تشخیص استئومیلیت
پزشک ممکن است نواحی اطراف استخوان را به لحاظ ورم و یا داغ شدن بررسی کند. پزشک برای تشخیص استئومیلیت و نوع میکروبی که سبب ایجاد عفونت استخوانی شده است تست های زیرا را انجام دهد:
آزمایش خون
آزمایش خون می تواند افزایش تعداد سلول های سفید خون و سایر فاکتورهایی را که نشان دهنده وجود عفونت (مانند استئومیلیت) هستند، بررسی کند. آزمایش خون وجود یا عدم وجود استئومیلیت را نشان نمی دهند بلکه سرنخ هایی را در اختیار قرار می دهد تا پزشک تصمیم بگیرد چه تست های بیشتری باید انجام شود.
تست های تصویربرداری
- اشعه ایکس: تصویربرداری با استفاده از اشعه ایکس برای تشخیص استئومیلیت به کار می رود که می تواند آسیب به استخوان را نشان دهد. اما آسیب ممکن است تا چند هفته مشخص نشود. اگر اخیرا استئومیلیت ایجاد شده باشد تست های تصویربرداری دقیق تری مورد نیاز خواهد بود.
- توموگرافی کامپیوتری شده یا سی تی اسکن: این اسکن ها از زوایای مختلفی انجام می شود و دید بهتر و جزئی تری را از ارگان های داخلی نشان می دهد در نتیجه به تشخیص قطعی تر استئومیلیت کم می کند.
- تصویر برداری رزونانس مغناطیسی: با استفاده از امواج رادیویی و میدان مغناطیسی قوی اسکن های ام آر آی انجام می شود و تصاویر جزئی از استخوان ها و بافت های نرم اطراف آن ایجاد می شود.
بیوپسی استخوان
بیوپسی استخوان استاندارد طلایی برای تشخیص استئومیلیت محسوب می شود؛ زیرا می تواند نشان دهد چه نوع میکروبی استخوان را آلوده کرده است. دانستن نوع میکروب این امکان را می دهد که آنتی بیوتیک مناسب برای درمان عفونت استخوان یا استئومیلیت انتخاب شود.
در استئومیلیت، بیوپسی به بیهوشی و جراحی برای دستیابی به استخوان نیاز دارد. در برخی موارد جراح سوزن درازی را از طریق پوست وارد استخوان می کند تا نمونه برداری را انجام دهد. این روش به بی حسی موضعی برای ورود سوزن نیاز دارد. استفاده از اشعه ایکس و سایر تکنیک های تصویربرداری می تواند برای راهنمایی مورد استفاده قرار گیرد تا موقعیت مناسب نمونه برداری به دست آید.