درمان سل
آیا بیماری سل درمان دارد؟ در پاسخ به این سوال باید عنوان داشت بله اما برخی عوامل درمان را دشوار می سازد. درمان دارویی سل سنگ بنای درمان سل را تشکیل می دهد ولی درمان دارویی سل در مقایسه با سایر عفونت ها زمان بیشتری می برد. در درمان دارویی سل بیمار باید حداقل به مدت شش تا نه ماه از آنتی بیوتیک ها استفاده کند. تعیین داروی دقیق و طول درمان بستگی به سن بیمار، وضعیت سلامت او، احتمال بروز مقاومت دارویی و موقعیت عفونت در بدن دارد. تحقیقات اخیر نشان می دهد هر چه دوره درمان سل کوتاه تر باشد و در این مدت از داروهای ترکیبی سل استفاده شود به طور موثری از تبدیل سل نهفته به سل فعال جلوگیری می شود. هر چه دوره درمان کوتاه تر باشد افراد بهتر می توانند تمامی داروهای خود را مصرف کنند و ریسک بروز عوارض داروهای ضد سل نیز کاهش می یابد. اما این یافته ها همچنان در دست بررسی های بیشتر قرار دارد.
در صورت ابتلا به سل نهفته احتمال استفاده از یکی از داروهای ضد سل وجود دارد. در صورتی که فرد به سل فعال دچار باشد و مخصوصا اگر سویه مقاوم به دارو باشد نیاز به استفاده از داروهای ترکیبی سل وجود دارد. متداول ترین داروهایی که در درمان دارویی سل مورد توجه قرار دارند می توان به موارد زیر اشاره کرد:
- ایزونیازید
- ریفامپین
- اتامبوتول
- پیرازینامید
اگر بیماری مقاوم به درمان باشد ترکیبی از آنتی بیوتیک های متعلق به دسته فلوروکینولون ها و برخی آنتی بیوتیک های تزریقی مانند آمیکاسین و کانامایسین به مدت 20 تا 30 ماه استفاده می گردد (داروهای ترکیبی سل).
عوارض داروهای ضد سل چندان شایع نیستند اما در صورت وقوع بسیار خطرناک می باشند. داروهای ضد سل داروهایی هستند که برای کبد بسیار خطرناک می باشند. در صورت مصرف این داروها اگر دچار علائم زیر شدید پزشک را فورا در جریان قرار دهید:
- تهوع یا استفراغ
- از دست رفتن اشتها
- زردی پوست
- ادرار تیره رنگ
- تبی که به مدت بیش از سه روز ادامه داشته باشد اما علت مشخص نداشته باشد
یک هفته بعد از درمان احساس بهتری در بیمار ایجاد می شود و در این زمان دیگر بیماری مسری نخواهد بود. باید توجه داشت با وجود بهتر شدن بیمار قطع درمان در این دوران بسیار خطرناک می باشد و باید دوره درمان با آنتی بیوتیک ها به دقت و به طور کامل طی شود. قطع زودهنگام درمان سبب می شود باکتری عامل سل در بدن زنده باقی مانده و نسبت به داروها مقاوم شود.