افراد مبتلا به کولیت اولسراتیو ممکن است به التهاب در فضای بیرون کولون دچار گردند. التهاب می تواند بر مفاصل بزرگ مانند زانوها تاثیر گذاشته و درد و تورم را همراه داشته باشد. همچنین ممکن است چشم ها، پوست و مجرای صفرا و در موارد نادر ریه ها نیز تحت تاثیر قرار گیرد. تشخیص کولیت اولسراتیو عموما بر اساس علائم، معاینه فیزیکی و تست های آزمایشگاهی می باشد. روش هایی مانند کولونوسکوپی و سیگموئیدوسکوپی از  جمله روش های تشخیصی مورد کاربرد در کولیت اولسراتیو می باشد. در طول انجام این تست ها نمونه برداری از بافت کولون انجام می شود تا وجود سایر احتمالات مانند بیماری کرون، بیماری دیورتیکولیت، التهاب ناشی از مصرف داروهایی مانند NSAID هاو یا برخی عفونت ها کنار گذاشته شود. دو هدف اصلی که در درمان کولیت اولسراتیو دنبال می شود شامل از بین بردن علائم و پیشگیری از عود علائم می باشد. اگر علائم کولیت اولسراتیو شامل درد رکتوم، خونریزی رکتال و اسهال خفیف باشد در آن صورت از داروهایی استفاده می شود که مستقیما بر رکتوم تاثیر می گذارد. فرم داروهای مورد استفاده شامل انما، شیاف و یا فوم خواهد بود. آمینوسالیسیلیک اسید 5-ASA یا گلوکوکورتیکوئیدها با کاهش التهاب در رکتوم و کولون می توانند موثر واقع شوند. این درمان ها بعد از سه هفته اثربخشی خود را نشان می دهند. 90 درصد بیماران با انجام این درمان ها دچار عود علائم می شوند. اگر علائم کولیت اولسراتیو متوسط تا شدید باشد و یا بخش های زیادی از کولون تحت تاثیر قرار گرفته باشد در آن صورت ممکن است از 5-ASA خوراکی استفاده شود. این داروها همراه با داروهایی که در رکتال مصرف می شود می تواند در درمان کولیت اولسراتیو مورد توجه باشد. درمان کولیت اولسراتیو با استفاده از گلوکوکورتیکوئیدها به فرم شیاف یا قرص نیز می تواند به طور دوره ای استفاده شود. قرص ها معمولا برای درمان علائم شدید کولیت اولسراتیو تجویز می گردد. با برطرف شدن علائم دوز داروها تدریجا کاهش یافته و در نهایت مصرف داروهای استروئیدی خوراکی متوقف می گردد اما ممکن است مصرف یک قرص از دسته دارویی 5-ASA ادامه داشته باشد. مصرف استروئیدهای خوراکی ممکن است علائمی مانند اضافه وزن، افزایش اشتها، آکنه، احتباس ادراری، دشواری در خوابیدن و تغییرات خلقی را به دنبال داشته باشد. به خاطر داشته باشید قطع ناگهانی داروهای استروئیدی خطرناک خواهد بود و باید کاهش دوز تدریجی انجام شود. افراد مبتلا به کولیت اولسراتیو مقاوم به درمان ممکن است از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی استفاده کنند. آزاتیوپرین و 6-مرکاپتوپورین از جمله داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی می باشد که در این دسته از بیماران مورد توجه قرار دارد. اگر این دسته از داروها در درمان کولیت اولسراتیو موثر واقع نشود استفاده از داروهای بیولوژیک مورد توجه قرار خواهد داشت. داروهایی مانند Infliximab و adalimumab در این دسته دارویی قرار دارند. افرادی که قادر به تحمل درمان نیستند در گزینه آخر می توانند از رویکردهای جراحی بهره برند.